แม่ทิ้งเราไปตอนเกิดได้3วัน แล้วไม่นานก็แต่งงานใหม่มีลูกใหม่ แล้วติดต่อมากาเราตอนเราจบ ป.6 บอกจะเอามาเลี้ยงแล้วส่งเรียนต่อ อยู่กับแม่ ม.1-ม.3 ชีวิตลำบากมากเหมือนเป็นคนใช้ในบ้าน (พ่อเลี้ยงใจดีพ่อเลี้ยงจะแอบให้เงินแต่พอแม่รู้แม่ก็จะด่าพ่อเลี้ยง พ่อเลี้ยงเป็นต่างชาติ)และแม่ให้ตังไปโรงเรียนวันละ10บาททุกวัน เดินไปโรงเรียนทุกวันเดินกลับทุกวัน ไกลมากๆ ถ้านั่งวิน 30บาท แต่น้องมีรถรับส่ง ได้เงินไปโรงเรียนคนละ 50บาท (เรากับน้องเรียนคนละโรงเรียนกัน) พอค่าเทอมมาก็ต้องโทรขอปู่กับย่าตลอด(ยังงงว่าจะเอามาเลี้ยงทำไม) เงินนอกจากค่าไปโรงเรียนไม่เคยให้ ขอเงินทีแทบกราบ ชีวิตลำบากแบบไม่รู้จะอธิบายยังไง ทุกปิดเทอมจะทำงานโรงงานข้างบ้าน พอจบม.3 เราก็หางาน pcทำ กลับบ้านดึกเพราะเลิกงานห้างปิด เริ่มมีปัญหากัน (เราเริ่มโต)เราต้องช่วยจ่ายค่าน้ำค่าไฟเค้าบอกว่าเราเป็นผู้อาศัย เราเรียนปวชปี1เงินค่าเรียนมาจากป้าที่เราไปทำงานโรงงานตอนปิดเทอมตอน ม.3 เค้าใส่ซองให้เรามา 5000ช่วยค่าเทอมเรา พอจ่ายค่าเทอมเสร็จก็ไปคุยกับคนข้างบ้านว่ากดเงินไปจ่ายค่าเทอมให้เรา(เราก็แอบขำเพราะเงินเราทั้งนั้น)ตอนปวช.เราเริ่มมีคนคุย และไม่นานเราก็ทะเลาะกับเค้ารุนแรงมีคนใจดี2คนช่วยเราไว้ไปส่งเราถึงที่ปลอดภัย (ทะเลาะรุนแรงมากดีนะที่หนีออกมาได้ส่วนหนึ่งต้องขอบคุณน้อง และคนแปลกหน้าอีก 2คน เราเลยมาอยู่ที่กับครอบครัวของคนที่คุย มีพ่อแม่พี่และแฟน ครอบครัวมีความสุขมากชีวิตดีขึ้นสุดๆเราออกจากบ้านตั้งแต่ ปวช.1 จนตอนนี้เราอยู่ มหาวิทยาลัยปี 4 เราก็เริ่มกลับไปคุยกับแม่ แม่ก็บอกคนอื่นว่าเราเป็นหลานเหมือนเดิม ไม่ว่าจะข้างบ้านหรือไปไหนที่ขอให้เราไปเป็นเพื่อนแต่พอคนถามก็บอกว่าเราเป็นหลาน แล้วก็พูดว่าน้องเป็นลูกคนโต เก่งยังโน้นเก่งอย่างนี้แบบเกินจริงไปบ้าง เราก็เฉยๆ แต่ความรู้สึกตอนนี้กับตอนเด็กมันไม่เหมือนกัน ตอนเด็กๆเราไม่รู้สึกอะไรเลยแต่ตอนนี้เรารู้สึกมาก รู้สึกไม่อยากยุ่งอยากอยู่แบบตอนไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับครอบครัวเค้า เราเลยมาเล่าให้แฟนฟังแฟนเรารู้สึกไม่ค่อยพอใจแต่เราไม่ได้เล่าให้พ่อแม่แฟนฟังว่าแม่แท้ๆเห็นเราเป็นแค่หลาน บอกกับทุกคนว่าเราเป็นหลาน รึว่าที่เราคิดมากเป็นเพราะใครถามแม่แฟนว่าเราเป็นใครแม่แฟนจะบอกว่าเราเป็นลูกสาวเสมอ ต่อให้ดีแค่ไหนก็คงไม่มีวันได้เป็นลูกเค้าหรอกว่ามั้ย จริงๆเราไม่เคยเก็บเรื่องนี้มาคิดหรอกแต่แฟนเราบอกว่ามันไม่ถูกเราเลยต้องคิด ถ้าเป็นเพื่อนๆเพื่อนๆจะคิดไหม