เราเป็นนักศึกษาวิศวะปี3ที่กำลังอยู่ในช่วงฝึกงานค่ะ เรามาฝึกงานกับเพื่อนสนิทคนหนึ่งที่เป็นผู้หญิงเหมือนกัน เราสนิทกันมากและวางแผนว่าขึ้นปี4จะทำโปรเจคจบด้วยกันค่ะ
ตอนเลือกที่ฝึกงาน เราเลือกบริษัทที่พ่อของเราเป็นผู้บริหาร(ทางมหาลัยไม่มีกฎห้ามฝึกงานบริษัทญาติค่ะ) ซึ่งเป็นบริษัทที่ค่อนข้างใหญ่และมั่นคง เราฝันอยากจะมาทำงานที่นี่กับพ่อเลยเลือกเรียนด้านนี้ และเลือกฝึกงานที่นี่ ทีนี้เพื่อนของเราไม่รู้จะไปฝึกที่ไหนเลยมากับเราค่ะ
พอมาวันแรกที่เริ่มฝึกงาน คือทั้งบริษัทนี้ตั้งแต่ลุงยามยันผู้บริหารรู้จักเราหมดค่ะ เพราะ เราโตมากับที่นี่ มาเล่นที่ทำงานพ่อตั้งแต่เด็ก คือลุงป้าน้าอาในนี้รู้จักเราหมด ไปแผนกไหนพอรู้ว่าเรามาฝึกงานเขาก็รีบลากเราไปแผนกเขาอยากสอน อยากถ่ายทอด สำหรับเรามันสนุกมากเลยค่ะ เหมือนได้เข้ามาอยู่ในโลกของผู้ใหญ่ที่แต่ก่อนได้แต่มองไม่รู้ว่าเขาทำอะไรกันแต่วันนี้ได้มารู้แล้ว คือมันเจ๋งไปหมด
แต่เพื่อนเรานี่สิคะ ....คือวันแรกไม่เท่าไหร่ แต่ซักสองสามวันเพื่อนเริ่มเหวี่ยงใส่เรามากขึ้น เริ่มทำท่าทีไม่พอใจแล้วเขาก็เครียดทั้งวัน ส่วนหนึ่งคือเขาตามงานไม่ค่อยทันค่ะเพราะเราค่อนข้างจะเรียนรู้เร็วกว่า แฟนของเขาก็เล่าให้ฟังว่าตอนเขากลับหอ เขาจะเก็บส่วนที่เขาไม่เข้าใจในงานมาเสิร์ชหาว่ามันคืออะไร อ่านหนังสือทั้งคืน คือเขาไม่กล้าถามพี่เลี้ยงฝึกงานอ่ะค่ะ เขากลายเป็นคนเงียบ เครียด แล้วก็กดดันกับงาน
ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะเราค่ะ เราอเลิทเกิน พี่ๆในแผนกก็สนใจแต่เราเพราะเป็นลูกพ่อ คาดว่าไม่ต้องพูดมากทุกคนคงนึกภาพออก เพื่อนเราเหมือนไม่มีตัวตนค่ะ กว่าเราจะรู้ตัวก็ผ่านไปเป็นอาทิตย์ที่เขาทนไม่ได้แล้วมาเหวี่ยงใส่เรา
เขาบอกว่าชีวิตเราดี เรามีทุกอย่าง พ่อแม่ปูทางไว้ให้หมด เขาเป็นลูกชาวนา เขามาแต่ตัว เขาสู้เพื่อพ่อแม่ที่ลำบาก เขาตะเกียกตะกายเอาชีวิตรอด แต่เราแทบไม่ต้องพยายามอะไรเลย ....
แล้วเขาก็เหน็บแนมเราทุกครั้งที่มีโอกาส เขาไปขอพี่ฝ่ายบุคคลให้แยกไปฝึกงานคนละแผนกกับเรา เขาอยากไปออกไซด์งาน ซึ่งแผนกที่เราฝึกอยู่ปัจจุบันเป็นแผนกพัฒนาซอฟแวร์ กับดูแลพวกฐานข้อมูล ซึ่งเขาบอกเราว่าเขาตามไม่ทันค่ะ เขาอยากไปออกไซด์มากกว่าเพราะเขาอึดเขาทนและสบายใจมากกว่า (เหน็บตรูชัดๆ ตรูไม่อึด ตรูมันลูกคุณหนู ออกไซด์ไม่กี่วันนี่แทบง่อยแดร๊กT__T)
คือเราเหนื่อยที่ต้องมาทนฟังเขากัดเขาทับถมค่ะ คือทุกวันนี้เราก็ทนๆหัวเราะกลบเกลื่อนกลับไป คิดแค่ว่าถ้าได้พูดแล้วเขาสบายใจขึ้นมาหน่อยก็ทนๆฟังไป เราไม่อยากให้3ปีทีผ่านมามันพัง เขาเป็นเพื่อนที่ดี หนักเอาเบาสู้ ช่วยเหลือเรามาก็มาก แต่ท่าทีในตอนนี้ที่เขาทำกับเรามันทำเรารู้สึกแย่มากอ่ะค่ะ แต่ยังไงเขาก็ยังด่าหรือกระทำอะไรไม่แรงนะคะ ยังไม่ถึงกับทะเลาะกันตรงๆ (อาจจะยังคิดอยู่ว่านี่ก็เพื่อน) แต่นับวันเราก็ชักจะเพลียกับนางไปทุกที บางครั้งนี่เหน็บลามไปถึงพ่อเราด้วย
ควรจะทำยังไงดีให้เลิกโกรธเพื่อน รึให้เขาเลิกโกรธเรา ควรแก้ปัญหานี้ยังไงดี อึดอัดเหลือเกิน เปิดเทอมปี4เรายังอยากเป็นเพื่อนที่ดีกับเขาอยู่นะคะT__T
