เราก็ไม่ได้อยากมีความรู้สึกแบบนี้หรอกนะ  แต่มันห้ามไม่ได้เลยจริงๆ  ตอนแรกๆมันก็ดี เราเป็นทั้งเพื่อนทั้งเมทกัน  ถึงแม้เราจะเป็นเมทกัน แต่เวลาเหมือนมันจะลอกการบ้าน ทั้งๆที่มันรู้ว่าเราเสร็จแล้ว แต่มันกลับไปขอลอกคนอื่น  เวลามันไม่เข้าใจเนื้อหาที่เรียนมาทั้งๆที่มันรู้ว่าเราเข้าใจแต่มันกลับให้คนอื่นอธิบายทั้งๆที่คนที่มันไปขอให้อธิบายคือคนที่เราอธิบายให้อีกที  เวลาไปนั่งกินข้าวทั้งๆที่มันเห็นว่าเรายังกินไม่เสร็จ มันกลับเดินออกไปก่อน ปล่อยให้เรานั่งบ้าอยู่คนเดียว มีอยู่ครั้งนึงตอนกินข้าวเช้าก่อนไปเรียนทั้งๆที่มันเห็นว่าเรานั่งอยู่ที่โต๊ะมันกลับซื้อข้าวแล้วไปนั่งกินคนเดียวที่อื่น  ทั้งๆที่ไม่ได้ทะเลาะอะไรกันเลย  เวลาไปเดินตลาดทั้งๆที่มันเป็นคนชวนเราไปแต่พอไปจริงๆ มันจะเดินนำลิ่วไปเลย เดินไม่เคยรอ จนเหมือนต่างคนต่างมาอ่ะ  บางครั้งเราเกลียดจนไม่อยากมองหน้ามันด้วยซ้ำ  เกลียดจนเราอยากจะแยกหอกับมันแต่มันก็ไม่ทันแล้ว  เกลียดจนอยากให้มันออกไปเรียนที่อื่น ไปให้ไกลๆ แบบไม่ต้องเจอกันอีกอ่ะ หลายครั้งที่เรากับมันอยู่ๆก็ไม่พูดกันดื้อๆ เหมือนโกรธกันแต่ก็ไม่ได้ทะเลาะไรกัน ตอนที่ยังไม่ได้เป็นเมทกันเรากับมันสนิทกันมากกว่านี้  ได้คุยกันมากกว่านี้ แต่พอมาเป็นเมทกัน เหมือนความสนิทเราลดลง  ถึงเป็นเมทอยู่ห้องเดียวกัน แต่เวลาอยู่ในห้องบางวันไม่พูดกันสักคำ เพราะหลายๆอย่างที่มันทำเหมือนเราไม่ได้เป็นเพื่อนกับมัน มันมองข้ามเราตลอด  เวลาที่มันไปขออะไรจากใครทั้งๆที่เราก็มี พอคนที่มันไปขอถามว่าทำไมไม่ขอเมทซึ่งก็คือเรา มันตอบออกมาต่อหน้าต่อตา เสียงแข็งๆ "ไม่เอา" จนบางทีเราเองก็หน้าชาหงายเงิบไปเลยอ่ะ  อยากจิกหัวตบให้สาแก่ใจสักหมัดสองหมัด!!!  

PS.
-เราพยายามหลายครั้งที่จะไม่เกลียดมันให้มากกว่านี้ แต่มันยากมากจริงๆ ยิ่งเวลามันทำตัวจองหอง ทำตัวแบบ kuไม่แคร์ ภึง หรอก มันยิ่งกระตุ้นึวามเกลียดขึ้นมาแบบฉุดไม่อยู่อ่ะ
-ในความคิดเราเราคิดว่านี่คือนิสัยปกติของมันเหมือนมีแต่คนที่ใกล้ชิดแบบอยู่ด้วยกันทั้งวันทั้งคืนเท่านั้นที่จะรู้ แม้แต่เพื่อนในกลุ่มก็ไม่มีทางรู้หรอกว่าการมีเมทแบบมันอ่ะเป็นยังไง  
-มันเคยมีปัญหากับเมทเก่ามันจนต้องย้ายออก