"ข้าพเจ้ารักปารีส

เปล่า, ไม่ใช่เพราะปารีสมีไวน์และแชมเปญรสอร่อย ไม่ใช่เพราะปารีสมีระบำคาบาเรต์ เช่น คาสิโนเดอปารีส์, ตาบาแรง, โฟลีแบร์แชรส์, ลีโด และ นาตูริสต์

ไม่ใช่เพราะปารีสมีเสน่ห์ด้วยผู้หญิงที่ชองป์เซลิเซ, ปิกาล, มาดแลน และกลีชี

จริงอยู่ข้าพเจ้าไม่เถียง สิ่งเหล่านี้เป็นส่วนประกอบส่วนหนึ่งที่ทำให้ปารีสเป็นปารีสที่ทุกคนพูดถึง แต่มันเป็นข้อประกอบส่วนปลีกย่อย ไม่ใช่แก่นสาร ใครที่รู้จักปารีสแต่เพียงเท่านี้ เขาหารู้จักปารีสไม่

ข้าพเจ้ารักปารีส เพราะปารีสเป็นเมืองชีวิต ปารีสเป็นเมืองเก่าแก่ที่ได้เห็นเลือด น้ำตา ความทารุณ การต่อสู้ ความเสียสละ ความทรยศ การปฏิวัติ ปารีสอาจไม่ทันสมัยด้วยไม่มีตึกรามบ้านเรือนแบบใหม่ และสะอาดสะอ้านเช่นเมืองหลวงของหลายประเทศ แต่ความสง่างามอย่างโบราณ และเหตุการณ์ในอดีตที่จารึกลงด้วยตัวอักษรที่มองไม่เห็นในกำแพงอิฐ บนแผ่นหินที่ปูอยู่ในปลาชเดอลากงกอรด์ในแผ่นหินของคุกบาสตีย์ที่ถูกทำลายจนไม่เหลือซากให้เห็นอีกต่อไปอีก...เลือดและน้ำตาที่ยังไหลวนอยู่ในแม่น้ำแชน กระดูกมนุษย์และเศษอาวุธเก่าๆที่เก่ากระแสน้ำกัดจนกร่อนและตะไคร่น้ำจับ ยังคงจมอยู่ในท้องน้ำ เหล่านี้เป็นความภาคภูมิใจปารีสอย่างไม่มีเมืองใดมีและไม่มีเมืองใดเหมือน ข้าพเจ้ารักปารีสของบัลซัก, วอลแตร์, อูโก และโรลองต์ ปารีสของปาสเตอร์และคูรี ของบิเซต์และกูโนด์ ของเดอลาครัวซ์ .."

"ความรักของวัลยา"