เราสงสัยว่าทุกวันนี้ยังมีการแบ่งชนชั้นกันในสังคมอีกหรอ ยกตัวอย่างในม.เรา เราเป็น น.ศ.  เรามาจากบ้านนอก ตัวอ้วน ผิวคล้ำแดด ฐานะปานกลาง เราอยู่ทางอิสาน เราเข้าเรียนที่นี่เพราะเราได้โควตา และอยากเรียนตามเป้าหมายที่วางไว้ เราคิดว่าเราจะหาเพื่อนจากที่นี่ได้เหมือนตอนมัธยม แต่มันก็ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด เพราะที่นี่เหมือนต่างคนต่างอยู่ จะมีก็คนสองคนแต่ก็ไม่ได้สนิท  แต่มีเพื่อนเรียนก็ดีวะมาจากบ้านนอกเหมือนกันอีกกก็เลยมีคนคุยภาษาเดียวกัน พอเรียนไปสักพักกเราก็อยากหาเพื่อนคนอื่นคุยด้วยอีก ที่นี่มีคนสวยคนหล่อเยอะ พวกคุณหนูไฮโซก็มี ถมไป เราก็เข้าไปคุยตามปกติเหมือนคุยกะเพื่อนคนอื่น เขาก็ถามเราว่าเรามาจากไหน เราก็บอกไป แรกๆก็ดี มีครั้งนึงเขาไปดูหนังกันแล้วก็ไปชอป เราก็เลยได้ไปด้วย พวกเธอๆก็เดินชอปกันมันส์ แล้วมีครั้งนึงแม่เราโทรมาพอดี (ตอนนั้นกำลังดูกระเป๋าในห้าง) ปกติพูดกับแม่ก็พูดลาวอยู่แล้ว แล้วเราก็ใช้โนเกีย ลูเมีย มานานละ รับคุยไปสักพัก เพื่อนก็หันมามอง พอตอนจะกลับนางก็บอกว่าออกไปคุยกันที่อื่นก็ได้ (หมายถึงโทรศัพท์) แล้วก็เปลี่ยนเครื่องใหม่ได้แล้วนะ เราอายคนอะ ตอนนั้นคือแบบอึ้งนิดๆ คิดลังเลพูดเล่นพูดจริงแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจนัก พอวันที่ไปม. เราก็ทักตามปกติ เธอก็ทักตอบ แล้วก็เดินหนีไปเหมินไม่เคยคุยหรือไปด้วยกันมาก่อนแล้วเธอก็เดินไปกับเพื่อนกลุ่มนึง แล้วก็ซุบซิบกันเพื่อนเธอก็หันมามองเราแล้วก็พากันเดินหนีไป หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้ไปไหนด้วยกันอีก แล้ววันที่ไปเรียนที่ม. บางคนก็มองเราแปลกๆ ไม่ใช่แค่กลุ่มเธอ แต่เป็นพวกสวยมั่นไฮโซหรือไม่สวยแต่รวยทั้งหลายแหล่ มองเราแบบเหยียดๆ คนที่มาจากที่เดียวกับเราก็โดน เขาจะคุยกันเฉพาะคนที่เหมือนกัน เหมือนโดนดูถูกตลอดเวลา ชอบจิกด้วยคำพูดแรงๆงี้  ผช.บางคนก็ใช่ย่อยพวกคุณหนูทั้งหลาย เฉพาะบางคนนะ แต่ที่เห็นจะส่วนมาก ผญ.ก็ด้วย บางคนหล่อไม่หล่อประมาณว่า-ู รวยจะทำไรก็ได้ ไม่แคร์ใคร เราคนนึงล่ะโดนมาแล้วเราเคยบอกชอบ แล้วก็โดนตอกกลับบด้วยคำพูดที่จำจนตาย เราเห็นเขาโพสลง วันเดียวกับวันที่เราบอก เขาโพสประมาณว่า อ้วนดำไม่พอแล้วยังเ-ือกจน ยังมีหน้ามาชอบ-ู เรานี่แบบหน้าชาเลยอะ ไม่กล้าไปม.พอไปก็โดนมอง แล้วคนที่เอาไปพูดนี่ก็ไม่รู้อะไรจริงไม่จริง ปากต่อปากบอกไปทั่ว เราแบบไม่อยากอยู่แล้วสังคมแบบนี้ เรียนคือเรียนก็จริงนะ แต่โดนดูถูกอยู่ตลอดแบบนี้แล้วมันท้ออะ ที่นี่เหมือนมีการแบ่งชนชั้นเลย มันแบบเห็นได้ชัดอะ เราไม่คิดว่ายังมีอยู่ในทุกวันนี้ ถ้าต่างคนต่างอยู่ก็ว่าไปอย่าง แต่นี่ทั้งมองเหยีด ทั้งล้อ  แต่ก็อยากเรียนที่นี่อยากจบที่นี่แม่เสียตังให้แล้ว เราจะผ่านมันไปยังไงดี จนกว่าจะถึงวันที่เราวิ่งตามฝันสำเร็จ