สุนทรพจน์ เรื่อง พระคุณแม่

คือพึ่งแต่งสุนทรพจน์ครั้งแรก ปกติเคยแต่งแต่เรียงความ อยากให้อ่านและช่วยติชม จะนำไปแก้ไขค่ะ ขอบคุณค่ะ
#งานวิชาภาษาไทย T^T

                                           
  
พระคุณแม่



       พระคุณคืออะไร ในทางศาสนาคริสต์พระคุณคงจะหมายถึงความช่วยเหลือที่ได้จากพระเยซูให้รอดพ้นจากบาปและความตาย อีกทั้งยังเป็นพลังให้เราเข้มแข็งและอดทน แต่พระคุณเจ้านั้น เราจะต้องพยายามในส่วนของเราด้วย จึงจะได้รับความบริบูรณ์แห่งพระคุณเจ้า แล้วพระคุณแม่ล่ะ คืออย่างไร เราจะต้องพยายามมากเพียงใดถึงจะได้มา
       คำตอบคือ เราไม่ต้องพยายามอะไรเลย ส่วนหนึ่งนั้นเห็นได้จากความจริงทางวิทยาศาสตร์ที่คนเรา หรือแม่ของเรานั้น ต้องตั้งครรภ์ถึงเก้าเดือน ถึงจะให้กำเนิดเราขึ้นมา ในช่วงระยะเวลานั้นแม่ต้องอดทน ลำบาก เพื่อเราที่ไม่แม้แต่จะทำอะไรให้ท่าน ต้องรับมือกับความเจ็บปวดแสนสาหัสที่คลอดเรามา โดยที่เราหรือแม้แต่ใครๆในโลกก็ไม่สามารถแบ่งเบาได้ ต้องให้นม ป้อนอาหาร เก็บสิ่งปฏิกูลให้เราโดยไม่นึกรังเกียจ ต้องคอยอบรมสั่งสอนเรา ที่ในบางครั้งก็เอาแต่โต้เถียงท่าน ทำหน้าบึ้งตึงใส่ท่านในเวลาที่ท่านต่อว่าหรือตีเราเวลาที่เราทำผิด โดยที่ไม่รู้เลยว่า ที่ท่านทำทั้งหมดนั้นเป็นเพราะท่านรัก ท่านห่วงใย ท่านอยากให้เราเป็นคนดี เป็นที่ยอมรับในสังคม เงินที่เราใช้จ่ายกันอย่างฟุ่มเฟือยในปัจจุบันก็มาจากท่าน ยิ่งเวลาเจ็บป่วย ไม่สบาย ก็มีใครล่ะที่ดูแลเราไม่ได้หลับไม่ได้นอน พาไปรักษาที่หลายครั้งโดนฉีดยา และให้ยาขมๆที่เราไม่ชอบมา ณ ขณะนั้น ลูกๆคงคิดว่าแม่บังคับให้เราเจ็บจากการฉีดยา ทรมานจากการกินยาขมๆ แต่ลูกๆคงไม่รู้ว่าเวลาลูกเจ็บแม่นั้นเจ็บยิ่งกว่า ถึงกับยอมเป็นคนร้ายในสายตาลูก เพื่อให้ลูกหายดี
       หากให้พูดถึงพระคุณแม่ การบรรยายเป็นตัวอักษรหรือคำพูดคงจะบรรยายออกมาไม่หมด ไม่ใช่เพราะมันมีมากมายมหาศาล แต่เป็นเพราะพระคุณแม่นั้นมีเทียบเท่ากับชีวิตของเรา ทั้งพระคุณที่ท่านแสดงออกมาให้เรารู้ และพระคุณในส่วนที่เราไม่รู้ ท่านให้เราขนาดนี้แล้ว เราล่ะ ทำอะไรเพื่อท่านแล้วหรือยัง อย่างที่เรารู้ ท่านไม่สามารถอยู่กับเราไปได้ตลอด มีหลายคนที่ไม่แม้แต่ได้สำผัสกับคำว่า “พรคุณแม่” ไม่ว่าแม่ของคุณจะแสดงออกว่ารักเรามากน้อยแค่ไหน ก็ควรทำดีต่อท่าน ตราบเท่าที่เรายังมีโอกาสได้ทำ จึงขอฝากกลอนบทนี้ไว้ให้ลูกทุกคนค่ะ
ขอกราบไหว้บูชาพระคุณแม่
คุณเลิศแท้หาสิ่งใดไหนจักเหมือน
ยามลูกผิดคุณแม่นั้นคอยเฝ้าเตือน
ยามแชเชือนคุณแม่เราเฝ้าปลอบใจ
ยามลูกทุกข์แม่พลอยทุกข์เหมือนกับลูก
จิตแม่ผูกอยู่กับลูกไม่เหือดหาย
แม้นชีวิตของลูกนั้นพลันมลาย
จนวันตายจะไม่ขอลืมพระคุณ
บุญอันใดลูกสร้างมาแต่ปางก่อน
จงสะท้อนถึงพ่อแม่ผู้เกื้อหนุน
เฝ้ากล่อมเกลี้ยงเลี้ยงลูกมาด้วยการุณย์
โอ้พระคุณแสนล้ำเลิศประเสริฐเอย



กลอนนี้เอามาจากเนตค่ะ ขออนุญาตนะคะ (กลัวผิดกฎหมายจัง= =)
http://www.dhammajak.net/board/viewtopic.php?t=4958
ปล.ยังไม่ได้ยืนยันตัวตน ตั้งในหมวดอื่นไม่ได้ ;-;
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่