ท่านเจ้าของกระทู้ที่เคารพครับ

คำว่าการเมือง มักจะมีเบื้องหน้า กับเบื้องหลัง
ผู้น้อยเคยจำปราชญ์ท่านหนึ่งวิเคราะห์ไว้ว่า

     ญี่ปุ่นเองต้องการจะจบสงครามในจีนเร็วๆกะไว้แค่ว่าจีนเสียหายไปมากๆเดี๋ยวจีนก็ต้องยอมเจรจา
    แต่ทางจีนไม่ยอมเจรจาสู้ไปเรื่อยๆ   ญี่ปุ่นพยายามส่งสัญญาณให้จีนมาเจรจาแต่จีนไม่สนใจ
   ญี่ปุ่นจึงต้องส่งกองทัพเข้าไปจัดการจีนให้มากขึ้นเพื่อเร่งให้จีนยอมแพ้   แต่จีนก็ยังไม่ยอม

    จีนใช้กลยุทธ์ของขงเบ้งหรือของสุมาอี้ ผู้น้อยก็ไม่ทราบ ถอยหนีเข้าไปลึกในแผ่นดินและต่อต้านตลอด

   ญี่ปุ่นเจอแบบนี้ก็มีแต่ต้องส่งกำลังเข้าไปมากขึ้นเพื่อบีบจีนให้ยอมแพ้แต่ก็กลายเป็นไปติดหล่ม   
   บุกต่อก็ไม่ไหว   ถอนตัวก็ไม่ได้
   เพราะว่าญี่ปุ่นจบเกมที่จีนไม่ได้   ตรงนี้ก็เป็นนัยยะแฝงสำคัญต่อมาครับ
จึงจำเป็นต้องเปิดศึกเพิ่มเพื่อหาทรัพยากรมาป้อนเพิ่มขึ้น    จะได้มีทรัพยากรไปถล่มจีนให้มันจบๆไป

ซึ่งตรงนี้ ใช้เหตุผลเบื้องหน้าว่า  จะไล่นักล่าอาณานิคมออกไปจากเอเชีย
ดังนั้น เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ที่โดนตะวันตกคุมไว้เกือบหมด ญี่ปุ่นเลยต้องยกพวกมาไล่

  แต่เบื้องหลังเป็นการสร้างสงครามใหม่เพื่อเลี้ยงสงคราม     
เพราะลำพังญี่ปุ่นเองทรัพยากรมีไม่มากพอที่จะพิชิตจีนได้แบบเบ็ดเสร็จเด็ดขาด    
จึงเที่ยวไปทำสงครามใหม่ไล่ยึดดินแดนอื่นๆเพื่อดูดทรัพยากรมาสู่ญี่ปุ่น     
ญี่ปุ่นจะได้มีทรัพยากรใช้สอยและผลิตกองทัพไปพิชิตจีนให้เรียบร้อย

ซึ่งการจะมายึดดินแดนอื่นๆก็เท่ากับว่าต้องเป็นภาคบังคับที่จะต้องเปิดศึกกับอเมริกา  และอังกฤษซึ่งเป็นเจ้าอาณานิคม
จึงชิงเล่นงานอเมริกาไปก่อนเพื่อถ่วงเวลาไปยึดดินแดน  

เรื่องเล่นงาน เมกา ก็มีเบื้องหลังครับ  นั่นคือ ศักยภาพกองทัพของอเมริกาช่วงก่อน ยังไม่น่ากลัว
ด้านการเมืองก็มีปัญหาภายใน เศรษฐกิจ และคนว่างงานอีก
แต่พอเข้าร่วมสงครามเท่านั้น  เมกาก็เปลี่ยนไปทุกอย่าง

เบื้องหลังอีกอย่างคือ ญี่ปุ่นคาดว่า เยอรมันน่าจะชนะสงครามในยุโรป
เมื่อยุโรปเสร็จเยอรมัน อังกฤษก็จะต้องรอรับมือเยอรมัน ไม่มีอำนาจเหลือพอจะควบคุมอาณานิคมในเอเซียได้

  และผู้นำญี่ปุ่นเอง ก็ไม่ฟังคนในกองทัพที่เคยไปศึกษาในอเมริกา ไม่เชื่อว่าอเมริกาจะสร้างกองทัพเพื่อสงครามใหญ่ได้ในเวลาอันสั้น
  โดยเฉพาะถ้าถล่มกองเรือแปซิฟิกของอเมริกาได้พินาศหมด

    ญี่ปุ่นต้องทำสงครามต่อเนื่องไปเรื่อยๆ จากฟิลิปปินส์ไปอินโดจีน  ไปมลายู   ไปอินโดนีเซีย  ไปพม่า
   ไปอินเดีย    ไม่มีที่สิ้นสุด    ที่จีนเองก็ไม่มีอะไรคืบหน้า

กลายเป็นจากการติดหล่มแค่ในจีน   กลายเป็นไปติดแหง็กอยู่ตามที่ต่างๆโดยไม่ค่อยมีผลตอบแทนอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน   

และสำหรับประเทศไทยเราแล้ว  ผู้น้อยประทับใจความรักสามเส้า ระหว่าง โกโบริ อังศุมาลิน และวนัส

  ฉากที่วนัสยึดมั่นต่อคำสัญญาที่ใต้ต้นลำพู  เป็นฉากที่สะเทือนใจ พอๆกับฉากที่สถานีรถไฟที่บางกอกน้อย
ซึ่งผู้น้อยขออนุญาต จบด้วยเพลงนี้ ที่ว่า

....ดังนรกชัง หรือสวรรค์แกล้ง แกล้งทรมาน ให้ฉันได้เจอ
     เกลียดชิงชัง สุดท้ายรักเธอ
     แต่พอเผลอ พรากเธอดับสูญ

      เวรกรรมหรือไร แต่ปางไหนนั่น สุขเพียงชั่ววัน แต่ช้ำทวีคูณ ให้ห่างไกล ...