สั่งมาทั้งชีวิต สั่งให้เรียนนู่น สั่งให้เรียนนี่ คณะนี้นะ

เราทำงานหาเงินมาได้ เราจะเอาเงินไปทำหน้า เราเก็บตังเอง จะเอาไปทำหน้า ทำไมต้องมาห้าม

วันนี้เราโตแล้ว เราไม่ฟังใครใดๆทั้งสิ้น

มันเหมือนจุดพีคที่ทนไม่ไหว ไม่ฟังแล้ว มันเหมือนได้ปลดปล่อย

มันเหมือนอยู่ในจุดที่ทนไม่ไหว

ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ มันทำให้รู้สึกว่า นี่มันชีวิตเรา หรือชีวิตใคร

ทุกวันนี้เรียนจบมา ก็ไม่ทำงานคณะที่เรียนมา เพราะรังเกียจคณะตัวเองมาก มันเหมือนคณะที่เราไม่ได้อยากเรียน

อยากจะเควี้ยงปริญญา แล้วบอกว่า พอใจรึยัง อยากได้ปริญญาคณะนี้ก็เอาไป เราไม่อยากได้

เบื่อหน่ายกับชีวิต แก่ป่านนี้ ไปไหนก็ไม่ได้ เบื่อ

อึดอัดมากๆบางทีก็อยากจะเป็นคนใจแตกไปให้จบๆ เบื่อ

ห้ามกลับบ้านดึกอย่างนู่นอย่างนี้ ชีวิตอนู่แบบเด็กเรียบร้อยในกรอบ

พอโตก็อยากจะบินหนีจากกรงออกไปไกลๆ

แม้แต่เงินที่เราหามาได้เอง ทำไมต้องมาบงการ อยากจะเอาเงินไปทำนู่นนี่มันก็เรื่องของเรารึป่าว

เราไม่ไปงานปริญญา เพราะเราเกลียดคณะตัวเอง มันเหมือนความโกรธ ทำไมเราไม่ได้เลือกตามที่เราฝัน เสียเวลา4 5 ปี เรียนห่าเหวอะไร เรียนมาแล้วไม่ได้ใช้

ปริญญาคณะนี้มันน่าอวดมากหรือไง เราไม่ภูมิใจสักนิด