เราแต่งงานกับสามีมา 10 ปีแล้ว มีลูกด้วยกัน2คนค่ะคนโตอายุ9ขวบ(อยู่กับยายที่ต่างจังหวัด) คนเล็กอายุหนึ่งขวบ แต่สามีเคยมีครอบครัวมาก่อนและมีลูกสาว1 คน ตอนลูกเลี้ยงยังเป็นเด็กประถมแฟนเคยพามาอยู่ด้วยช่วงปิดเทอมหลายครั้งแล้วฝากให้เราช่วยดูแล เราก้อพาไปทำงานด้วยพาไปเที่ยวนู่นนี่ ตอนนั้นก้อรู้สึกไม่ได้มีปัญหาอะไร เพราะเราเข้ากับเด็กง่ายอยู่แล้ว แต่เมื่อปีก่อน(ตอนท้องลูกคนที่สอง) แฟนบอกว่าจะพาลูกเลียงมาอยู่ด้วยเพื่อเรียนต่อ ม.ปลายที่กรุงเทพเราก้อไม่ได้ว่าอะไร บอกแฟนว่าก้อได้ไม่มีปัญหา พอมาอยู่ช่วงแรกๆเราก้อคอยห่วงคอยดูแลให้อยู่ แต่พอผ่านมาระยะนึงก้อเริ่มรู้สึกไม่ชอบลูกเลี้ยงเลยค่ะ ไม่ใช่เพราะว่าเค้าเป็นลูกเลี้ยงหนือว่าเรามีลูกแล้วหรอก แต่เพราะนิสัยอะไรหลายๆอย่างที่ทำให้เราไม่พอใจ ไหนจะไม่เคยช่วยทำงานบ้าน( อันนี้ไม่เคยขอร้องให้ช่วยนะ แต่ช่วยบ้างก้อได้นี่) บางทีตัดผมหน้าม้าหน้ากระจกแล้วไม่เก็บเศษผม แล้วเราต้องเก็บเอง (ไม่เก็บก้อไม่ได้ สกปรก) เสื้อผ้าก้อซักทีละชิ้นสองชิ้น แถมตากไว้ข้ามอาทิตย์ แต่ที่อยู่เต็มตะกร้าเป็นเดือนแล้วทำไมไม่ซักก้อไม่รู้ น้องสาวเราเคยมาอยู่ด้วยแล้วเอาถุงเท้าไปซักให้ตอนนั้นถึงได้รู้ว่านางมีถุงเท้านักเรียนถึง 13 คู่ เป็นถุงเท้าลูกเสือถึง 3 คู่ ทั้งที่มันใส่แค่อาทิตย์ละครั้งเอง บางทีตากถุงเท้ากับกางเกงในสูงเท่าหน้าก้อเคยหลายครั้ง ชอบเข้าห้องน้ำเงียบๆ เป็นชั่วโมงๆ เลิกเรียนกลับมาวางกระเป๋าเสียงดังมาก ลูกเราเราเพิ่งคลอดก้อสะดุ้งตื่น แต่อะไรก้อไม่เท่าความไม่มีสัมมาคารวะหรอก กับพ่อแม่ตัวเองก้อพูดจาไม่ดี ไม่เคยยกมือไหว้สวัสดี เวลาพ่อถามอะไรก้อตอบห้วนแบบมะนาวไม่มีน้ำผสมความกวนตีนด้วย เรานั่งฟังอยู่เฉยๆ ยังรู้สึกได้เลย ไปไหนมาไหนไม่บอกกล่าว กลับบ้านดึกๆ ตอนแรกๆเราก้อเคยบอกเคยสอนดีๆ ไปแล้วหลายครั้ง แต่เหมือนไม่มีผลอะไรเลย ก้อยังเหมือนเดิมจนระอา เคยคุยกับสามีเรื่องลูกเลี้ยง แต่ปรากฎว่าทะเลาะกันแทน สามีบอกว่าเราเป็นแม่ทำไมไม่ดูแลล่ะ(อันนี้งงมาก เหมือนสามีความจำเสื่อม) หลังๆมานี้ปลงๆละ ไม่พูดอะไรแล้ว เหนื่อยใจ เราก้อทำในส่วนของเราไป แต่มันก้อยังไม่วาย ยังคงมีความหงุดหงิดอยู่เนืองๆ
ใครพอมีข้อคิดดีๆช่วยได้มั่งคะ รู้สึกชีวิตครอบครัวไม่มีความสุข ไม่อยากรู้สึกแบบนี้เลยค่ะ เหมือนเป็นพวกแม่เลี้ยงใจร้ายที่เกลียดลูกเลี้ยง แต่ไม่มีใครรู้หรอกว่าเราเจออะไรบ้าง บางทีก้อคิดนะว่าเราอาจจะไม่เข้าใจวัยรุ่นก้อได้

หัวอกแม่เลี้ยง