สวัสดีค่ะ ต้องบอกก่อนว่านี่คือกระทู้แรกของเรา
ขอแทนตัวเองว่าหมวยละกันค่ะ ><,

ที่ตัดสินใจตั้งกระทู้นี้เพราะน้อยเนื้อตำใจในโชคชะตาของหมวยเอง...เกิดมาเป็นผู้หญิงหน้าตาพอดูได้ค่ะ สูง168 น้ำหนัก 53 ผิวขาวเหลือง มองตัวเองในกระจกเราก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี่เหร่
แต่.....ทำไมเราไม่มี ผ.เป็นสมบัติส่วนตัวซักที มีแต่ที่ต้องใช้ร่วมกับคนอื่นด้วยความไม่รู้ ด้วยความไว้ใจของหมวยเอง มันเกิดขึ้นกับเราซ้ำแล้วซ้ำเล่า ส่วนตัวเราไม่ชอบนะค่ะ คนที่แย่งของๆคนอื่นแต่ทำไมต้องเป็นเราด้วยที่ต้องไปยืนในจุดนั้น

ครั้งแรกเรยละกัน......
ย้อนไปเมื่อ7ปีที่แล้วตอนนั้นเราอายุ 14 พี่คนนี้เหมือนรักแรกพบคือ....พอเห็นแล้วปลื้มมาก เจอกันตอนเล่นน้ำสงกรานเขาเป็นเพื่อนรุ่นพี่ ของหมวย แทนว่าตี๋ละกัน เขาดูเป็นผู้ชายแบดๆ ตี๋ๆผิวขาว สเปคเรย แต่เราก็ยังไม่ได้คบกันจนเราได้เบอพี่ตี๋จากพี่อีกคนที่เขาเคยแอบชอบเรา พอได้มาเราก็คุยกับเขาแบบปกติตอนนั้นเขาโสด....แทนเพื่อนพี่ตี๋ว่า //เอ/ นะคะคือพอได้เบอก็โทหาเขาก่อนเรยจ้าาาาา
พี่ตี๋: ฮัลโหล....นั่นใครอะ
หมวย: หมวยเองพี่ จำได้ไหมที่เราเจอกันตอนสงกรานอะ
พี่ตี๋: อ่อน้องหมวยนี่เอง จำได้ละ เอาเบอมาจากไหนละเนี่ย
หมวย: ไม่ต้องรู้หร่อกพี่ เอิ่ม.....ว่าแต่พี่ทำไรค่ะ
พี่ตี๋: นอนอยู่บ้าน เราละ
หมวย: ช่วยแม่ขายของจ้า แหมๆนอนิยู่กับแฟนละซิ งั้นไม่กวนแล้วพี่
พี่ตี๋: โอ้ยมีก็ดีดิ 55555 (ขำกลบ))
หมวย: ไม่เชื่อๆ ไปขายของต่อแล้ว บายค่
.......วางสาย !!! แต่แอบยิ้ม แอบกรี๊ด คือรู้สึกดีที่เขาตอบแบบนั้น
หลังจากนั้นก็โทคุยกันเรื่อยๆนัดกันกินข้าวบ้าง ไปดูหนังบ้างจนเราตกลงคบกัน พี่ตี๋เขาดูแลเราไม่เคยขาดนะ ไปรับ-ส่งที่รร.อยู่บ่อยๆเวลาว่างจากงาน พอพักหลังๆเหมือนพี่เขาเริ่มเปลี่ยนไป เราเรยถาม.....
