เราเป็นคนที่นิสัยเสียกับเรื่องการทุ่มเท คือถ้าไม่สนิทก็จะคบปกติแบบเพื่อนร่วมงานทั่วไป แต่ถ้ารักใครรู้สึกดีกับใคร จะให้ความจริงใจหมดทั้ง 100 เปอร์เซ็นต์ ขอความช่วยเหลืออะไรก็ยินดีและทำสุดแรงเกิดเสมอ ไม่ใช่แต่กับคนรักนะคะ กับเพื่อนกับพี่น้องก็เป็นแบบนี้ ถ้ารักใครล่ะก็ให้เต็มร้อย แต่พอรู้ว่าเค้าไม่ได้เต็มร้อยกับเราเหมือนที่เราให้เค้าไป มันเจ็บจี๊ดมากก
ทั้งที่ทำใจไว้บ้างแล้ว ว่าที่เราทำให้เค้าก็ไม่ได้หวังอะไรตอบแทน ไม่ต้องมาทำดีตอบเรา ขอแค่จริงใจก็พอ.. แต่กลายเป็นว่า พอเค้าอยากให้เราช่วย ก็จะมาบอก มาปรึกษา มาขอให้ช่วยทำนู่นทำนี่.. แต่พอไม่ต้องการ ก็ปรึกษาคนอื่น โดยไม่ให้เรารู้.. คือเรื่องเดียวกันที่เราเคยช่วย แต่พอไม่พอใจความคิดเห็นของเรา ก็เปลี่ยนไปปรึกษาคนอื่นโดยไม่บอกเรา แต่พอดีเราไปรู้จากคนอื่นอีกทีตอนที่กลายเป็นตัดสินใจอย่างอื่นไปแล้ว
เราไม่ได้ต้องการให้เค้าทำทุกอย่างเหมือนที่เราแนะนำ เรารู้ดีว่าความคิดเห็นของเราก็ไม่ได้ถูกต้องทั้งหมด จะไม่เชื่อเราก็ไม่แปลก แล้วก็ไม่ผิดด้วย แต่มันเสียความรู้สึกตรงที่ไม่บอกให้เรารู้ซักคำ.. ทำเหมือนถ้าเรารู้เข้า จะไปขัดขวางเค้างั้นแหละ..
เลยมานั่งเสียใจ.. ว่า.. อ้าว ตกลงเห็นเราเป็นคนยังไงเหรอ? เราไว้ใจไม่ได้ขนาดนั้นเลยเหรอ? แล้วที่แสดงออกว่ารักกันมาก เป็นพี่น้องกัน มันคืออะไรเหรอ? นี่เราวุ่นวายกับชีวิตเค้ามากจนเค้าไม่อยากให้เรารู้ขนาดต้องไปแอบปรึกษาคนอื่นเลยเหรอ?
ตอนนี้เลยเลิกติดต่อ เพราะในเมื่อเค้ามีอะไรแล้วไม่อยากให้เรารับรู้ เราก็ไม่ขอรับรู้เรื่องของเค้าอีกต่อไปละกัน...สำหรับเรา สนิทกัน จริงใจกัน คือบอกกันได้ทุกเรื่อง เตือนกันได้ทุกอย่าง .. ซึ่งแรกๆ เราก็ว่าเค้าเป็นเหมือนกับเรา มีอะไรก็บอกกัน ความเห็นตรงกันบ้างไม่ตรงกันบ้างก็ไม่เห็นเป็นไร ใครจะตัดสินใจยังไงมันก็เรื่องส่วนตัวของคนนั้น เราเคารพในการตัดสินใจของคนอื่นเสมอ เพราะถือว่ามันไม่ใช่ชีวิตเรา มันคือชีวิตเค้า...
ยอมรับว่าเสียใจ เสียความรู้สึก แล้วตอนนี้ก็เสียดายเวลาที่ทุ่มเทไป แต่ได้ความรู้สึกแบบนี้กลับมา.. ความรู้สึกดีๆ มันหมดไปในพริบตาเลย... รู้สึกเหมือนโดนหลอก โดนหักหลัง เหมือนตัวเองเป็นคนโง่ แต่พยายามคิดในทางที่ดีว่า.. อย่างน้อยเราก็ได้ทำประโยชน์ให้คนอื่นมาบ้าง ถึงเค้าจะไม่เห็นค่าก็ไม่เป็นไร จบแล้วก็ให้มันจบไป.. หันมาใส่ใจกับคนที่เห็นค่าของเรา แต่เราละเลยไปเพราะมัวแต่ทุ่มเทให้กับคนๆ นั้นมานาน...ดีกว่า
พยายามทำใจว่าคนเราจะเป็นเหมือนกันทุกคนคงเป็นไปไม่ได้ เราเป็นยังไงก็ใช่ว่าคนอื่นจะคิดเหมือนเราไปหมด.. ในขณะที่เราเสียความรู้สึกอยู่นี่ เค้าอาจจะไม่รู้สึกอะไรเลยก็ได้.. คิดปลอบใจตัวเองต่างต่างนานา แต่ก็ยังไม่รู้สึกดีขึ้น..
