ฉันเคยคบกับแฟนตอนมัธยมค่ะ

เราคบกันประมาณ5เดือนเท่านั้น แต่ถึงแม้จะดูสั้นสำหรับบางคน แต่คุณใช้แค่เวลาวัดความรู้สึกคนเราไม่ได้หรอกนะคะ ตอนแรกที่เราเลิกกันใหม่ๆ ฉันก็คิดเหมือนกันว่า เราคบกันแค่แปบเดียว เดี๋ยวเราก็ลืมได้ แฟนเก่าเราคบมา3ปี เรายังทำใจได้เลย

ฉันใช้ชีวิตหลังจากนั้นมาแบบนั้นตลอด ฉันมีทั้งเพื่อนที่คอยอยู่เคียงข้าง และเพื่อนที่พร้อมจะเหยียบย่ำฉันเมื่อฉันล้ม แต่ฉันก็พยายามไม่ใส่ใจ และใช้ชีวิตให้ดีที่สุดค่ะ

ฉันรักพ่อแม่ ถึงแม้จะทะเลาะกันบ้าง แต่สุดท้ายเราก็เข้าใจกัน ฉันตั้งใจเรียนจนสอบติดหมอ(แฟนฉันก็สอบติดหมอที่เดียวกันเช่นกัน) ฉันออกกำลังกายทุกเย็น ฉันหางานพาร์ททามร้านกาแฟช่วงปิดเทอมเพื่อที่จะได้หาประสบการณ์ใหม่ๆ ฉันเรียนภาษาอังกฤษกับชาวต่างชาติจนมีเพื่อนฝรั่งมากมาย ชีวิตของฉันเป็นแบบนี้มาตลอด ก็ดูไม่แย่ใช่มั้ยคะ

ผ่านไปนับเดือน นับปี ตอนนั้น.. ฉันคิดว่า ฉันทำใจได้แล้ว ฉันไม่รู้สึกเสียใจอีก ชีวิตของฉันกำลังไปได้ดี เรียนในคณะที่ดี พ่อแม่ก็รักฉัน เพื่อนของฉันก็รักฉัน ที่ร้านกาแฟที่ฉันทำงาน ทุกคนก็ดีกับฉัน ฉันคิดเสมอว่า ฉันน่าจะเริ่มต้นใหม่กับใครซักคนที่เข้ามาในชีวิตฉันได้

พอมีคนเข้ามาจริงๆ ฉันก็รู้เลยว่ามันไม่ได้ค่ะ มันเหมือนติดอะไรบางอย่าง บางอย่างในใจฉันที่มันไม่ยอมเปิดรับ คนที่เข้ามาเขาก็ดีกับฉันมาก แต่ฉันคิดกับเค้าได้แค่เพื่อนจริงๆ ตอนแรกก็คิดว่า คงเป็นเพราะเรารู้สึกว่าเค้ายังไม่ใช่สำหรับเรา ฉันจึงเสียคนที่ีดีหลายๆคนที่เข้ามาในชีวิตฉันไปค่ะ

และในวันนี้ ที่ฉันได้มาพบกับแฟนเก่าของฉันโดยบังเอิญ ... ฉันรู้เลยว่า ทำไมใจของฉันยังเปิดรับใครไม่ได้ เขาไม่ได้มาขอคืนดีแต่อย่างใด เราแทบไม่กล้ามองหน้ากันด้วยซ้ำค่ะ ฉันไม่รู้ว่าตอนเค้าเห็นฉัน เขาคิดยังไง เค้าอาจจะสาปแช่งฉัน หรืออาจคิดว่าวันนี้ต้องเป็นวันที่โชคร้ายที่ได้เจอฉัน แต่ฉันคิดว่า หัวใจของฉันได้ให้เขาไปตั้งแต่แรกแล้ว และมันไม่สามารถเอากลับมาได้อีกแล้ว

วันนี้ฉันกลับมาร้องไห้กับตัวเองอีกครั้งค่ะ เหมือนความรู้สึกเจ็บปวดนั้นมันเพิ่งผ่านมาเมื่อวานนี้เอง ฉันยังคงไม่ลืม จริงๆแล้วมันฝังอยู่ในใจฉันตลอดมา ฉันรู้สึกขอโทษตัวเองมากๆที่ไม่สามารถลืมเขาได้ และหวังว่าวันนึงฉันจะสามารถจัดการกับความรู้สึกนี้ได้ค่ะ

มีใครมีประสบการณ์เดียวกันนี้ ช่วยเล่าให้ฉันฟังหน่อยได้มั้ยคะว่าคุณก้าวผ่านความรู้สึกแบบนั้นมาได้ยังไง ขอบคุณมากค่ะ