ตามกระทู้เดิม โสด หาแฟนยังไม่ได้ สงสัยเพราะปมในวัยเด็ก

บ้านผมตอนเด็ก ๆ พ่อชอบชมคนที่พูดหรืออธิบายเก่งให้ฟัง ยกเว้นเรื่องไร้สาระนะ อย่างโน๊ตอุดมนี้แกแอนตี้มาโดยตลอด จนถึงวัยเกษียณถึงเริ่มจะยอมรับได้บ้าง ส่วนการกระตุ้นชอบยกคำโบราณ หรือพุทธศาสนสุภาษิต อย่างกรณ๊นี้ก็จะใช้สำนวน "ปากเป็นเอก เลขเป็นโท" แล้วก็อธิบายว่าการพรีเซนต์บางทีนี่สำคัญกว่าวิชาการ แต่ในทางปฎิบัติพอเราจะคุยด้วย นอกจากเรื่องที่เกี่ยวกับผลการเรียน หรือการทำงาน แทบจะไม่ได้รับความสนใจ บางทีพูดไป ไม่มีการตอบรับด้วยซ้ำ เหมือนกับเราเป่าลมโดยที่ไม่มีคนได้ยินอ่ะ การจัดการในบ้าน โดยเฉพาะช่วงวัยรุ่นเป็นการสื่อสารทางเดียวจากพ่อแม่ถึงลูก (สั่งให้ทำ ไม่ทำโดนด่า) เลยเป็นคนไม่ค่อยมีความคิดเห็นอะไร เพราะพูดไป ไม่มีใครฟัง

ส่วนแม่ยิ่งแล้วใหญ่ เล่าปัญหาชีวิตปรึกษาไปเหมือนส่งข้อมูลให้แกเซฟไว้แขวะเราทีหลัง พอมีเรืองทะเลาะจะโดนขุดมาเป็นประเด็นสนับสนุนว่าเราบกพร่องเป็นฝ่ายผิด ที่ทะเลาะกับเพื่อนที่โรงเรียนตอนนั้น คงเพราะแกทำตัวแบบนี้แน่ ๆ หรือสถานเบาหน่อย คือเอามาพูดถึงแบบเฮฮาสนุกสนาน เหมือนเราเป็นตัวตลก คำแนะนำที่มีประโยชน์ก็ไม่ค่อยได้ ส่วนใหญ่ก็ให้คำแนะนำแบบคนนอกที่ไม่รู้รายละเอียด ตอบแบบผ่าน ๆ โตมาก็เลยไม่ค่อยชอบการพบปะพูดคุย หรือปรึกษาอะไรกับใคร เพราะรู้สึกว่า ไว้ใจแล้วผลสุดท้ายคือเจ็บ เลยไม่ค่อยไว้ใจให้ใครมาลุกล้ำ รับรู้เรื่องส่วนตัวเราเท่าไหร่