วัดดีคับเพื่อนๆ ชาว pantip ทุกๆคน นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้มีโอกาสเขียนประสบการณ์ในใชีวิตของตัวผมเอง  ก่อนอื่นผมขอแนะนำตัวเองเล็กน้อยนะคับ

ผมชื่อ......(K ตัวย่อละกัน) ผมทำงานเป็นวิศวกรโยธา  อยู่บริษัทแห่งหนึ่งชื่อ.....(C ตัวย่อ) ในประเทศไทย เรื่องที่ผมอยากจะแชร์ประสบการณ์ในชีวิต มันได้เกิดขึ้นกระตัวของผมเอง ตามหัวข้อที่ผมตั้งขึ้น "ความรักที่ไม่มีวันเป็นนจริง" ผมเองก็ไม่รู้จะตั้งชื่อว่ายังไงดีก็เลยขอตั้งชื่อตามหัวขอ เลยละกันคับ

เข้าเรื่องเลยนะคับ ก็ถ้าจะว่าไป เมื่อพูดถึงเรื่องความรักผมเชื่อว่าใครหลายๆคนก็คงจะเคยมี บ้างสมหวังบ้างผิดหวัง ส่วนคนที่สมหวังก็มีความสุข  สำหรับคนที่ไม่สมหวังก็คงเศร้ากันไป  และผมเองก็เป็นคนๆนึ่งที่ไม่สมหวังในเรื่องความรักเช่นกันครับ เรื่องราวความรักของผมกับแฟนเริ่มต้นขึ้นเมื่อปีที่แล้ว ต้องบอกก่อนนะคับว่าก่อนที่ ผม จะมาทำงาน วิศวกรโยธาอย่างเต็มตัว  ผมเคยไปเป็น อาจารย์ฝึกสอน ที่วิทยาลัยเทคนิคแห่งนึง โซนภาคเหนือตอนล่าง  ภาคกลางตอนบน เออลืมบอก ผมเรียน หลักสูตรคู่ขนาดคือ หลักสูตรวิศกรรมโยธาและการศึกษา จึงมีมีโอกาศได้ไปฝึกสอนที่วิทยาลัยเทคนิคคับ  และนี่จึงเป็นเหตุให้ผมได้พบกับผู้หญิงคนนึง จึงทำให้ความรักบังเกิดขึ้นมา  เทอเป็นครู สอนภาษา(คนไทย) ตอนที่ผมไปอยู่ที่ วิทยาลัยเทคนิคแรกๆผมเองก็เหมือนกับนักศึกษาฝึกสอนทั่วๆไป  ต้องมาวิทยาลัยแต่เช้าๆเตรียมตัวสอนนักศึกษา  ผมก็เริ่มสอนตามปกติที่ได้ล่ำเรียนมา จนกระทั่งวันเวลาผ่านไปประมาณ 2 อาทิตเห็นจะได้
มีครู พิเศษสอนคนนึงเป็นครู ภาษา มาสอนที่เทคนิคเด๊ยวกะผม  และวันนั้นก็เหมือนปกติ ครับ เออลืมบอกที่เทคนิค แห่งงนี้ เขาจะเครพธงชาติ ตอนเที่ยงนะครับ ผมเองก็เป็นครูเวรที่ต้องไป เช็คชื่อนักศึกษาที่มาเข้าแถวเครพธงชาติตามปกติ  และวันนั้นเองผมจึงได้ พบกับเทอ  ปกติครูที่มาใหม่ มาแนะนำตัวแก่เด็กนักศึกษา หน้าเสาธง และ ผมก็พบกับครู คนนี้ ความรู้สึกตอนแรกๆผมคิดในใจว่า ทำไมเทอจึงหน้าคุ้นๆมากๆเหมือนเคยเจอกันมาก่อน แต่ผมก็คิดไม่ออกหรอกครับว่าเราเคยเจอกันที่ไหน  ลักษณะเทอเป็นคนเรียบร้อย  ตัวขาวๆหน่อย  ตากลม แก้มป่องๆ เทอเป็นคนน่ารัก ครั้งแรกที่เจอผมก็รู้สึกว่ารักนะ อันนี้ความจริง  ไม่ใช่ชอบนะ  คือผมแปลกมาก  และนี่ก็คือการพบกันครั้งแรก ของผมและเทอ  เอาเป็นว่า ผมพบเทอดีกว่า เพราะเทอ คงจะมองไม่เห็นผมเพราะ ผม ยุท้ายแถว
  
