เรา..อยู่กินกับกับสามีมาสิบกว่าปีแล้วค่ะ ชีวิตคู่ของเรามีสุขบ้างมีทุกข์บ้างเหมือนปกติทั่วไป
เรารักกันมากค่ะ เขาเป็นคนชอบดื่ม เพื่อนไม่ค่อยเยอะนะแต่ที่คบๆก็มีแต่นักดื่มกันทั้งนั้น
เรื่องเจ้าชู้ก็ใช่ย่อยค่ะ คนระกาเนอะ แต่ก็ไม่มีอะไรหนักหนาที่จะให้ทนไม่ได็
แต่เมื่อเหล้าเข้าปาก สันดานแย่ๆก็มา มีทะเลาะตบตี ทุกครั้งเรามีแต่อยู่เป็นเบื้องล่างมาตลอด
โดนกระทำมาตลอด  แต่เขาก็รู้สึกผิดตลอดขอโทษและเราก็ให้อภัยเขาทุกครั้ง
เพราะว่า..รัก..เรารักๆเลิกๆกันแทบจะนับไม่ถ้วน ตั้งแต่ที่คบกันมามีเรื่องผู้หญิงอยู่ครั้งนึง
นอกนั้นกะมีแต่เหล้า เมา ทะเลาะ แต่เรากะผ่านกันมาจนเข้า8ปีตั้งท้องค่ะ
ไม่เคยคิดว่าจะมีวันนี้ เพราะเราเคยกินยาคุมกำเนิดแต่ก็เหมือนจะไม่มีผลอะไร
เพราะมีลืมบ้างอะไรบ้าง ก็ไม่เคยพลาด เลิกกินมาได้6ปีแล้วก็ไม่มี
จนคิดว่าไม่เขาก็เราเป็นหมัน ลูกคนแรกเราคิดว่าเขาคงเปลี่ยนนิสัยได้กลับตัวได้นะ
ดีขึ้นมาระดับนึง แต่ก็มีบ้างที่ทะเลาะแต่ก็ไม่ถึงกะลงไม้ลงมือ เราทำงานด้วยกันเวลาทะเลาะเป็นเพราะต่างคนต่างไม่ยอมกัน
เขาจะชอบหนีออกไปปล่อยให้เราทำงานคนเดียว ท้อง7เดือนต้องทำงานคนเดียวแต่ก็ไปไม่นาน
ไม่เกินวันนึงหรอกค่ะ พอคลอดเราได้ญาติผู้ใหญ่ทางเราเป็นคนดูแล
แล้วกลับไปทำงานเพื่อเก็บเงินส่งค่านมให้ลูก เงินเดือนสองคนพอมีเก็บบ้าง
แต่ถ้าเขาไม่ลงที่เหล้ายิ่งจะมีเงินเหลือไว้จ่ายสิ่งที่จำเป็นสำหรัปลูก
แต่เราก็ไม่ได้ห้ามอะไรมากมายแต่ก็มีแต่บอกๆเขากะทำงานหนักอ่ะเนาะ
ต้องมีบ้างแหละ ผ่านไปสัก2ปีเราเกิดตั้งท้องคนที่สองแทบไม่รุ้สึกเพราะฉีดยาคุมมาตลอดไม่มีประจำเดือน
จนน้องได้4เดือนเราเอาผลอัลตร้าซาวด์ให้เขาดู เขาตกใจนะมากด้วย
จนต้องขอให้เราไปเอาออก เราแทบหัวใจสลายน้องมีครบหมดแล้วนะนี่หรือความคิดคนเป็นพ่อ
จนเราต้องหนีกลับมาหาลูกคนแรกแล้วบอกกับญาติว่าเราท้องเขาจะไม่เอาลคนนี้
ในความคิดเขาแค่กลัวจะเลี้ยงไม่ไหว เราเลยขอเลิกเขาทั้งๆที่ยังรัก จนเขาใจอ่อนคงเสียใจคิดผิดไป
ลูกทั้งคน พอคลอดเขาดูแลทุกอย่างตามหน้าที่ของพ่อที่ดีแต่ติดที่เราสองคนไม่มีเงินเก็บเหลือเลยหมดไปกับลูกและค่าคลอดถึงจะเบิกได้ก็ได้แค่คนเดียวถึงทำประกันสังคมกันทั้งสอง เลี้ยงลูกด้วยกันค่ะ ไปไหนมาไหนแลดูครอบครัวอบอุ่นนะ
แต่บางครั้งก็มีปากเสียงบ้าง เพราะเราเริ่มจะเข้มเรื่องเหล้าค่ะเขาชอบดื่มแบบเมาไหนเมานั้นเมาแล้วพาลไปเรื่อยๆไม่มีสิ้นสุด
