คือได้รับเลือกให้เป็นเด็กเก่งคณิตจะไปสอบแข่งขันค่ะแล้วมีคุณครูคนนึงค่ะ มาบอกว่าครูเขาเสียใจที่คุณครูหลายคนชอบมองที่หน้าตาครูเขาบอกว่า"ครูเสียใจมากเลยครูก็ไม่เข้าใจทำไมชอบมองที่หน้าตาแค่หน้าตาก็แยกได้หรอว่าเรียนดีหรือไม่ดีนักเรียนฟังไว้นะความรู้ไม่ได้วัดที่หน้าตาไม่ว่าครูคนไหนจะว่ายังไงก็จงรู้ไว้ว่าครูคนนั้นมองเราไม่ดีพอหลายรอบมากที่เจอ ครูคนอื่นๆชอบบอกว่า นี่อะหรอเด็กเก่งทำไมหน้าตางั้นละ รูปร่างงั้นละ ครูไม่ชอบเลยเด็กต้องผิวขาวหุ่นดีสวยสะอาดงี้หรอถึงจะเก่ง


ครูเห้นหลายๆปี่รุ้นพี่เขาก้ไม่ได้เกิดมาหน้าตาดีอะไรแต่ก็เอาดีได้มันไม่สำคัญหรอกวัดกันที่ความรู้ความสามารถก็พอ เรื่องติหน้าตานี้ประจำพอใจในสิ่งที่ตัวเองมีและความรู้ที่ตัวเองมีก็พอ''


เราฟังก็คิดว่าแบบมีงั้นจริงๆหรอรู้สึกกลัวค่ะเพราะเราเป็นคนผิวดำหน้าดำเป็นสิวผมหยิกถึงสระผม ผมก็มันเหมือนคนไม่ได้สระผมโดนแดดนิดหน่อยก็จะเหงื่อไหลทั้งตัวหน้าก็มันกลิ่นตัวมีก็ไม่แปลกสิวผดก็เยอะผมมัดยากค่ะโดนลมนิดเดียวก็ยุ่ง คือรู้เลยค่ะว่าเราต้องโดนแน่ๆ คือเราเลิกเกิดไม่ได้หนิเราขยันจนเรียนได้ขนาดนี้แทนที่จะ เด็กเก่งคนนี้เองหรอเออเก่งเน้อะ แต่กลับกลายเป็น นี่หนะหรอเด็กเก่งหน้าตาแบบนี้เนี๊ยนะ  ครูผญ.ที่รร.หนูพูดแรงค่ะโมโหอะไรก็จะด่า

เช่นเพื่อนหนู โอ๊ยอีช้างหน้าก็อย่างกะอะไร อีดำหนิ แบบนี้อะค่ะหนูกลัวหนูรุ้ว่าหนูต้องโดนสบประมาทแน่ๆปกติก็โดนสบประมาทอยู่แล้ว กลัวจริงๆแค่คิดว่าต้องไปยืนในจุดที่ครูมองหน้าตาก็กลัวแล้วค่ะ