กรณีการบรรลุถึงขันไร้กระบี่ของ ต๊กโก้วคิ้วป้าย ทำไมผมอ่านๆดูนักอ่านบ้านเรา หรือแม้แต่นักวิจารณ์นิยายจีนหลายคน
ถึงไปตีความว่า ปรมจารย์ต๊กโก้วฯ ทิ้งกระบี่แล้วใช้มื่อเปล่าสู้แทนล่ะครับ

ในกรณีใช้มือเปล่าสู้แล้วเป็นยอดคนของยุคสมัยในจักรวาลของกิมย้ง ยกตัวอย่าง ก๊วยเจ๊ง เฉียวฟง  หลวงจีนหอไตร ต้วนยี่
เตียบ่กี้ เตียซำฮง เอี้ยก้วย(ใช้มือมากกว่าอาวุธ) ฯลฯ ผมเห็นเป็นนักสู้มือเปล่าแทบทั้งสิ้น แล้วในกรณีต๊กโก้วคิ้วป้าย ตัวละครลึกลับ
ที่ปูทางมาเป็นสุดยอดนักสูในตำนาน จะตื้นเขินขนาดเก่งจนใช้มือเปล่าสู้แทนกระบี่แค่นั้นเองหรอ

หากลองวิเคราะห์ถึงความเหนือชั้นในการแต่งนิยายของกิมย้ง มันไม่ใช่แบบนั้นแน่นอน การใช้กิ่งไม้ หรือของใกล้มืออื่นๆเป็นอาวุธ
ตัวละครรองอย่าง อึ้งเอี๊ยะซือ โอ้วเอี้ยงฮง ตงฟางปุ๊กป้าย ก็ทำได้ แล้วมันจะพิศดารอะไรตรงไหน

ผมอยากจะเสนอแนวคิดอีกแบบหนึ่งของกรณีไร้กระบี่ที่ท่านกิมย้งน่าจะใช้แนวคิดนี้ซึ่งสอดคล้องกับยุคที่แต่งมังกรหยกในยุคสงครามเย็นด้วย
(ใครเคยศึกษานิยายของกิมย้งจะรู้ว่ากิมย้งใช้การอิงสภาพสังคมในแต่ละยุคสมัยในการแต่งนิยายด้วย) กรณีการบรรลุสภาพไร้กระบี่
น่าจะหมายถึง "มายาคติไม่สู้ก็ชนะมากกว่า" คือ ไม่ต้องมีการต่อสู้ แค่ชื่อหรือบารมี ก็สามารถรู้ผลแพ้ชนะได้แล้ว

ไม่ต้องแม้แต่จะไปใช้กำลังภายใน
ไม่แม้แต่จะร่ายรำกระบวนท่า
ไม่แม้แต่จะพูดข่มขวัญศัตรู

เพียงแค่รับรู้ว่าคู่ต่อกรเป็นใคร จอมยุทธในยุคสมัยเดียวกันนั้นก็ยอมศิโรราบแต่โดยดีโดยไม่ต้องเกิดเลือดซักหยดจากการต่อสู้

แบบนี้ผมว่ามันน่าจะเป็นกรณีไร้กระบี่อย่างแท้จริง คล้ายๆหลักการฑูตนำการทหารในยุคหลังสงครามโลกครั้งที่สอง ที่มหาอำนาจอย่างอเมริกา
หลังจากทิ้งบอมญี่ปุ่นไปแล้วลูกนั้น ก็ไม่มีการรุกรานภายในประเทศอีกต่อไปเลย

ผมขอฝากไว้อีกทฤษณีให้คิด ซึ่งมันน่าจะดูลึกซึ้งมากกว่าตีความว่าสุดท้ายต๊กโก้วซือแป๋เก่งจนไม่ต้องใช้กระบี่ใช้มือเปล่าสู้ก็ชนะทุกคน
แบบนี้ผมไม่เห็นจะรู้สึกว่าโดดเดียวแสวงพ่านเก่งกว่าก๊วยเจ๋ง จิวแป๊ะทง เฉียวฟง ตรงไหนเลย