เย็นวันนี้(5 มิ.ย. 59) ประมาณ17:00น. ฉันขึ้นBTSที่สยามไปทางหมอชิต เจอไฟแช็กสีเหลืองอันนึงตกอยู่บนพื้นBTSใกล้ๆเท้าฉันก็ตกใจมาก(คาดว่าเจ้าของน่าจะลงจากรถไปแล้ว เพราะไม่มีใครถามหาเลย) ตอนนั้นฉันยืนอยู่ตรงเสา3แฉกใกล้ประตู
ไม่ทันไรก็มีพี่ผู้หญิง2คนขยับมาใกล้ๆฉันจนเท้านางเขี่ยโดนมัน พวกนางก็ตกใจ ไม่กล้าเหยียบ แต่ก็ไม่รู้จะทำไงจึง"เดินเข้าด้านในของขบวนรถ ไม่กีดขวางทางเข้าออก" แล้วเขี่ยไฟแช็กไปไว้ใกล้เท้าตัวเอง อยู่ตรงนั้น ระวังไม่ให้เหยียบ
ตอนแรก คนรอบๆฉันที่เห็นไฟแช็กทุกคนก็มองมันอย่างตกใจ(นิดๆ?) แต่พอพี่สาว2คนนั้นเขี่ยไปไว้หว่างเท้า ก็แทบจะไม่มีใครสนใจมันอีกเลย ทีแรกฉันก็กะจะทำใจว่า"คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง" แต่อีกใจก็ไม่อยากประมาท เตรียมควักขวดน้ำออกจากกระเป๋าเป้ แต่ก็เกรงใจคนข้างๆเพราะแขนเรา,กระเป๋าเราจะไปโดนเขา สรุปไม่ได้ทำ ถึงตอนนี้ยิ่งคิดยิ่งหวั่นใจ กลัวไฟแช็กจะก่ออุบัติเหตุ แต่จะบอกใครยังไงดี? ก็ไม่อยากทำให้เป็นเรื่องใหญ่ แต่ "หนูก็ยังไม่อยากตายนะคะ!"
คิดในใจ 'งั้นรีบลงราชเทวีดีมั้ยเรา รอขึ้นขบวนถัดไปก็ได้?'
สายไปเสียแล้ว...ทันทีที่ตัดสินใจได้ คนที่ราชเทวีก็ทยอยขึ้นมาจนหมด ประตูBTSปิดลง...
'เฮ้อ...ไม่เป็นไร ลงพญาไทก็ได้มั้ง?' ไฟแช็กยังอยู่ที่เท้าพี่2คนนั้น
'เอ๊ะ! แล้วถ้าไฟไหม้หลังจากที่เราออกไปแล้วล่ะ? จะลามไปถึงไหนนะ? หมดทุกโบกี้ทั้งขบวน? ไหม้ไปตามราง? งั้นต่อให้เราขึ้นขบวนถัดไปก็คงโดนไหม้ งั้นชานชาลา,สถานีก็อาจจะไหม้ ที่เรียนพิเศษเราที่ติดBTSก็คงไหม้ คอนโดเราก็...'
ถึงตรงนี้ ฉันรู้ว่าควรจะหยิบมันขึ้นมา แล้วกดปุ่มขอความช่วยเหลือจากเจ้าหน้าที่(ให้เอามันไปทิ้งหรือไว้ในที่ปลอดภัย)
แต่ระหว่างฉันกับปุ่มนั้นก็มีผู้คนเบียดเสียดกันแน่น ก็ยังไม่กล้าเต็มที่...เหมือนเคย (ขี้อาย+ขี้ขลาด ยอมรับเลย)
BTSใกล้ถึงพญาไท คนเริ่มเดินขวักไขว่ 2พี่สาวกับไฟแช็กก็ยังคงอยู่ตรงนั้น
แต่ฉันทนอยู่กับความกลัวต่อไปไม่ไหวแล้ว! เลยก้มไปหยิบไฟแช็กใกล้ๆเท้า2สาว พวกเธอมองฉันครู่หนึ่งแล้วก็เลิกสนใจ
พอหยิบไฟแช็กได้แล้ว ฉันรีบเดินลงจากBTSทันทีที่ถึงพญาไท
ฉันอยากเอามันไปทิ้ง แต่กลัวว่าถ้าสุ่มสี่สุ่มห้าทิ้งถังขยะทั่วไปอาจจะเกิดเพลิงไหม้อีก
ก็เลยเอาไปให้เจ้าหน้าที่ที่สถานีพญาไท บอกว่าเก็บได้บนพื้นBTS กลัวจะมีอันตราย เขาก็"ขอบคุณครับ"
เฮ้อ~ โล่ง-อก...