                และนี่คือจุดเริ่มต้นหลังจากวันนั้นมา  ผมจะรีบตื่นอาบน้ำตื่นแต่เช้าเพื่อที่จะไปวิทลัยให้เช้าๆเพื่อ พบเทอ ลืมบอก ตอนเช้าๆครูทุกคนต้องมาเซ็นชื่อเข้าทำงานทุกคนก่อน เวลา 08.00 น บางวันผมมาเช้าเจอเทอบ้าง  บางวันก็ไม่เจอ  แต่ก็ขอให้ได้เจอ ชีวิตตอนนั้นแสนมีความสุข  ตอนนั้นต้องยอมรับว่าเทอไม่รู้จัก ผมหรอกคับ  ผมเองที่รู้จักเทอ  แต่ผมไม่รู้จักชื่อเทอนะ  ผมเลยตั้งชื่อเอาเองเลย ว่า เทอชื่อ พลอย  ผมก็เรียกแค่ผมคนเด๊ยวอะแหระครับ  จนกระทั่งเวลาผ่าน ผมจึงทราบความจิงว่าเทอชื่อ......(P ตัวย่อ) อาจารย์ในแผนก เพื่อนๆรวมงาน ก็คงรู้ว่าผมชอบเทอคนนี้  มียุวันนึง พอดีอาจารที่แผนก เขารุ้จักกะคุณแม่ของเทอ  เขาจึงชวนผมไปตัดต้นไม้ที่บ้านของเทอ ไปช่วยตัด ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่านี่คือ บ้านของเทอหรอกครับ พอดีผมก็ว่างๆก็เลยไปช่วย  พอไปถึง ผมรี่ถึงกับเงิบเลยครับ ท่าน นี่ๆมันหน้าคุ้นๆ  แม่ของเทอนี่น่า เอาละซิครับ ผมตกใจก็ไม่พูดอะไร  ก็ตัดไม้ไปจนเสร็จ ก็มีโอกาศคุยกะแม่ของเทอบ้าง  เหมือนกะว่าแม่ของเทอ จะรุ้ว่าผม เป็นใคร แม่ก็บอกว่า  น้องเค้าไม่อยู่หรอกนะ ไป ติวข้อสอบ กะพี่สาวผมก็ ฟังๆคับๆ อย่างเดียวเลย
และนี่คือครั้งแรกที่ผมไปบ้านเทอครับ
          
              ข้ามเรื่องปลีกย่อยมาละกันคับเพราะมันยาวมาก 55555  จนมีวันนึงผมตัดสินใจเข้าไปคุยกะเทอ  ผมก็ไม่รู้จะเข้าไปไงดี  ผมเลยคิดขึ้นได้ว่าผมควรซื้อขนมไปให้เทอดีกว่า ซึ่งเทอก็ยังไม่รู้จักกะผมนะ ผมไปเซเว้น  ซื้อขนม ป๊อกกี้ ครับ  ป๊อกกี๊จิงๆ ผมก็เลยเดินเข้าไปบอกกะเทอว่า ซื้อขนมมาฝากครับ เทอ งงซิครับท่าน บอกซื้อมาทำไม เนีย  เอาละซิครับ คราวนี้ผมซวยละ กู จะตอบว่าไงดีว่ะเนีย  ก็เลยบอกไปว่า อ่อ เห็นนั่งทำงานกลัวหิวเลย ซื้อมาฝาก  แล้วก็เดินออกมา 55555  และหลังจากนั้นมาผมก็ได้รู้จักกะเทอ และเราก็มีโอกาศได้คุยกันมาเรือยๆครับ  แต่พบทราบทีหลังว่าเทอมีแฟนแล้ว แต่ก็ดูเหมือนกะว่าเทอ เลิกกันนานแล้ว ผมเลยตัดสินใจจีบเทออย่างเต็มที่ครับ จนกระทั่งคุยกันเรือยมา จนเป็นแฟนกัน ได้ 5 วันมั่ง ต้องเลิกกันเพราะ  แม่เทอไม่ชอบผม  ผมเองก็ไม่รู้ว่าทำไมจนถึงทุกววันนี้ ครับ  แต่ดูเหมือนกะว่าแม่ของเทอจะมีผู้ชายที่หาไว้ให้เทอยุแล้ว  แต่ผมก็ดูว่าเทอรักผมนะคับ ผมจึงมีกำลังใจสู้แต่ก้ต้องเลิกลากันยุดี  ช่วงนั้นผมเศร้ามาก  เทอพยายามเลิกติดต่อกะผมทุกอย่างเพื่อให้ลืมๆกันไป  และผม ก้ทำใจได้ละ

