ถ้ามีโอกาสได้อ่านตัวงานวิจัยของเค้าจริงๆ ตั้งแต่ปีก่อน จะพบว่า อาจารย์เค้าวิจัยเกี่ยวกับการเคลื่อนย้ายของโพลีสไตรีนเข้าไปในอาหาร (ดู http://www.thaihealth.or.th/partnership/Content/376-%E0%B8%AA%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B8%81%E0%B9%88%E0%B8%AD%E0%B8%A1%E0%B8%B0%E0%B9%80%E0%B8%A3%E0%B9%87%E0%B8%87%20%E0%B8%A1%E0%B8%B2%E0%B8%81%E0%B8%B1%E0%B8%9A%E0%B8%AD%E0%B8%B2%E0%B8%AB%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B8%81%E0%B8%A5%E0%B9%88%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%82%E0%B8%9F%E0%B8%A1.html ) ซึ่งก็เป็นที่รู้กันอยู่ว่ามันละลายเข้าไปได้ แต่โพลีสไตรีนที่เข้าไป มันก็ไม่ได้จะไปทำอันตรายอะไรในร่างกาย

ที่นี้ พอให้สัมภาษณ์ใหม่ จากที่ผมออกมาแย้งเรื่องความปลอดภัยของกล่องโฟม ที่ใครๆ ก็อ้างถึงตัวปัญหาคือสารสไตรีนโมโนเมอร์ คำให้สัมภาษณ์ของอาจารย์เค้าก็เปลี่ยนมาเป็นเรื่องการหลงเหลือจากกระบวนการผลิตแทน (ไม่ได้มาจากงานวิจัยของเค้า) ซึ่งตามมาตรฐานอุตสาหกรรม มันก็แทบจะไม่ได้มีสไตรีนโมโนเมอร์หลงเหลืออะไรอยู่แล้ว  ถ้าจะมีมากจนน่ากังวล ก็ต้องไปควบคุมกันเรื่องมาตรฐานการผลิตนี้ในโรงงานบางโรงที่ไม่ได้มาตรฐาน

จริงๆ ถ้าไปดูระดับความเป็นพิษของสารสไตรีนโมโนเมอร์ ที่พอจะทำอันตรายให้ถึงตายได้ เราก็ต้องบริโภคทางปากถึง 5000 mg/kg น้ำหนักตัว อย่างผมหนักประมาณ 80 กว่า ก็ต้องกินเข้าไป 400 กรัม เกือบครึ่งกิโลแน่ะ หรือถ้าจะดูผลระยะยาว ในหนูทดลองพบว่าทำให้เกิดมะเร็งและความผิดปรกติของระบบประสาทได้ ที่ 200 - 900 mg/kg น้ำหนักตัว หรือเท่ากับกิน 16-72 กรัม เป็นเวลานานๆ ( จาก http://www.atsdr.cdc.gov/toxprofiles/tp53.pdf ) ขณะที่ตัวเลขการตกค้างของสารสไตรีนในอาหารที่ใส่ภาชนะโฟมที่พบๆ กัน จะอยู่ที่ระดับ 0.003 - 0.16 mg/kg น้ำหนักอาหารเท่านั้น ซึ่งต่ำกว่าค่าอันตรายในหลักล้านเท่า และต่ำกว่าค่าความเสี่ยงที่ใช้ทดสอบการเกิดมะเร็งในระดับแสนเท่า (จาก https://www.researchgate.net/publication/259565533_Updated_evaluation_of_the_migration_of_styrene_monomer_and_oligomers_from_polystyrene_food_contact_materials_to_foods_and_food_simulants)

ดังนั้น ถ้าจะเอาตามที่อาจารย์เค้าว่า ว่ากล่องโฟมอาจมีสไตรีนโมโนเมอร์ตกค้าง แล้วเข้าไปในอาหารจนก่อมะเร็งได้ ก็คงต้องเคี้ยวกล่องโฟมกินเล่นไปเรื่อยๆ เยอะๆ ถึงจะพอเป็นไปได้ครับ

------------------
ขอเสริมด้วยความเห็นจากทาง กรมวิทยาศาสตร์การแพทย์ กระทรวงสาธารณสุขบ้าง
(จาก http://www.manager.co.th/QOL/ViewNews.aspx?NewsID=9590000058256 )

  ขณะที่ นพ.อภิชัย มงคล อธิบดีกรมวิทยาศาสตร์การแพทย์ กระทรวงสาธารณสุข (สธ.) ได้ออกมาสนับสนุนแนวคิดของ รศ.เจษฎา โดยระบุว่า สิ่งที่ รศ.เจษฎา กล่าวนั้นถูกต้องแล้ว การที่เลี่ยงกล่องโฟมนั้นเป้นเรื่องดี แต่ประเด็นหลักมองว่าอยู่ที่เรื่องส่งผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อมมากกว่า ส่วนเรื่องสุขภาพมีบ้าง แต่ไม่ใช่ประเด็นหลัก เพราะกรมฯ เคยมีการตรวจสอบพบว่า สารสไตรีนจะออกมาจากกล่องโฟมได้ก็ต่อเมื่อถูกน้ำมันร้อนจัด ๆ แต่การระเหยออกมาของสารดังกล่าว ถือว่าไม่มากมาย ถ้าเทียบกับผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อม
      
       น.ส.จารุวรรณ ลิ้มสัจจะสกุล ผู้อำนวยการสำนักคุณภาพและความปลอดภัยอาหาร กรมวิทยาศาสตร์การแพทย์ กล่าวว่า สารสไตรีน มีผลต่อระบบประสาท ส่วนกล่องโฟมทำมาจากโพลีสไตรีน ซึ่งไม่ใช่สารพิษโดยตรง ที่กังวลคือสารพิษที่หลงเหลือจากการผลิตกล่องโฟมมากกว่า เพราะหากไปสัมผัสกับอาหารที่มีน้ำมันร้อน ๆ ก็ย่อมมีโอกาสเสี่ยงได้รับสารสไตรีนได้ โดยกล่องโฟมผลิตจากโพลีสไตรีน มีอากาศเป็นองค์ประกอบอยู่ร้อยละ 95 และมีโพลีสไตรีนร้อยละ 5 ตรงจุดนี้ที่กังวลกัน แต่ไม่ใช่ทั้งหมด สิ่งสำคัญคือ ผลกระทบด้านสิ่งแวดล้อมมากกว่า เนื่องจากย่อยสลายยาก และหากนำไปเผาก็ทำให้เกิดแก๊สที่กระทบต่อภาวะเรือนกระจก ดังนั้น ต้องเลือกวัสดุสัมผัสอาหารให้เหมาะสมกับอาหารดีที่สุด