ผมว่าผมเองมีความคิดที่แปลก
ผมเป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็กแล้ว

คือสงสัยเกิดมาชนชั้นกลางค่อนข้างมีตังด้วยมั้งเลยไม่ค่อยรู้สึกอยากได้อะไร

-บางคนทำงาน อยากได้บ้านรถ ความมั่นคง แฟน กินของดีๆ อยากได้ชื่อเสียง ยศฐาบรรดาศักดิ์ มีคนนับถือ
ยิ่งเรื่องมีหน้ามีตานี่ ผมเฉยๆไม่ได้อยากได้เลย คนนับถือหน้านับถือตา
อืม ผมว่ามันน่าจะฟินนะ ฟินไประยะนึง
สุดท้ายขึ้นเดี๋ยวมันก็ลงอยู่ดี สูงสุดสู่สามัญ

ผมเฉยๆ บ้านก็มีอยู่แล้ว รถเคยมีก็ขาย รู้สึกไม่เดือดร้อน เมื่อก่อนเคยมีแฟนมา3คน
เดี๋ยวนี้เฉยๆ ไม่ต้องการความรัก คนดูแลอะไรแบบคนอื่นเขา ไม่มีก็อยู่ได้
ผมเป็นคนเฉยๆ คือ ผมไม่รู้สึกว่าการมีแฟน กับ ไม่มีแฟน มันแตกต่างกันตรงไหน

และ เวลาผมมีแฟน ผมรู้สึกรำคาญมากกว่า
ถ้ามาจู้จี้ชีวิตผม หรือ มาบอกมาว่านี่ ให้ทำนู่นทำนี่ นี่ ผมไม่ชอบอย่างแรง

ผมมีบ้านเช่าเป็นมรดกจากพ่อ เก็บกินเป็นเดือนๆ
ผมเป้นนักดนตรี ที่รายได้ก็ขึ้นอยู่กับจ็อบ บางช่วงงานไม่เข้าหลายอาทิตย์ก็มี
ทำไมเหรอ เพราะผมเลือกงาน ผมไม่เล่นไม่แกะเพลงตลาดเลยยย
เล่นแต่สากลเก่า หรือ กลางเก่ากลางใหม่ ไทยอินดี้ ไทยร็อค ได้

รับงานแล้วแต่อารมณ์ จนเพื่อนในวงเอือมกันหมดและ

งานไม่เข้าไม่เดือดร้อน อยู่บ้านซ้อมทั้งวัน เบื่อก็เดินไปข้างนอก ไปดูหนัง หาอะไรกิน
หรือไม่ก็นั่งเล่นจีทีเอ ดูคลิปยูทูป

เพื่อน เหลืออยู่คนเดียว เพราะมันเป็นฟรีแล้นซ์เหมือนกัน
คนอื่น เพื่อนสมัยเรียน ทำงานนานๆเจอกันที
ไม่เจอก็ไม่เป็นไรไม่ซีเรียส
เพราะผมก็ไม่ได้อะไรกับเพื่อนเท่าไหร่ มีรวมรุ่นทีก็ไป ถือว่าเป็นกิจกรรมที่ดี
แต่ก็ไม่ได้ประทับใจอะไรมากมาย

ไม่มีแฟน เพื่อนเหลือคนเดียว ถามว่าเหงามั้ย
หึ ไม่เลย สบายดี
ในความคิดผมนะ ความเหงาเป็นสิ่งที่เราสร้างขึ้น
จริงๆหากิจกรรมอะไรทำๆไป ไม่ต้องมีเพื่อน มีแฟน ก็ไม่เหงาแล้ว

ชีวิตไม่มีหนี้ ไม่มีผ่อนอะไรทั้งนั้น
มือถือก็ใช้ถูกๆ เล่นไลน์ ดูเฟสรับงานได้ก็พอ
รถขายไปแล้ว มอไซค์คันเดิมขี่มา15ปี

ของที่อยากได้ ส่วนมากเงินลงเครื่องดนตรีหมด จริงๆก็ไม่อยากได้ไรและ
มีโปร่ง3 ไฟฟ้า5 เบส2

ไอ้ที่อยากจริงๆ แค่อยากเล่น far beyond the sun ให้ได้ซะที พยายามมาเป็นๆปีแล้ว
ก็ยังเล่นไม่ได้

และ ต่อให้เล่นได้ ก็ไม่รู้จะไปเล่นที่ร้านไหน เพราะไม่มีร้านรองรับ
แต่ก็อยากเล่นได้ อาจจะอัดลงยูทูป

ชีวิตโครตเรื่อยๆเลย ไม่มีจุดหมาย แต่ถามว่าแคร์มั้ย
ไม่เลย เพราะมีความสุขอยู่แล้ว ก็ไม่รู้จะดิ้นรนเอานู่นเอานี่มากมายมาทำไม