หมวย: พี่ตี๋ พี่มีไรรึป่าวทำไมเดี๋ยวนี้ไม่มีเวลาให้กันเรย
พี่ตี๋: คิดมากหนะ พี่บอกแล้วไงว่าเหนื่อยงานเฉยๆ
เราก็ไม่ได้เอะใจอะไร....จนมีอยู่ครั้งนึงเราไปหาเขาที่บ้าน เขาบอกอยู่บ้านกับแม่ แต่มีรองเท้าผญ.วัยทำงาน อ่อลืมบอกพี่ตี๋ตอนนั้นอายุ 26 เป็นรองเท้าแบบทำงานในออฟฟิต เราก็แบบอยากรู้มากเรยถามเขา แต่เขสกลับบอกว่าสงสัยของเพื่อนแม่เขามั้ง ครั้งนั้นหมวยไม่เชื่อที่เขาพูดนะ ผญ.มันมีเซ้นอะ ว่สเขาโกหก เราเรยเออ ออตามไป พอเราเข้าไปในบ้าน เรานั่งรอเขาอยู่ข้างล่างเขาขึ้นไปข้างบนไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า พอเขาลงมด้วยความอยากรู้เราแกล้งบอกเขาว่าหิวข้าวให้ออกไปซื้อให้หน่อย *-* ร้านข้าวอยู่หน้าปากซอยไกลอยู่เหมือนกัน เขาเรยบอกให้เรารออยู่บ้าน พอเขาออกไป เราเรยล๊อคประตูจากด้านใน รีบวิ่งขึ้นไผข้างบน บ้านเขามีห้องอยู่แค่2ห้อง ห้องแรกล๊อคประตูไว้ น่าจะเป็นห้องแม่ อีกห้องแง้มๆไว้เฉยๆเราเรยเปิดเข้าไปดู ห้องสะอาดสะอ้านมาก เราเดินเข้าไปมีโต๊ะเครื่องแป้งมีแต่พวกโรออนของผช.วางอยู่ค่ะ มีกรอบรูปคว่ำหน้าอยู่เราเรยไปเปิดดู เป็นรูปพี่ตี๋กับผญ.คนนึงค่ะ เราอึ้งไปเรยค่ สตั้นไป10 วิ ไม่คิดว่าจะเจออะไรแบบนี้ เราเรยปิดประจูเดินลงมานั่งที่เดิม น้ำตาตลอ ทำไรไม่ถูก พอเขากลับมาเคาะประตูเราสดุ้งเรยค่ เห็นหน้าเขาที่มีแต่ความอ่อนโยนใสใจตอนนั้นคิเอย่างเดียวคือ ถามเขาตรงๆ ด้วยความที่ยังเป็นวัยรุ่นเรยไม่ค่อยคืดซับซ้อน เรานั่งกินข้าวมิงหน้าเขาแล้วอยู่ดีๆน้ำตามันก็ไหลค่ะ พี่ตี๋ก็ตกใจซิค่ ว่าเราเป็นอะไร ตอนนั้นคืองงกับตัวเองมากกับสิ่งที่เห็นในห้อง การกระทำเขาคือมันไม่ใช่นิสัยเรยเราคบกับเขามา6เดือนไม่เคยมีเรื่องผญ.เรยจนวันนี้เราเห็นเอง เหมือนในใจจุกค่ะ พูดไม่ออก อยากถามแต่กลัวคำตอบ เพราะตอนนั้นเรารักเขามาก...อ่อลืมบอกเรามีซัมติงกันแล้วค่ะ แอร๊ยยยยย!!!!! แรดเนอะ5555 อน่าด่าเขานะเขาป้องกัน
ได้แต่พูดกับเขาว่า ถ้าพี่ตี๋มีอะไรพี่บอกหนูนะ อย่าปิดบังหนูนะ หนูไม่อยากเป็นคนโง่ที่รู้อะไรทีหลังคนอื่น ถ้าวันไหนหนูทำตัวไ่ดีพี่รีบบอกหนูนะ หนูจะปรับปรุงตัวเอง กอดเขาค่ะ ตอนนั้นกอดแล้วก็พูดวนไปวนมา จนเขากอดเราแน่นมาก. เขาเรียกสติเราแล้วก็นั่งเช็ดน้ำตาให้ค่ะ
พี่ตี๋: หนูเป็นอะไร พี่ไมาเคยบอกเรยนะว่าหนูไม่ดี หนูก็มีดื้อบ้าง เกเรบ้าง แต่พี่ก็รักหนูเหมือนเดิมนะวันแรกรักยังไงก็ยังเป็นแบบนั้น
หมวย: แต่เวลาเปลี่ยนใจคนก็เปลี่ยนไปเรื่อยนะพี่ ถ้าวันไหนพี่มีคนอื่นพี่รีบบอกหนูก่อนเรยนะ พูดคำนี้ออกไปจริงๆค่ะ ฟังดูเหมือนโง่ แต่เราพูดออกไปเพราะอะไรไม่รู้....