~~~~~~~~
ปล.
- ต้องขอโทษเจ้าของไฟแช็กด้วยค่ะที่หยิบไปโดยไม่พยายามจะตามหาเจ้าของ
- ความจริง จขกท.ก็ไม่มีความรู้เกี่ยวกับไฟแช็กว่ามันจะระเบิดได้อย่างไร แล้วจะร้ายแรงแค่ไหน การที่ไฟแช็กตกบนพื้นBTSมันจะอันตรายมากน้อยแค่ไหนก็ไม่ทราบเหมือนกัน สิ่งที่คิดไป ที่ทำไป เพราะเป็นห่วงความปลอดภัยของตัวเองและคนรอบข้างจริงๆ ถ้าความจริงคือเราตื่นตูมไปเองก็ยอมรับทุกคำติค่ะ
-จุดประสงค์ที่ตั้งกระทู้นี้ ไม่ใช่เพราะต้องการคำชมว่าเป็นเด็กรู้จักคิดหรือเป็นพลเมืองดีฯลฯ จะยินดีมากด้วยซ้ำถ้าคนอ่านรู้สึกอยากด่าจขกท.ว่าถ้าแกคิดได้ตั้งนานแล้วจะมามัวลังเลทำไม? ทำไมไม่รีบเก็บไฟแช็กขึ้นมาตั้งแต่ที่สยาม ปล่อยให้มันอยู่กับพื้นตั้งนานเกิดโดนเหยียบแล้วติดไฟขึ้นมาจะทำไง?
ถ้าคุณคิดว่าคนที่มองเห็นภัยอันตรายควรกล้าที่จะลงมือป้องกันหรือเตือนภัยให้มากกว่านี้ จขกท.ก็หลับฝันดี
ถ้าไฟแช็กระเบิดบนBTSจะเป็นยังไงคะ?
ไม่ทันไรก็มีพี่ผู้หญิง2คนขยับมาใกล้ๆฉันจนเท้านางเขี่ยโดนมัน พวกนางก็ตกใจ ไม่กล้าเหยียบ แต่ก็ไม่รู้จะทำไงจึง"เดินเข้าด้านในของขบวนรถ ไม่กีดขวางทางเข้าออก" แล้วเขี่ยไฟแช็กไปไว้ใกล้เท้าตัวเอง อยู่ตรงนั้น ระวังไม่ให้เหยียบ
ตอนแรก คนรอบๆฉันที่เห็นไฟแช็กทุกคนก็มองมันอย่างตกใจ(นิดๆ?) แต่พอพี่สาว2คนนั้นเขี่ยไปไว้หว่างเท้า ก็แทบจะไม่มีใครสนใจมันอีกเลย ทีแรกฉันก็กะจะทำใจว่า"คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง" แต่อีกใจก็ไม่อยากประมาท เตรียมควักขวดน้ำออกจากกระเป๋าเป้ แต่ก็เกรงใจคนข้างๆเพราะแขนเรา,กระเป๋าเราจะไปโดนเขา สรุปไม่ได้ทำ ถึงตอนนี้ยิ่งคิดยิ่งหวั่นใจ กลัวไฟแช็กจะก่ออุบัติเหตุ แต่จะบอกใครยังไงดี? ก็ไม่อยากทำให้เป็นเรื่องใหญ่ แต่ "หนูก็ยังไม่อยากตายนะคะ!"
คิดในใจ 'งั้นรีบลงราชเทวีดีมั้ยเรา รอขึ้นขบวนถัดไปก็ได้?'