      มียุวันนึงเสียงโทรดังขึ้น ผมพึงกลับจากฟิตเน็ต  ให้ตายเถอะครับ เทอโทรมาหาผม คือผมดีใจมากคับแต่ก็ต้องพยายามทำเสียงเข็มๆเข้าไว้กลบเกลี่ยนทั้งๆที่ในใจอยากร้องตะโกนดังๆ และหลังจากนั้นเราสองคนก็คุยกันมาเรือยๆ ไปกินข้าวด้วยกันไปทำบุญด้วยกัน ในขณะที่แม่เทอไม่รู้ และตลอดเวลาที่ผ่านมาแม่เทอก็ไม่ชอบผมเลย  จนกระทั่งเวลาเดินทางมาจนจะสิ้นสุด ใกล้ปิดเทอมแล้ว ซึ่งนั้นหมายความว่าผมใกล้จะฝึกสอนเสดแล้ว ซึ่งในตอนนั่นผมตั้งใจว่าจะอนต่อเพื่อได้ทำงานใกล้ๆเทอ แต่มีปัญหาหลายอย่าง ที่ไม่สามารถที่จะยุสอนต่อได้  ซึ่งตอนนั่นผมก็ได้งาน เป็น บริษัท ที่ถือได้ว่าใหญ่ต้นๆในไทย ยุที่ระยองชื่อบริษัท.......(ป ตัวย่อ)  ผมว่างแผนกับเทอว่าถ้าผมทำงานที่นั่น ผมคงอดเจอเทอแน่ๆ ซึ่งในตอนนั้น เทอเองก็มีแพลนว่าจะไปเรียนต่อที่ จีนซึ่งเราสองคนคิดว่าเราจะไปใช้ชีวิตกันที่ต่างประเทศ แต่ด้วยเหตุผลหลายอย่าง เทอยังไปไม่ได้ ผมเลยเลือกมาทำงาน ใน กทม  และ พยายามเลือกงาน ที่มีวันหยุดเสาอาทิต  ซึ่ง งานวิศวกรโยธาที่หยุดเสาอาทิตได้นี่  บอกเลยหายากมากๆ แต่ผมก็พยายามหาจนได้  และผมก็ทำงานที่  กทม ได้ นึงเดือน

        ส่วนแฟนผมก็เปลี่ยนงานจากวิทยาลัยเทคนิค ไปสอน ที่ รร มัธยมปลาย แห่งนึงใน จังหวัดอุทัย ซึ่งผมก็คิดถึงเทอมาก เราคุยกันทุกวัน เปิดวิดิโอคอล เพื่อเห็นหน้ากันแทบทุกวัน ผมยอมรับผมรักเทอมาก  จนกระทั่ง  รร ที่ เทอสอนยุเปิดเทอม เทอย้ายไปยุ จังหวัดอุทัยอย่างเต็มตัว และในวันนั้นเป็นวันศุกร์ ผมก็ไปหาเทอที่ อุทัย ผมเจอเทอผมดีใจมากเราทำกับข้าวกินกันมันเป็นวันที่มีความสุขที่สุดในชีวิตผม  และหลังจากนั้นผมก็กลับมา กทม เพื่อทำงาน วิศวกร เช่นเดิม เรานัดกันว่า สัปดาหน้า ผมไป เราจะขับรถไปทำบุญกัน ผมไม่ได้ขับรถไปเอง  ผมนั่งรถตู้ไป  แต่แฟนมีรถ เลยใช้รถแฟนแทน ส่วนผมก็เติมน้ำมันตาม สเตป 5555  จนกระทั่งวันและเวลาเดินทางมาถึง วันพฤหัส ซึ่งในสัปดานั้นเป็นวัน หยุดยาว คือหยุด ศ-ส-อ และเรื่องที่ผมเสียใจในชวิตก็เกิดขึ้น ในเย็นวันพฤหัส เวลา ประมาณ 20.30 โดยประมาณ ซึ่งในวันนั้น แฟนต้องขับรถไปรับครู ต่างชาติ เพื่อที่จะมาสอน ใน รร เด๊ยวกะแฟนผมและในค่ำคืนนั่นเอง  ผมนั่งกินข้าวยุริมถนนหลังจากเลิกงาน ผมกินข้าวยังไม่ทันถึง สองคำ  โทรสัพผมดังขึ้น เสียงในสายบอกผมว่า น้องทำใจดีๆไว้นะ แฟนน้องประสบอุบัติเหตุ ผมทำตัวไม่ถูก ใจผมสั่นผมร้องไห้โดยที่ไม่อายใคร  ผมเครียดผมอยากไปหาเทอมาก  ซึ่งตอนนั้นรถผมก็ไม่ยุ  เอาไปทำสีใหม่  ผมไม่รู้จะทำยังไง ผมพยายามติดต่อเทอ ผมพยายามโทรหาเจ้าหน้าที่กุ้ภัย ผมใจสั่นทำอะไรไม่ถูกร้องไห้หนักมาก ผมเดินกลับบ้าน ผมข้ามถนน โทรสัพผม เจ้ากรรมดันตกน้ำอีก  เก็บขึ้นมาเช็ดออก เปิดได้นะ  แต่หน้าจอดำรับสายไม่ได้  โทรเข้าได้แต่รับสายไม่ได้ ในตอนนั่นสิ่งเด๊ยวที่ผมจำได้คือเบอแฟน  ผมไปยืมโทรสัพพี่ที่ทำงานด้วยกัน  โทรเข้าเบอแฟนโทรเป็นร้อยๆสายได้ ไม่มีคนรับสาย  จนกระทั่งเช้าวันต่อมา ผมก็ยังโทร มีคนรับสาย แต่เป็นตำรวจ ที่เก็บกระเป๋าเทอเอาไว้ เขามองว่าเทอเกิดอุบัติเหตุ  อาการหนักส่งตัวไป รพ ตั้งแต่มะคืน บอกรายชื่อ รพ ผมก็โทรไป  แต่เขาก็บอก ส่งต่อ ไปอีก รพ อื่น แล้ว ผมก็โทรเรือยๆ จนกระทั่ง รู้ละว่า รพ ที่แฟนยุ อยู่ตรงไหน  ผมกะจะไปหาเทอ แต่งตัวเรียบร้อย โทรไปเพื่อยืนยันว่า เทอ ยุ รพ นี้จิงๆไหม  ผมโทรไป เรือยๆเขาก็ต่อ สร้างไป ยัง ห้อง ที่ แฟน นอนพัก ยุ  และแล้ว คนที่รับสายก็คือ แม่ของเทอ ซึ่งเขาไม่เคยชอบผมเลย เกลียดผมมากก็ว่าได้ ผมก็ถามน้องเป็นไงบ้างครับ แม่เขาก็บอกผมว่า ไม่เป็นไรแล้ว  ปลอดภัยแล้ว  โทรมาทำไม  ผมก็พยายาม อยากคุยอยากเจอแฟน แต่ แม่เขาไม่ตอนรับผมเลย  ผมยังไม่ทันได้ ถามเลย เค้าบอกแค่นี้ นะคะ  ผมนี้ ร้องไห้เลยครับท่าน  แต่ สิ่งที่ผมสบายใจ เออ ว่ะ อย่างน้อยแฟนเขาก็อยู่ในมือ หมอละ และแม่เขาก็บอกเองว่า  ลูกสาวดีขึ้นแล้วผมเสียใจที่ไม่ได้เจอ แต่อย่างน้อยผมก็โล่งใจ  และเทอก็รู้สึกตัวแล้ว เทอโทรมาหาผม  ซึ่งโทรสัพผมก็  โทรเข้าได้คับ แต่รับสายไม่ได้  ผมนั่งฟังเสียงโทรสัพแล้วก็นั่งร้องไห้ ที่รับสายไม่ได้  ผมเลย ไปยืมโทร สัพเพื่อนที่เป็น คนเยอรมัน ซึ่งเขาก็เป็น วิศวกร เช่นผม เพื่อโทหาแฟนผมโทรไปก็ไมมีคนรับสาย  จนกระทั่ง ประมาณ 16.00 น เทอทักเฟสมา ผมนี้โคตรดีใจเลยคับ เทอบอกว่า มาหาไหม ผม ดีใจมากๆผมเลยบอก ผมจะไปคับ และผมก็รอ ที่จะไปในวันต่อ  และในคืนนั่น เป็นสำคัญทาง ศาสนา  ผมไปบนไว้หลายที่เลย  ขอให้แฟนผมหายดีและในคืนนั้น ผมคิดว่าพรุงนี้ผมจะไปหาแฟนไปเจอครอบครัวแฟน ก็เลยไปบนด้วย ไปซื้อเกวยีนด้วยเพื่อใส่ไปหาแฟน อยากให้แม่เขามองในทางที่ดี และตอนเช้าผมก็ออกเดินทางไปหา แฟน ที่  รพ ตจว  แต่ผมไปสาย เพราะผมเอาโทรสัพไปซ้อม แต่โทรสัพก็ซ้อมไม่ได้  ยุดี ผม เลย ยืมมือถือเพื่อน เป็นซัมซุง ฮีโร  อย่างน้อยก็เอาไว้โทรติดต่อเทอได้ ผมไปถึง  รพ บ่ายๆ และนาทีที่ผม เข้าไปในห้องพัก สายตา ครอบครัวเทอมองมาที่ผม ด้วยสายตาที่รังเกียจ  ผมไหว้ไม่มีใคร รับไหว้ผมแม้แต่คนเดียว  และเหตุการต่อจากนี้ ผมจะจดจำตลอดชีวิตผม  แม่เทอบอกไปเอาเก้าอี้มานั่ง ผมก็นั่ง ทุกสายตาจับจ้องมาที่ผม  เขาพูดขึ้นว่าตั้งแต่แก้วคบกะลูกสาวเขามา มีแต่เรื่องไม่ดีเข้ามาในชีวิต  และที่เกิดอุบัติเหตุ ก็เป็นเพราะคบกะผม ผมพูดไม่ออกนั่งร้องไห้อย่างเดียว  ลืมบอกทางบ้านเขาเชื่อเรื่องดวง เขาบอกว่า ดวงผมกะดวง ลูกสาวเขาไม่ส่งเสริมกัน เขาบอกว่าผมมีชีวิตที่ดี ส่วนลูกสาวเขามีชีวิตที่ไม่ดี  เอาซะเลย ผมร้องไห้น้ำตาไหล และเขาบอกผมว่าถ้ารักลูกสาวเขาจริง  ให้ออกไปจากชีวิตลูกสาวเขา ซะ และพี่สาว แฟน ก็พูดขึ้นว่า  เขาอโหสิกรรม ให้ ซึ่งผมเสียใจมาก  พูดเหมือนผมเป็นเจ้ากรรมนายเวร ผมร้องไห้หนักมาก  และ ต่อมา แฟนของพี่สาวแฟน ก็พูดขึ้นว่า  ก็พูดจบแล้วจะ ยุทำไมละ  กลับไปซิ ไปหาแม่ ซะถ้าลูกผู้ชายพอ ก็ จงปล่อยแฟนให้เจอสิ่งที่ดีๆ ซะ ไล่ผมออก จากห้อง  รพ ผมร้องไห้ทั้งน้ำตา  ผมรีบมาเจอแฟน  สิ่งที่ได้รับ คือ ผมโดนด่า 1ชั่วโมง และ ก็โดนไล่กลับไปหาแม่ ผมก็เลยกลับ กทม ทั้งน้ำตาแต่ผมไม่เสียใจนะคับ  

             ผมเข้าใจความรู้สึกแฟนที่ลืมตาขึ้นมาก็อยากเจอคนที่เรารัก  ผมรุ้ว่าแฟนผมน้อยใจที่ผมไปช้า  จนวันนี้ผมต้องเลิกลากะแฟนผม แต่ทุกๆวันผมก็ยังคิดถึงแต่เทอเสมอ  ผมอยากจะเตือนสติคนที่มีรักเช่นผมว่า  ไม่ว่าคุณเจอแม่แฟนไม่รักแค่ไหนคุณก็ต้องไปหาแฟนเพราะเขารอเจอคุณอยู่  สุดท้ายนี้ผมอยากบอกว่าคุณวรใช้โอกาสที่มียุไปหาแฟน  ก่อนที่มันจะสายไปเช่นผม  โอกาศมัน้อยยิ่งนัก เราควรใช้มันก่อนที่มันจะสายไปเช่นผม  ขอบุคณทุกๆคนที่เข้ามาอ่านครับ