เพื่อนสนิทเริ่มเกลียดเรา เพราะว่าเราเป็นเด็กเส้น ควรปรับความเข้าใจยังไงดีคะ
ตอนเลือกที่ฝึกงาน เราเลือกบริษัทที่พ่อของเราเป็นผู้บริหาร(ทางมหาลัยไม่มีกฎห้ามฝึกงานบริษัทญาติค่ะ) ซึ่งเป็นบริษัทที่ค่อนข้างใหญ่และมั่นคง เราฝันอยากจะมาทำงานที่นี่กับพ่อเลยเลือกเรียนด้านนี้ และเลือกฝึกงานที่นี่ ทีนี้เพื่อนของเราไม่รู้จะไปฝึกที่ไหนเลยมากับเราค่ะ
พอมาวันแรกที่เริ่มฝึกงาน คือทั้งบริษัทนี้ตั้งแต่ลุงยามยันผู้บริหารรู้จักเราหมดค่ะ เพราะ เราโตมากับที่นี่ มาเล่นที่ทำงานพ่อตั้งแต่เด็ก คือลุงป้าน้าอาในนี้รู้จักเราหมด ไปแผนกไหนพอรู้ว่าเรามาฝึกงานเขาก็รีบลากเราไปแผนกเขาอยากสอน อยากถ่ายทอด สำหรับเรามันสนุกมากเลยค่ะ เหมือนได้เข้ามาอยู่ในโลกของผู้ใหญ่ที่แต่ก่อนได้แต่มองไม่รู้ว่าเขาทำอะไรกันแต่วันนี้ได้มารู้แล้ว คือมันเจ๋งไปหมด
แต่เพื่อนเรานี่สิคะ ....คือวันแรกไม่เท่าไหร่ แต่ซักสองสามวันเพื่อนเริ่มเหวี่ยงใส่เรามากขึ้น เริ่มทำท่าทีไม่พอใจแล้วเขาก็เครียดทั้งวัน ส่วนหนึ่งคือเขาตามงานไม่ค่อยทันค่ะเพราะเราค่อนข้างจะเรียนรู้เร็วกว่า แฟนของเขาก็เล่าให้ฟังว่าตอนเขากลับหอ เขาจะเก็บส่วนที่เขาไม่เข้าใจในงานมาเสิร์ชหาว่ามันคืออะไร อ่านหนังสือทั้งคืน คือเขาไม่กล้าถามพี่เลี้ยงฝึกงานอ่ะค่ะ เขากลายเป็นคนเงียบ เครียด แล้วก็กดดันกับงาน
ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะเราค่ะ เราอเลิทเกิน พี่ๆในแผนกก็สนใจแต่เราเพราะเป็นลูกพ่อ คาดว่าไม่ต้องพูดมากทุกคนคงนึกภาพออก เพื่อนเราเหมือนไม่มีตัวตนค่ะ กว่าเราจะรู้ตัวก็ผ่านไปเป็นอาทิตย์ที่เขาทนไม่ได้แล้วมาเหวี่ยงใส่เรา
เขาบอกว่าชีวิตเราดี เรามีทุกอย่าง พ่อแม่ปูทางไว้ให้หมด เขาเป็นลูกชาวนา เขามาแต่ตัว เขาสู้เพื่อพ่อแม่ที่ลำบาก เขาตะเกียกตะกายเอาชีวิตรอด แต่เราแทบไม่ต้องพยายามอะไรเลย ....
แล้วเขาก็เหน็บแนมเราทุกครั้งที่มีโอกาส เขาไปขอพี่ฝ่ายบุคคลให้แยกไปฝึกงานคนละแผนกกับเรา เขาอยากไปออกไซด์งาน ซึ่งแผนกที่เราฝึกอยู่ปัจจุบันเป็นแผนกพัฒนาซอฟแวร์ กับดูแลพวกฐานข้อมูล ซึ่งเขาบอกเราว่าเขาตามไม่ทันค่ะ เขาอยากไปออกไซด์มากกว่าเพราะเขาอึดเขาทนและสบายใจมากกว่า (เหน็บตรูชัดๆ ตรูไม่อึด ตรูมันลูกคุณหนู ออกไซด์ไม่กี่วันนี่แทบง่อยแดร๊กT__T)
คือเราเหนื่อยที่ต้องมาทนฟังเขากัดเขาทับถมค่ะ คือทุกวันนี้เราก็ทนๆหัวเราะกลบเกลื่อนกลับไป คิดแค่ว่าถ้าได้พูดแล้วเขาสบายใจขึ้นมาหน่อยก็ทนๆฟังไป เราไม่อยากให้3ปีทีผ่านมามันพัง เขาเป็นเพื่อนที่ดี หนักเอาเบาสู้ ช่วยเหลือเรามาก็มาก แต่ท่าทีในตอนนี้ที่เขาทำกับเรามันทำเรารู้สึกแย่มากอ่ะค่ะ แต่ยังไงเขาก็ยังด่าหรือกระทำอะไรไม่แรงนะคะ ยังไม่ถึงกับทะเลาะกันตรงๆ (อาจจะยังคิดอยู่ว่านี่ก็เพื่อน) แต่นับวันเราก็ชักจะเพลียกับนางไปทุกที บางครั้งนี่เหน็บลามไปถึงพ่อเราด้วย
ควรจะทำยังไงดีให้เลิกโกรธเพื่อน รึให้เขาเลิกโกรธเรา ควรแก้ปัญหานี้ยังไงดี อึดอัดเหลือเกิน เปิดเทอมปี4เรายังอยากเป็นเพื่อนที่ดีกับเขาอยู่นะคะT__T