แม่เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่ง เป็นผู้หญิงที่ใจดี ที่สุดเท่าที่เคยรู้จักมา จำได้ว่าตอนเป็นเด็กฐานะลำบากมาก
แม่ต้องออกไปรับจ้างกรีดยางตั้งแต่ตอนดึกแล้วทิ้งให้เราอยู่กับพี่ๆ แล้วพี่ๆ ก็ต้องสารพันหาเรื่องผีสางต่างๆ
เพื่อมาหลอกให้เรานอนหลับไม่ลุกขึ้นมาร้องหาแม่
เราเป็นลูกแหง่ติดแม่ เป็นเด็กดื้อและเอาแต่ใจที่สุดในบรรดาพี่น้อง แม้เราจะไม่ใช่ลูกคนสุดท้อง
แต่กลับกลายว่าเป็นลูกที่แม่ตามใจมากที่สุด เนื่องจากความดื้อและเอาแต่ใจของเรา
เวลาไปเที่ยวต่างจังหวัด เราชอบที่จะซื้อขนมหม้อแกงกลับไปให้แม่ จริงๆ เราก็ไม่รู้หรอกว่าแม่ชอบอะไรมากที่สุด
รู้เพียงแต่ว่าทุกครั้งที่เราไปต่างจังหวัดและกลับมา แม่จะนั่งรออยู่ตรงชานบ้าน รอของฝากจากเรา แม่จะยิ้มกว้างเสมอทันทีที่เห็นเรา
และถามหาของฝาก จนกลายเป็นว่าทุกครั้งที่ไปไหน ต้องซื้อของกลับมาให้แม่จนติดเป็นนิสัย
วันนี้เรากลับบ้านไปหาแม่ แต่เราไม่มีของฝากไปให้แม่ แม่ไม่ต้องการของฝากจากเราอีกแล้ว
ในสุสาน เรารู้ว่าแม่กำลังยิ้มกว้างให้เรารู้ เรารู้ว่าแม่รับรู้ว่าเรามาหา การกลั้นน้ำตาเพื่อไม่ให้ไหลออกมามันเป็นไปได้ยาก
แม่เสียไปได้ประมาณ 5 ปี แล้ว ด้วยโรคมะเร็งปอด ตอนที่เรารู้ว่าแม่เป็นมะเร็งก็เข้าสู่ระยะที่ 4 แล้ว
6 เดือนหลังจากรู้ว่าแม่เป็นมะเร็ง แม่ก็จากไป ช่วงหกเดือนที่แสนทรมานทั้งผู้ป่วย และคนรอบข้าง ยังจำได้ว่าชีวิตช่วงนั้นอึมครึมแค่ไหน
แม่เข้าๆ ออกๆ โรงพยาบาลจนเป็นเรื่องปกติ จากคนอ้วนท้วนสมบูรณ์ แม่ซูบผอมจนตัวเท่ากับเด็ก ป.3 ป.4
มีอยู่ครั้งนึงแกอยากอาบน้ำ เราพาแกเข้าห้องน้ำ แล้วกระโจมอกแกหลุด แกไม่มีแม้แต่แรงที่จะนุ่งผ้าผืนนั้น เราบอกแม่ช่างเหอะ
แล้วเราก็อาบน้ำให้แม่ อาบน้ำให้ผู้หญิงคนนึงที่เรารักที่สุดในชีวิต เราอาบน้ำไป กลั้นร้องไห้ไป พยายามพูดเรื่องตลกๆ ให้แม่สนุกสนาน
หลังจากวันนั้นเราก็ได้อาบน้ำให้แกอีกครั้งในวันที่นำแกไปฝัง
ทุกวันนี้แม่ไม่อยู่แล้ว ไม่อยู่รอรับของฝากจากลูกคนนี้แล้ว
ลูกคนนี้ทำได้แค่ไปเยี่ยมแม่ที่สุสาน ไปกวาดหลุมศพให้แม่ ไปปลูกต้นไม้ให้แม่….