พี่ตี๋: ทำไใถึงคิดว่าพี่จะมีคนอื่น หนูไปฟังใครเขา หนูเชื่อใจพี่นะ ว่าพี่มีหนูคนเดียวรักคนเดียว
ไอ้เราด้วยความเด็กกว่าก็เชื่อคำพูดปลอบของเขา เขาพูดแะไรก็เชื่อไปหมด หลงจนโงหัวไม่ขึ้น จนผ่านไปอาทิตย์นึงเราก็ยังไม่สนิทใจรูปนั้นมันติดตา มันฝังใจ แต่ตั้งแต่วันนั้นเขาก็ทำตัวปกติ เราแอบไปดักรอเขาหน้าบ้านค่ะ คิดว่าจะไปเซอร์ไพร้ แต่เชื่อไหมสิ่งที่เราเห็นมันเซอร์ไพร้กว่ามาก....
ภาพตรงหน้าเราคือ พี่ตี๋เอาผญ.ซ้อนมอไซมาบ้าน กอดกันมากลมเชียว แล้วพอผญ.คนนั้นถอดหมวกกันน๊อคออกเรานี่แทบล้มทั้งยืนค่ะ คือผญ.ในรูปที่เราเห็น  😭😭😭😭
เรารีบก้มหน้าก้มตาเดินออกจากซอยบ้านเขา กดโทรหาเขา เขาก็ไม่รับ ส่งข้อความก็ไม่ตอบกลับ เรานี่จุกจนร้องไห้ไม่ออกค่ะ ตอนนั้นมันมีคำถามในหัวปนกันเยอะมาก
จนวันรุ่งขึ้นเขาโทรหาเราตอนเที่ยงค่
เราก็รับสายคุยกัน
หมวย: เมื่อวานโททำไมพี่ไม่รับสายอะ จะให้มารับไปดูหนังกัน
พี่ตี์: พี่ลืมโทสับไว้ที่ทำงาน พี่ขอโทษนะ หนูอย่าโกรธพี่นะเดี๋ยววันนี้พี่ชดเชยให้
หมวย: ลืมหรือไม่อยากรับกันแน่ แอบไปมีกิ๊กใช่ไหม คือถามแบบทีเล่นทีจริง
พี่ตี๋: จะบ้าหรอหนูจะเอาเวลาไหนไปมี แค่เวลาให้หนูคนเดียวยังไม่พอเรย
*แล้วที่เห็นเมื่อวานคือ ??? (คิดในใจ)
หมวย: ..........
พี่ตี๋: เดี๋ยววันนี้ะาไปดูหนังแล้วพาไปกินติมด้วย เครไหม หายงอลได้แล้วนะ อาบน้ำรอพี่นะเดี๋ยวเย็นนี้พี่ไปรับ
แล้วเขาก็มารับเราไปทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พอเราเที่ยวกันเสร็จเขาจะไปส่งเราที่บ้านเราเรบอ้างว่าลืมรายงานไว้ที่บ้านเขา ท่าทีเขาบ่ายเบี่ยงไม่อยากให้เราเข้าไปคงกลัวเราไปเจอพี่ผญ.คนนั้น เราเรยบอกเดี๋ยวรอร้านค้าคืออยู่ถัดจากซอยในหมูบ้านแค่200เมตร เขาเรยยอมพาไป แล้วให้เรารอที่ร้านค้าซื้อน้ำกิน แล้วเขาอาสาเดินไปหาที่บ้านให้
แต่.....เราดื้อค่ะ เป็นไงเป็นกัน อยากรู้ให้ได้เรยว่าเขาตือใครกันแน่ เราเดินตามเขาไปเรยค่ะ แล้วก็เจอจริงๆค่ะ ผญ.คนนั้นนั่งอยู่ในบ้าน เราเดินไปแล้วได้ยินเสียเขาคุยกัน เรียกแทนกันว่าตัวเอง เรานี่พุ่งตัวเข้าไปไวมาก เรายืนตรงประตูบ้านเขาอึ้งต่ะ พูดไม่ออกเราเดินเข้าไปถามเขาว่านี่ใครหรอพี่ตี๋ แอ๊บใสๆ แม่พี่หรอ ผญ.คนนั้นงงค่ะแต่เขาส่ายหัวพี่ตี๋จับมือเราเดินออกมานอกบ้านเรยค่ะ แต่ยังอยู่ในรั้วนะ
พี่ตี๋: หนูเดินตามมาทำไมพี่บอกให้รอที่ร้านค้าไง
หมวย: ก็กลัวพี่หาไม่เจอ แล้วคนในบ้านใครอะ แม่พี่หรอ ถามย้ำค่
พี่ตี๋:............
