เรื่องมีอยู่ว่า
วันพุธที่ผ่านมาเราได้ไปหาหมอที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่งตรงข้าม รร. ชายล้วนถนนสาธร
เรารู้สึกไม่สบายปวดหัวมา 2 วัน และเริ่มมีเสลดออกเป็นเลือดผสมอยู่ด้วย ตกใจมากเลยไปหาหมอ
ถึง รพ. เข้าเช็คอิน แจ้งที่เค้าเตอร์บลาๆ ช่างน้ำหนังวัดความดัน วัดไข้แต่ไม่มีไข้ เลยแจ้งพยาบาลว่า
ผม "พี่ครับ เมื่อเช้าผมกินพารามาแล้ว 2 เม็ด"
พยาบาล "ประเดี๋ยวไปแจ้งคุณหมอได้เลยนะคะ"
รอคิวประมาน 20 เข้าห้องตรวจปุ๊บ เจอคุณผมอสูงอายุท่านนึง เราก็ยกมือไหว้พนมมือสวัสดี

เริ่มวินาทีที่ 1...
คุณหมอ : เป็นอะไรมา?
ผม : พอดีเจ็บคอมมีเสมหะ ........
หลังจากนั้นคุณหมอก็ส่องไฟฉายให้อ้าปาก
หลังจากนั้นพอจะบอกอาการต่อ
คุณหมอก็หันไปเขียนในเอกสาร...แล้วหยิบที่ฟังเคลื่นหัวใจขึ้นมาฟัง . . . ฟัง . . . ฟัง . . . สั่งให้หันหลัง แล้วก็ฟัง . . . ฟัง . . . ฟัง . . . ฟัง . . .
จนเสร็จแล้วบอกว่าหลอดลมอักเสพ
จบ...

แล้วผมจะบอกอาการที่ผ่านมาว่าเป็นยังไงบ้าง คือหมอก็ไม่ฟังแล้ว
หันไปเขียนเอกสารปล่อยผมนั่ง งง อยู่กับความไว้ของการตรวจอันแสนมีประสิทธิภาพ ดุจพลานุภาพอ.หมอในตำนาน
คือบางทีคุยกับคนป่วยบ้างนะ ผมจ่ายตังนะ ที่คุยกันไม่ถึงนาทีจะรู้ทั้งหมดเลยหรอ นี่มันไม่ใช่ ซึนาเด๊ะ จากนารุโตะ นะที่จะเอามือมาทาบออกละจะหายป่วย
คือรักษาแบบนี้เภสัชกรหน้าบ้านก็ได้ แต่ที่ต้องไปเพราะไว้ใจหมอคิดว่าจะตรวจให้มันละเอียดสักนิดเพราะจ่ายเงิน และก็เพราะไว้ใจในคำว่าโรงพยาบาลจะดีกว่าให้ยาที่ดีกว่า
สรุปวันนั้นได้ไทลินอล กับยาแก้อักเสพ แล้วลดเสมหะ

อยากบอกหมอ
ถ้าเหนื่อยก็พักนะ เลิกเป็นก็ได้ อย่าเอาวิชาความน่าจะเป็นมาใช้เยอะนะ คนไข้ เขาก็อยากได้ความมั่นใจจากคนที่เขายอมจ่ายเงินให้
รพ.บริการดี มีน้ำใจ แต่ หมอคือ ที่ปรึกษาทางสุขภาพ แต่วันนั้น คือไม่รู้สึกปลอดภัยเลย

ขอบคุณครับ