ก่อนเริ่มเรื่องเราขอเกริ่นนิสัยส่วนตัวเราหน่อย ตอนนี้เราย่าง25แล้ว เราเป็นคนนิ่งๆเงียบๆ ไม่ค่อยยุ่งใครโลกส่วนตัวสูงก็ว่าได้ ไม่เคยมีปัญหาหรือทะเลาะกับใครเลย เราเป็นคนรักสัตว์ที่บ้านเรามีสุนัขพันธ์เล็ก3ตัว บ้านเราอยู่แบบกึ่งๆหมู่บ้าน ส่วนบ้านเราเป็นทาวน์เฮ้าท์2ชั้น ตรงข้ามจะเป็นบ้านเดี่ยว
ซึ้งฝั่งตรงข้ามเยื้องๆมาหน่อยก็เป็นบ้านของมนุษย์ป้าแทนชื่อแก่ว่า "ป้าบรรลัย"แล้วกันนะ แก่มีอาชีพเป็นครู ร.ร ชายล้วนในจังหวัด ผัวแก่มีอาชีพเป็นตำรวจท่องเที่ยว ถูกย้ายไปอยู่แถวๆอีสาน นานๆจะกลับมาสักที แทนชื่อผัวแก่ว่า ลุงมหาแล้วกัน ป้าบรรลัยกับลุงมหามีลูกชาย1คน อยู่ประมาณป.5
เรียนอยู่ ร.รที่ป้าบรรลัยสอน ที่บ้านป้าแก่มีสุนัข2ตัว บางแก้วกับปอม มะก่อนบ้านแก่ก็ดีกับครอบครัวเรานะไปต่างจังหวัดแก่ก็ฝากบ้านไว้กลับมาแก่ก็มีของฝากก็ไม่ต่างจากบ้านเราไปไหนก็ซื้อของฝากให้แก่ประจำ กลับมาที่สุนัขบ้านเราปกติตอนกลางวันมันจะชอบอยู่กันในบ้าน พอเย็นๆมันก็ออกมานอนกันนอกบ้าน พอช่วงหลังน้องสาวเรามีลูกก็ต้องให้มันอยู่ข้างนอกกัน เวลาสุนัขเราอยู่นอกบ้านลูกคนก่อสร้างของหมู่บ้าน ชอบไปแหย่สุนัชบ้านเราให้เห่าให้ไล่ประจำ จนทีนี้มันเสียนิสัยไปด้วย คือมันชอบเห่าไร้สาระจนน่าลำคารเราก็ดุมันนะเวลาเห่า แล้วช่วงหลังๆป้าบรรลัยเเก่เริ่มแปลกๆ ตัดผมสั้นเสมอหู จากผมยาวๆนะ สงสัยเปลี่ยนลุค จากมะก่อนถามทุกข์สุขดิบ ตอนนี้ไม่เคยคุยกันด้วยซ้ำ มีอยู่ช่วงนึง มันจะมีสุนัขบางแก้วสีขาว เราชอบเรียกมันว่าไอ้ขาว มันมีเจ้าของนะแต่มันไม่ชอบกลับบ้าน ชอบเล่นกับสุนัขเรา กินอาหารบ้านเรา จนมาถึงวันซวยชองไอ้ขาว คือมันไปเดินชิดรั่วบ้านของป้าบรรลัย แม่เราก็อยู่หน้าบ้าน บรรลัยเกิดสิค่ะ ป้าแก่หยิบไม้มาฟาดไอ้ขาว แม่ก็เลยพูดกับแม่

แม่: เออ ไอ้ขาวไม่ค่อยกลับบ้านเลยนะ ครู(.........ชื่อเล่นแก่)
ป้าบรรลัย:................................