ใครมีวิธีคิดให้ตัดความรู้สึกแบบนี้ได้เร็วๆ บ้างมั้ยคะ? ช่วยแบ่งปันให้ฟังบ้าง เผื่อว่าจะทำให้ความรู้สึกช้ำๆ มันจะจางลงได้..
ขอบพระคุณล่วงหน้าสำหรับทุกคำตอบค่ะ
เคยเสียความรู้สึกเพราะทุ่มเทความจริงใจ แต่ได้แบบนี้กลับมามั้ยคะ?
ทั้งที่ทำใจไว้บ้างแล้ว ว่าที่เราทำให้เค้าก็ไม่ได้หวังอะไรตอบแทน ไม่ต้องมาทำดีตอบเรา ขอแค่จริงใจก็พอ.. แต่กลายเป็นว่า พอเค้าอยากให้เราช่วย ก็จะมาบอก มาปรึกษา มาขอให้ช่วยทำนู่นทำนี่.. แต่พอไม่ต้องการ ก็ปรึกษาคนอื่น โดยไม่ให้เรารู้.. คือเรื่องเดียวกันที่เราเคยช่วย แต่พอไม่พอใจความคิดเห็นของเรา ก็เปลี่ยนไปปรึกษาคนอื่นโดยไม่บอกเรา แต่พอดีเราไปรู้จากคนอื่นอีกทีตอนที่กลายเป็นตัดสินใจอย่างอื่นไปแล้ว
เราไม่ได้ต้องการให้เค้าทำทุกอย่างเหมือนที่เราแนะนำ เรารู้ดีว่าความคิดเห็นของเราก็ไม่ได้ถูกต้องทั้งหมด จะไม่เชื่อเราก็ไม่แปลก แล้วก็ไม่ผิดด้วย แต่มันเสียความรู้สึกตรงที่ไม่บอกให้เรารู้ซักคำ.. ทำเหมือนถ้าเรารู้เข้า จะไปขัดขวางเค้างั้นแหละ..
เลยมานั่งเสียใจ.. ว่า.. อ้าว ตกลงเห็นเราเป็นคนยังไงเหรอ? เราไว้ใจไม่ได้ขนาดนั้นเลยเหรอ? แล้วที่แสดงออกว่ารักกันมาก เป็นพี่น้องกัน มันคืออะไรเหรอ? นี่เราวุ่นวายกับชีวิตเค้ามากจนเค้าไม่อยากให้เรารู้ขนาดต้องไปแอบปรึกษาคนอื่นเลยเหรอ?
ตอนนี้เลยเลิกติดต่อ เพราะในเมื่อเค้ามีอะไรแล้วไม่อยากให้เรารับรู้ เราก็ไม่ขอรับรู้เรื่องของเค้าอีกต่อไปละกัน...สำหรับเรา สนิทกัน จริงใจกัน คือบอกกันได้ทุกเรื่อง เตือนกันได้ทุกอย่าง .. ซึ่งแรกๆ เราก็ว่าเค้าเป็นเหมือนกับเรา มีอะไรก็บอกกัน ความเห็นตรงกันบ้างไม่ตรงกันบ้างก็ไม่เห็นเป็นไร ใครจะตัดสินใจยังไงมันก็เรื่องส่วนตัวของคนนั้น เราเคารพในการตัดสินใจของคนอื่นเสมอ เพราะถือว่ามันไม่ใช่ชีวิตเรา มันคือชีวิตเค้า...
ยอมรับว่าเสียใจ เสียความรู้สึก แล้วตอนนี้ก็เสียดายเวลาที่ทุ่มเทไป แต่ได้ความรู้สึกแบบนี้กลับมา.. ความรู้สึกดีๆ มันหมดไปในพริบตาเลย... รู้สึกเหมือนโดนหลอก โดนหักหลัง เหมือนตัวเองเป็นคนโง่ แต่พยายามคิดในทางที่ดีว่า.. อย่างน้อยเราก็ได้ทำประโยชน์ให้คนอื่นมาบ้าง ถึงเค้าจะไม่เห็นค่าก็ไม่เป็นไร จบแล้วก็ให้มันจบไป.. หันมาใส่ใจกับคนที่เห็นค่าของเรา แต่เราละเลยไปเพราะมัวแต่ทุ่มเทให้กับคนๆ นั้นมานาน...ดีกว่า
พยายามทำใจว่าคนเราจะเป็นเหมือนกันทุกคนคงเป็นไปไม่ได้ เราเป็นยังไงก็ใช่ว่าคนอื่นจะคิดเหมือนเราไปหมด.. ในขณะที่เราเสียความรู้สึกอยู่นี่ เค้าอาจจะไม่รู้สึกอะไรเลยก็ได้.. คิดปลอบใจตัวเองต่างต่างนานา แต่ก็ยังไม่รู้สึกดีขึ้น..
ใครมีวิธีคิดให้ตัดความรู้สึกแบบนี้ได้เร็วๆ บ้างมั้ยคะ? ช่วยแบ่งปันให้ฟังบ้าง เผื่อว่าจะทำให้ความรู้สึกช้ำๆ มันจะจางลงได้..
ขอบพระคุณล่วงหน้าสำหรับทุกคำตอบค่ะ