พอมีลูกเริ่มจากรักมากเริ่มรุ้สึกเบื่อมากเวลาที่เขาเมา เขาเข้ามาอยู่ในครอบครัวเรา (เราไม่มีบ้านเป็นของตัวเอง)
เวลาทะเลาะเขาจะชอบว่าเราข่มเหงเขาตลอด ทำงานได้เงินบ้างก็ให้เราแต่พอทะเลาะมาก็พูดว่ามีแต่เงินตัวที่เลี้ยงดู
แต่เวลาเขาไม่มีงานเราทำงานคนเดียวเลี้ยงลูกไปด้วยทำงานไปด้วยใช้เงินเดือนเราคนเดียวแต่เรากลับไม่เคยพูด
วันที่ต้องแยกห่างวันนั้นเขาดื่มมาคงไม่หนักแต่ก็ทำอะไรขาดสติไปบ้างทะเลาะให้ลูกเห็นแล้วจะอุ้มลูกหนีเราไปยื้อแย่งกันลูกก็ร้องหาแม่เพราะคนเล็กจะติดแม่มากเขากะผลักเราล้มหลายรอบ ในใจเราจะเอาลูกคืนให้ได้ จนลูกหลุดจากกอดพ่อแล้วก็วิ่งมาหาแม่ เสียใจนะที่ต้องทำให้ลูกๆเห็นแบบนี้ แต่เขาน่าจะคิดได้มากกว่าเราไหม
หัวหน้าครอบครัวไหม วันนั้นหนักมากเขาโมโหทำลายของ เสียหาย เรากับลูกต้องหนีออกมาพักบ้านพี่อีกหลังใกล้ๆกัน
เรารู้สึกเสียใจนะ และแม่แทบจะรับไม่ไหวแล้ว ขอพอกับคนคนนี้
มันมากเกินจะให้อภัย แยกกันสักพักเราก็คุยดีๆนะให้เขาหางานทำ
แล้วทำให้ผู้ใหญ่เขารับให้ได้ เราก็ยังอยากมีครอบครัวเหมือนเดิมแต่ติดที่ต้องเลือกแม่ไว้ก่อน
ดูพฤติกรรมเขาว่าจะสร้างตัวได้ไหม ตอนนี้เราแยกกันมาจะเข้าสองปีแล้วค่ะ
เขาได้งานทำที่กทม.ส่งลูกทุกเดือน เขาคิดถึงลูกรึป่าวนิไม่รุ้นะ
เพราะเคยพาไปครั้งนึงเขายังไม่มาหาเลย แต่ตอนอยุ่ไกลก็โทรหาลูกบ้าง
แต่ลูกก็ไม่ค่อยจะอยากคุยนะ คงจะจำติดตา ทุกวันนี้เขายังไม่มีแม้เงินเก็บ
ยังมีเพื่อนและดื่มอยู่เสมอ ทุกครั้งที่โทรมาคุยมีบ้างที่ทะเลาะคงจะระแวงบ้างคนไกลกัน
แต่มันก็เกินเหตุที่คนเป็นแม่ที่ต้องดูแลลูกวัย4_6ขวบสองคน
ทำงานประจำเช้าไปเย็นกลับ ระหว่างวันต้องรับซักรีดบ้าง ทำขนมขายบ้าง
เผื่อได้รายได้เพิ่มช่วยค่าน้ำค่าไฟ ดูแลทุกอย่างคนเดียว งานบ้าน งานหลัก งานลูกๆ งานเสริมอีกแล้วจะเอาเวลาไหน
มากินมาดื่มเที่ยวเหมือนเขา ทุกวันนี้เราปลง ปล่อยทุกอย่าง บอกเขานะว่าเราให้อิสระนะจะมีครอบครัวใหม่ก็ได้
เพราะดูแล้วคงจะยากที่ทำให้ผู้ใหญ่ยอมรับได้อีกที เขากลับไม่ยอมรับความจริงไม่คิดว่าเราจะเลิกกับเขาได้
ตอนนี้เราอยากจบด้วยดี ยุติคำว่าครอบครัว เพราะเหนื่อยมามาก ช่วยแนะนำได้ไหมค่ะ
ว่าจะพูดแบบไหนเขาถึงจะยอมรับในสิ่งที่เขาทำลงไป ยอมรับว่าจะไม่กลับคืนมาเหมือนเดิม
ช่วยแนะนำหน่อยค่ะ เครียดมากๆ