เงียบค่ะ แก่ปิดประตูรั้วแล้วเดินเข้าบ้าน จนทิ้งระยะมาสักพักใหญ่ ลุงมาหาก็กลับมา

เหตุการณ์นี้ก็เกิดขี้น คืนนั้นคนแถวบ้านก็ปล่อยสุนัขให้ออกไปถ่าย มันค่อยข้างดุนะ สุนัขเราก็เห่าใหญ่เลย ตอนนั้นเราอยู่ในห้องน้ำ เราก็เดินออกมา ตะโกนใส่มันให้หยุดมันก็เงียบนะ เงียบทั้งซอย เวลานั้นก็2ทุ่ม แต่เราไม่ได้ออกไปหน้ารั่วนะคือยืนอยู่ในบ้าน พ่อกับแม่เราก็ไม่อยู่ อยู่กับน้องสาว คือบรรลัยเกิดสิค่ะ

ป้าบรรลัย: อี้เชี้ย  มาทั้งสวนสัดได้ เห่าอยู่ได้ เลี้ยงหมาแต่เอาตัวเองไม่รอด อีกรอบ บลาๆๆๆๆๆๆๆ ความยาวประมาณ2นาที
คือตอนแก่ด่าแก่ยืนอยู่ฝั่งบ้านแก่ค่ะ แต่หันหน้ามาบ้านเรา เกิดมาบอกเลยเพิ่งเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ เหมือนจะร้องไห้ คือเราอ่อนแอ่ก็ว่าได้ เราก็โทรไปเล่าให้แฟนฟัง แฟนบอกว่าแก่คงเหนื่อยแหละ มาเจอไรแบบนี้อีก เราก็เออๆ มองโลกในแง่ดี

พอเช้าเราก็ทำตัวปกติเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้นไปเดินเล่นหน้าบ้านลั้นล้าไป วันนั้นวันอาทิตย์ด้วยแฟนมารับไปดูหนัง พอกลับมาเจอป้าบรรลัยยืนหน้าบ้าน แก่ก็รีบเดินเข้าบ้านไปเลย ก็เฉยๆ

เราเลยปรึกษากับพ่อแม่เราจะให้สุนัขเราไปอยู่ที่อื่น สงสารนะพ่อก็ซื้ออาหารไปให้ ตอนนี้มันก็ปรับตัวได้แหละ
สุนัขอีก2ตัวยังอยู่แต่ก็ไม่ค่อยเห่าแระ เพราะตัวนำเสียงไม่อยู่แล้ว คิอจบปัญหา แต่มันไม่จบนะสิ ป้าบรรลัยซะอย่าง

พอดีวันนั้นกลับมาจากทำงานเย็นๆจะค่ำแหละ จอดรถก็ยืนอยู่หน้า พอดีสุนัขเรามีลูกค่ะ อ้วนกลมๆน่ารักๆ คือเค้าจองเอาไว้จะมาเอา คืนมันก็เดินมาเล่นเท้าเรา ลูกฃายป้าบรรลัยเห็น ก็เลยทัก

ลูกชายป้าบรรลัย:แม่ๆ ดูลูกหมาดิน่ารักจัง (เสียงลูกแก่ เนียนๆหน่อย เป็นตุ๊ดหรือแอ๊บชั่ว)
ป้าบรรลัย:3คำเน้นๆค่ะ ปัญ ญา อ่อน ในใจเรานึก (ไม่ปัญญาอ่อนสินะ ชื่อหมาแบ๋วกว่าหมากูอีก) แค่คิดค่ะ

แก่ก็ขับรถออกไปไหนไม่รู้ค่ะทั้งบ้าน เราเดือดสิแต่ทำไรไม่ได้ เราเด็กกว่าด้วย แฟนเราบอกว่าถ้าเราทำจะไม่ถูก คิดสะบ้าง เถียงกลับค่ะ
แล้วที่มนุษย์ป้าพูด มันคิดป่าวถาม...  มันด่ามันยังไม่คิดเรย ว่าโดนตัวเอง ป่านนี้ยังคิดไม่ได้มั่ง อีกอย่างเป็นครูมีสิมาทำตัว-ดันเหมือนเด็ก วัยรุ่น17-18 ได้หรา ได้แต่เงียบไม่สู้เค้า T^T

คือเราต้องรับมือกับมนุษย์ป้ามหาบรรลัยนี้อย่างไร อีกอย่างเราเป็นคนได้ยินไร ชอบเก็บมาคิดค่ะ นอนไม่หลับเลย ไม่ชอบก็อย่าให้แก่หุบปากก็ได้ ทำไงดี