“สวรรค์นั้น แท้จริงอยู่ไหนเล่า ใต้ฝ่าเท้าแม่ของเจ้านั้นแหละหนา
สิ่งอื่นใดไม่แท้เที่ยงเยี่ยงนภา ยังสยบซบนิทราบาทมารดร”
กลับบ้านไปหาแม่
แม่ต้องออกไปรับจ้างกรีดยางตั้งแต่ตอนดึกแล้วทิ้งให้เราอยู่กับพี่ๆ แล้วพี่ๆ ก็ต้องสารพันหาเรื่องผีสางต่างๆ
เพื่อมาหลอกให้เรานอนหลับไม่ลุกขึ้นมาร้องหาแม่
เราเป็นลูกแหง่ติดแม่ เป็นเด็กดื้อและเอาแต่ใจที่สุดในบรรดาพี่น้อง แม้เราจะไม่ใช่ลูกคนสุดท้อง
แต่กลับกลายว่าเป็นลูกที่แม่ตามใจมากที่สุด เนื่องจากความดื้อและเอาแต่ใจของเรา
เวลาไปเที่ยวต่างจังหวัด เราชอบที่จะซื้อขนมหม้อแกงกลับไปให้แม่ จริงๆ เราก็ไม่รู้หรอกว่าแม่ชอบอะไรมากที่สุด
รู้เพียงแต่ว่าทุกครั้งที่เราไปต่างจังหวัดและกลับมา แม่จะนั่งรออยู่ตรงชานบ้าน รอของฝากจากเรา แม่จะยิ้มกว้างเสมอทันทีที่เห็นเรา
และถามหาของฝาก จนกลายเป็นว่าทุกครั้งที่ไปไหน ต้องซื้อของกลับมาให้แม่จนติดเป็นนิสัย
วันนี้เรากลับบ้านไปหาแม่ แต่เราไม่มีของฝากไปให้แม่ แม่ไม่ต้องการของฝากจากเราอีกแล้ว
ในสุสาน เรารู้ว่าแม่กำลังยิ้มกว้างให้เรารู้ เรารู้ว่าแม่รับรู้ว่าเรามาหา การกลั้นน้ำตาเพื่อไม่ให้ไหลออกมามันเป็นไปได้ยาก
แม่เสียไปได้ประมาณ 5 ปี แล้ว ด้วยโรคมะเร็งปอด ตอนที่เรารู้ว่าแม่เป็นมะเร็งก็เข้าสู่ระยะที่ 4 แล้ว
6 เดือนหลังจากรู้ว่าแม่เป็นมะเร็ง แม่ก็จากไป ช่วงหกเดือนที่แสนทรมานทั้งผู้ป่วย และคนรอบข้าง ยังจำได้ว่าชีวิตช่วงนั้นอึมครึมแค่ไหน
แม่เข้าๆ ออกๆ โรงพยาบาลจนเป็นเรื่องปกติ จากคนอ้วนท้วนสมบูรณ์ แม่ซูบผอมจนตัวเท่ากับเด็ก ป.3 ป.4
มีอยู่ครั้งนึงแกอยากอาบน้ำ เราพาแกเข้าห้องน้ำ แล้วกระโจมอกแกหลุด แกไม่มีแม้แต่แรงที่จะนุ่งผ้าผืนนั้น เราบอกแม่ช่างเหอะ
แล้วเราก็อาบน้ำให้แม่ อาบน้ำให้ผู้หญิงคนนึงที่เรารักที่สุดในชีวิต เราอาบน้ำไป กลั้นร้องไห้ไป พยายามพูดเรื่องตลกๆ ให้แม่สนุกสนาน
หลังจากวันนั้นเราก็ได้อาบน้ำให้แกอีกครั้งในวันที่นำแกไปฝัง
ทุกวันนี้แม่ไม่อยู่แล้ว ไม่อยู่รอรับของฝากจากลูกคนนี้แล้ว
ลูกคนนี้ทำได้แค่ไปเยี่ยมแม่ที่สุสาน ไปกวาดหลุมศพให้แม่ ไปปลูกต้นไม้ให้แม่….
“สวรรค์นั้น แท้จริงอยู่ไหนเล่า ใต้ฝ่าเท้าแม่ของเจ้านั้นแหละหนา
สิ่งอื่นใดไม่แท้เที่ยงเยี่ยงนภา ยังสยบซบนิทราบาทมารดร”