หมวย: แม่พี่ใช่ไหม (อยากให้ตอบว่าใช่แต่....)? เงียบไมอะพี่
พยายามลากเขาไปหาผญ.คนนั้นค่ะ
พี่ตี๋: พี่ว่าจะบอกหนูอยู่แหละ แต่พี่กลัวหนูเสียใจ ตีบทเส้าหน้าเจื่อนใส่ค่
หมวย: ทำไมพี่ เขาคือใครอะ พี่บอกมาดิ รับได้หมดอะหนูรักพี่นะ
พี่ตี๋: พี่ก็รักหนูนะ แต่พี่รักเขามากกว่า
หมวย: แล้วพี่มาคบกับหนูทำไม ปล่อยโฮเรยค่ มาทำแบนี้ทำไมพี่เห็นแก่ตัวหวะ ถ้าพี่บอกหนูว่าพี่มีเมียแล้วหนูจะไม่ยุ่งเรย หนูจะอยู่ให้ห่างพี่เรย ถึงแม้หนูจะชอบพี่มาก แต่หนูก็แยกแยะออก ไม่เหมือนพี่ เอาความรู้สคกหนูมาทำแบบนี้ เสียความรู้สึกหวะ
เดินร้องไห้ออกมาจาซอยบ้านเขา คนมองตลอดทางไม่สนใจใครทั้งนั้น ตอนนั้นเสียใจมาก มากจริงๆ เขาขี่รถตามมาบอกจะไปส่งบ้านครั้งสุดข
ท้ายขอแค่ครั้งสุดท้ายแต่เราก็ได้แต่เดินๆ จนเขาขี่รถมาขวางข้างหน้าเรา เราทรุดลงไปนั่งกับพื้นร้องไห้เหมือนคนบ้า ทั้งรู้สึกผิด ทั้งเสียใจ ที่อยู่ๆก็กลายเป็นเมียน้อยเขา เราเรียกแท๊กซี่ดลับบ้าน
ส่วนเมียเขาเรามารู้ทีหลังว่าวันนั้นเขาทะเลาะกันแรงมากหลังจาก ที่เรากลับบ้าน เมียเขาหนีไปทำงานต่างจังหวัดนานมาก เขาก็ส่งข้อความมาหาเราตลอดนะ ขอโทษพี่สำนึกผิด เรายังเป็นพี่น้องกันได้ไหม เยอะมาก โทหาเราตลอด แต่เราบล๊อคเบอ โทรจนเรารำคาน หลังจากนั้นพอเราเริ่มทำใจได้เรารับสายเขา บอกเขาว่าพอเถอะพี่ถึงหนูจะรักพี่มากแต่หนูก็แย่งพี่มากจากเขาไม่ลงหร่อกพี่กลับไปใช้ชีวิตของพี่แบบเดิมเหอะชีวิตที่ไม่มีหนูอยู่ พี่คงมีความสุขกับเขามากกว่า โชคดีนะพี่รักกับเขานานๆนะ ยิ้มทั้งน้ำตา หลัฝจากวันนั้นเขาไม่โทมาอีก แต่ก็ยังมีข้อความบ้างบางครั้ง
**เราไม่รู้ว่ามันเป็นเวรกรรมของเราที่ทำให้เราเจอคนเลวๆแบบนี้หรือเพราะความมักง่ายของผช.ที่เอาความรู้สึกดีๆที่เรามีให้ไปเป็นเครื่องมือทำให้เรารักแล้วเอาความรักกลับมาทำร้ายเราเอง จำฝังใจกับคนนี้มากจริงๆ
****หลังจากคนนี้หมวยก็ยังมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับตัวเองอีกหลายต่อหลายครั้งเดี๋ยวจะมาเล่าใหม่นะค่ ขอบคุนคนที่เข้ามาอ่านนะค่ะ ใครมีเรื่องแบบนี้มาเล่าให้หมวยฟังบ้างนะค่ะ บางทีหทวยอาจจะไม่ได้เป็นคนเดียวที่โชคร้ายเจอผช.เลวๆแบบนี้คนเดียว