ต้องขอโทดก่อนเลยน่ะคับถ้ามีอะไรผิดพลาดผมพึ่งตั้งกระทู้เป็นครั้งแรกคับพอดีมีเรื่องจะสอบถามหน่อยคับผมมีเรื่องสับสนกับความรู้สึกตัวเองว่าตัวผมเองรักเขาหรือว่าผมงมงายขอเข้าเรื่องเลยน่ะคับประมาณปลายปี 57ผมได้ตกลงคบเป็นแฟนกับผู้หญิงคนนึงซึ่งแรกๆตอนคบกันผมก้อกลัวน่ะคับว่าเขาจะจิงจังกับผมไหมเพราะหน้าตาผมเข้าขั้นขี่เหร่เลยและอีกอย่างฐานะผมกับเขามันต่างกัน..แต่พอเขาบอกผมว่าต่างแล้วไงอะไรที่ไม่มีก้อทำให้มันมีสิตั้งแต่วันนั้นผมก้อตั้งใจทำงานทุกอย่างเพื่อเก็บเงินซึ่งตัวผมมีงานประจำอยู่แล้วน่ะคับเป็นพนักงานขายเครื่องใช้ไฟฟ้าอยู่ชลบุรีแต่ผมก้อหางานเสริมทำเพื่อจะวางอนาคตครอบครัวที่เราสองคนวางแผนกันไว้ผมกับเขาคบกันมาประมาณ 1 ปีแต่มันเป็น 1 ปีที่มีค่ามากสำหรับผู้ชายอย่างผมเราไม่เคยทะเลาะกันเลยสักครั้งไม่ว่าจะมีปัญหาอะไรเข้ามาผมกับเขาอยู่คนละจังหวัดกันน่ะคับระยะทางก้อไกลอยู่น่ะคับประมาณ 300 กิโลเมตรเขาอยู่จังหวัดนึงทางภาคกลางเดือนนึงเราจะเจอกันประมาณ3-4ครั้งบางที่ผมก้อนั้งรถมาหาเขาหรือเขาไปหาผมเราทำแบบนี้ประมาณ 1 ปีโดยที่ไม่เคยบ่นว่าเหนื่อยกันเลยตลอดเวลาที่ผมได้อยู่กับเขาถึงมันจะสั้นแต่มันก้อมีความหมายกับผมมาก..เขาคือกำลังใจให้ผมเดินต่อไปผมคิดว่าหลายคนเคยรู้สึกแบบนี้ผมพยายามทำทุกอย่างให้ครอบครัวเขายอมรับผมให้ได้เขาก้อเอาใจช่วยจนเมื่อเดือนตุลาปีที่แล้วเขาก้อบอกให้ผมย้ายมาทำงานใกล้ๆเขาเพื่อที่เขาจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงผมพอผมย้ายมาทำงานที่นี่ประมาณ 1 เดือนผมก้อเริ่มจะรู้สึกว่าเขาทำตัวแปลกๆไปแต่ผมก้อไม่กล้าถามเขาผมนอนคิดอยู่หลายวันว่าจะถามดีไหมจนผมตัดสินใจถามออกไปผมบอกเขาว่าผมเป็นห่วงเขาน่ะเป็นอะไรรึป่าวพอเขาตอบกลับมาผมไม่คิดว่าจะได้ยินคำพูดนี้ออกจากปากผู้หญิงที่ผมรักมาก...เขาบอกว่าเขาขอโทดน่ะสำหรับเวลาที่ผ่านมาเขายังลืมแฟนเก่าไม่ได้เขาขอเวลาสักพักขอให้เขาได้ตัดสินใจก่อนน่ะ...แต่สำหรับผมมันมีคำถามมากมายที่จะถามเขาแต่มันพูดไม่ออกสักอย่าง...ทั้งที่อยากถามว่าแล้วเวลาที่ผ่านมาของเราล่ะมันคืออะไรคือเขาหลอกผมมาตลอดใช่ไหม..แล้วอนาคตครอบครัวที่เราวางแผนกันเอาไว้ล่ะ...อ่อลืมบอกไปผมย้ายมาทำงานที่นี่ผมไม่รู้จักคัยสักคนผมมีแค่เขาคนเดียวเวลานั้นมันเหมือนทุกอย่างพังลงต่อหน้า...เขาบอกกับผมว่าถ้าไม่มีเขาผมต้องอยู่ให้ได้น่ะหลังจากวันนั้นเขาจะโทรหาผมอาทิตย์ล่ะ 2-3 ครั้งพอคุยกันเขาก้อบอกขอโทดผมอยู่ตลอดแต่ผมนิสิน้ำตามันจะไหลทุกครั้งเขาบอกให้ผมรอเขาน่ะจากวันนั้นถึงวันนี้ก้อ 6 เดือนแล้วน่ะที่เขาไม่อยู่ไม่ได้คุยกันแต่ทุกคำพูดของเขามันยังดังอยู่ในหัวผมตลอด..หลายคงที่ได้อ่านคงจะคิดว่าผมโง่แต่ผมคิดว่าไม่เลยสำหรับตนที่กำพร้าพ่อแม่อย่างผมแล้วได้มาเจอเขา..แต่ตอนนี้ผมเริ่มคิดแล้วล่ะว่าผมควรจะรอเขากลับมาไหมผมควรจะทำยังไงดีคับ