สายไปเสียแล้ว...ทันทีที่ตัดสินใจได้ คนที่ราชเทวีก็ทยอยขึ้นมาจนหมด ประตูBTSปิดลง...
'เฮ้อ...ไม่เป็นไร ลงพญาไทก็ได้มั้ง?' ไฟแช็กยังอยู่ที่เท้าพี่2คนนั้น
'เอ๊ะ! แล้วถ้าไฟไหม้หลังจากที่เราออกไปแล้วล่ะ? จะลามไปถึงไหนนะ? หมดทุกโบกี้ทั้งขบวน? ไหม้ไปตามราง? งั้นต่อให้เราขึ้นขบวนถัดไปก็คงโดนไหม้ งั้นชานชาลา,สถานีก็อาจจะไหม้ ที่เรียนพิเศษเราที่ติดBTSก็คงไหม้ คอนโดเราก็...'
ถึงตรงนี้ ฉันรู้ว่าควรจะหยิบมันขึ้นมา แล้วกดปุ่มขอความช่วยเหลือจากเจ้าหน้าที่(ให้เอามันไปทิ้งหรือไว้ในที่ปลอดภัย)
แต่ระหว่างฉันกับปุ่มนั้นก็มีผู้คนเบียดเสียดกันแน่น ก็ยังไม่กล้าเต็มที่...เหมือนเคย (ขี้อาย+ขี้ขลาด ยอมรับเลย)
BTSใกล้ถึงพญาไท คนเริ่มเดินขวักไขว่ 2พี่สาวกับไฟแช็กก็ยังคงอยู่ตรงนั้น
แต่ฉันทนอยู่กับความกลัวต่อไปไม่ไหวแล้ว! เลยก้มไปหยิบไฟแช็กใกล้ๆเท้า2สาว พวกเธอมองฉันครู่หนึ่งแล้วก็เลิกสนใจ
พอหยิบไฟแช็กได้แล้ว ฉันรีบเดินลงจากBTSทันทีที่ถึงพญาไท
ฉันอยากเอามันไปทิ้ง แต่กลัวว่าถ้าสุ่มสี่สุ่มห้าทิ้งถังขยะทั่วไปอาจจะเกิดเพลิงไหม้อีก
ก็เลยเอาไปให้เจ้าหน้าที่ที่สถานีพญาไท บอกว่าเก็บได้บนพื้นBTS กลัวจะมีอันตราย เขาก็"ขอบคุณครับ"
เฮ้อ~ โล่ง-อก...
~~~~~~~~
ปล.
- ต้องขอโทษเจ้าของไฟแช็กด้วยค่ะที่หยิบไปโดยไม่พยายามจะตามหาเจ้าของ
- ความจริง จขกท.ก็ไม่มีความรู้เกี่ยวกับไฟแช็กว่ามันจะระเบิดได้อย่างไร แล้วจะร้ายแรงแค่ไหน การที่ไฟแช็กตกบนพื้นBTSมันจะอันตรายมากน้อยแค่ไหนก็ไม่ทราบเหมือนกัน สิ่งที่คิดไป ที่ทำไป เพราะเป็นห่วงความปลอดภัยของตัวเองและคนรอบข้างจริงๆ ถ้าความจริงคือเราตื่นตูมไปเองก็ยอมรับทุกคำติค่ะ
-จุดประสงค์ที่ตั้งกระทู้นี้ ไม่ใช่เพราะต้องการคำชมว่าเป็นเด็กรู้จักคิดหรือเป็นพลเมืองดีฯลฯ จะยินดีมากด้วยซ้ำถ้าคนอ่านรู้สึกอยากด่าจขกท.ว่าถ้าแกคิดได้ตั้งนานแล้วจะมามัวลังเลทำไม? ทำไมไม่รีบเก็บไฟแช็กขึ้นมาตั้งแต่ที่สยาม ปล่อยให้มันอยู่กับพื้นตั้งนานเกิดโดนเหยียบแล้วติดไฟขึ้นมาจะทำไง?
ถ้าคุณคิดว่าคนที่มองเห็นภัยอันตรายควรกล้าที่จะลงมือป้องกันหรือเตือนภัยให้มากกว่านี้ จขกท.ก็หลับฝันดี