คบกับแฟนมา2ปีกว่าค่ะ ตลอดเวลาที่คบกัน ก็มีทั้งสุขและทุกข์ปะปนกันไป อาจเป็นเพราะด้วยเราอายุต่างกันถึง 10ปี ( เราแก่กว่านะคะ) ตลอดเวลานั้นเราผ่านอะไรด้วยกันมามากมายทั้งสุขหรือลำบาก แต่ในการคบหากันนั้น เราไม่ได้แค่คบหากันแต่เราได้ใช้ชีวิตคู่อยู่ด้วยกัน ทั้งตื่น ทั้งหลับ ทั้งกิน หรือตอน ที่เราไม่สะบาย เราก็ไม่เคยทิ้งกัน เขาอาจจะดูแลเราไม่ได้ดีนักตามประสาผู้ชาย แต่เราก็ไม่เคยคิดที่จะน้อยใจเลยแม้แต่นิด และ ในระยะเวลาที่คบกันมานั้น เราก็เคยทะเลาะกันด้วยเรื่องมีสาระและไร้สาระ มีทั้งเลิกกันไป แต่ก็ไม่เคยได้เกิน 2-3 อาทิต ก็ต้องกลับมาอยู่ด้วยกัน มันเลยเป็นเรื่องชินชา และ ปกติไปแล้วถ้าจะทะเลาะกันและห่างหายกันไป จนมาถึงวันนี้ ...... เราได้เลิกกันมาในระยะเวลาจะ3เดือนแล้ว และ ที่สำคัญเขาก็ได้ไปมีคนใหม่แล้ว ยอมรับนะคะ..ว่าระยะแรกยังหลอกตัวเองว่ามันไม่จริง ยอมรับนะคะว่าหวังว่าเขาจะกลับมาหาเราเหมือนทุกๆครั้งที่ผ่านมา จากวันเลื่อนไปเป็นเดือน เราใช้ชีวิตอยู่ด้วยความยากลำบากมาก คิดถึงแต่เขา นอนไม่หลับ ทำทุกอย่างๆเพื่อที่จะให้ตัวเองอยู่ได้ อดทน กล้ำกลืน ทุกอย่างๆ  จนมาถึงวันนี้ มันก็เหมือนจะดีขึ้นมากจากตอนนั้น แต่.....มันมีบางอย่างที่ทำให้ไม่แน่ใจว่าเรากำลังหลอกตัวเองว่าอยู่ได้จริงๆหรือป่าว นั้นคือ....เขายังอยู่ในความรู้สึกเราตลอดไม่เคยที่จะไม่คิดถึงเลยแม้แต่วันเดียว แอบหวังด้วยซ้ำว่าเขาจะกลับมา แอบเหงาอยู่คนเดียว ยังพูดชื่อเขาอยู่ตลอด ยังเก็บทุกๆอย่างที่เป็นของเขา ยังฟังเพลงที่เขาให้เรา ทั้งที่ควรลืมไปจากใจ บางครั้งก็อ่อนแอร์จนเหมือนจะทนไม่ได้ มันถึงไม่แน่ใจว่า ที่เรากำลังบอกกับตัวเองว่าเราอยู่ได้ไม่รู้สึกอะไรแล้ว จริงๆแล้วเราเองนั้นและที่กำลังหลอกตัวเองอยู่หรือป่าว...................  
เพื่อนๆ หรือ ใครที่อ่านกะทู้นี้อย่าพึ่งลำคายหรือด่าว่าไร้สาระนะคะ ยังไงก็ช่วย แสดงความคิดเห็นกันหน่อยหรือมีข้อแนะนำอะไรก็ยินดีรับฟังค่ะ