สวัสดีค่ะเราก้อเคยเขียนกระทู้มาหลายกระทู้พอสมควรค่ะแต่วันนี้เราอยากรู้ความรู้สึกของคนที่โดนแบบเราบ้างอ่ะค่ะเรื่องก้อมีอยู่ว่าเราคบกะแฟนเรามา 1 ปีกับอีก 2 เดือนค่ะคือบ้านเราพ่อแม่เราเป็นคนหาเช้ากินค่ำค่ะไม่รวยไม่โด่งไม่ดังไม่ค่อยมีเส้นมีสายเหมือนครอบครัวแฟนเราเพราะพ่อเราเป็นคน กทม.ค่ะแต่แม่เป็นคนต่างจังหวัดเราคบกะแฟนเราแฟนเราก้อให้เรามาขายเสื้อผ้ากับยายของแฟนซึ่งอันที่จิงเป็นร้านของแม่แฟนเราก้แขายไปได้หลายเดือนแล้วค่ะแฟนกะแม่แฟนก้อจะขายมือถืออยุ่อีกที่นึงซึ้งก้ออยุ่ใกล้ๆกันในตลาดเดียวกันอย่างที่บอกไปตอนต้นค่ะพ่แม่แฟนเราเป็นคนมีหน้ามีตาเราก้อคนธรรมดาน่าตาก้อไม่สวยอะรัยการศึกษาก้อไม่สูงนักจงแค่ ม.6 อันที่จิงเรารุ้เรื่องนี้มาตลอดแต่ในบางมุมเราก้อแค้รู้สึกน้อยใจกับสิ่งที่เจอคือเวลาเราจะกลับบ้านพร้อมกับแฟนมันก้อน้อยครั้งค่ะที่จะได้กลับพร้อมกันเวลากลับเราก้อต้องเดินห่างกันตลอดแฟนเราจะรีบเดินนำหน้าเราเสมอเรารู้เหตุผลดีว่าเพราะอะรัยแต่บางทีมันก้อเกินไปคือเรากำลังจะกลับบ้านแต่เราบอกแฟนเราว่าจะแวะซื้อของก่อนแฟนเราถามเราว่าเราจะซื้อร้านไหนเราก้อบอกว่าไม่รุ้เหมือนกัน(เหตุผลที่แฟนถามเราว่าจะไปซื้อของร้านไหนก้อคือว่าถ้าร้านไหนที่แฟนเรารู้จักเค้าจะไม่ไปกะเราเพราะกลัวคนอื่นเห็นแล้วเอาไปนินทาให้แม่แฟนเราได้ยินเค้าอายค่ะที่ลูกเค้าได้เราเป็นแฟน )
เราก้อรุ้เหตุผลนี้ดีเราก้อบอกเค้าว่าถ้างั้นก้ออยุ่ตรงนี้แหละเดี้ยวไปซื้อเองถ้ากลัวคนอื่นเค้ารุ้เค้าเหนเราก้อบอกแบบนี้คือในใจเราคือเราประชดไปเพราะเราอยากรุ้ว่าแฟนเราจะมีปฏิกิริยายังไงสุดท้ายค่ะแฟนเรายืนรอเราอีกฝั่งถนนให้เราไปซื้อของคนเดียวจิงๆเรานี่นิ่งไปเลยค้ะเราไม่คิดเลยว่าเค้าก้อคิดเหมือนแม่เค้าที่อายคนอื่นกลัวคนอื่นนินทาที่มีเราเป็นแฟนหลังจากนั้นเราก้อนั่งคิดอยุ่บนแท็กซี่สักพักน้ำตาก้อไหลคิดหลายเรื่องว่าจะเอายังไงกับชีวิตดีไปต่อหรือหยุดดีพอแฟนเราเหนเราร้องไห้เค้าก้อถามว่าเป็นรัยเราก้อบอกป่าวๆจนทะเลาะกันเค้าก้อบอกเราว่าถ้าทำตัวน่าเบื่อแบบนี้ก้อเลิกกันไปเลยเค้าชักไม่ไหวแล้วเหมือนกันเราก้อบอกไปเลยว่าแล้วแต่อยากเลิกก้อเลิกพอกลับบ้านมาแฟนเราก้อแกล้งๆแซวๆเราว่าเราเป็นรัยกันแน่เราปล่อยโฮออกมายกใหญ่เลยค่ะเราก้อร้องไห้ไปด้วยอธิบายไปด้วยเค้าตอบเรามาว่าแค่เรื่องเล็กแค่นี้เราเก็บมาคิดเราก้อเลยบอกว่าใช่สิมันเรื่องของเรามันคือเรื่องเล็กสำหรับเค้าอยุ่แล้วเราทะเลาะกันเยอะมากค่ะสุดท้ายเราบอกว่าเราไม่ไหวแล้วกับสิ่งที่เจอเราเหนื่อยเราท้อเพราะแค่เราเดินด้วยกันยังไม่ได้เลยเวลาคนอื่นถามแม่เค้าว่าเราเป็นใครแม่เค้าก้อบอกไปว่าเราแค่ลูกจ้างเท่านั้นเองคำนี้มันทิ้มแทงหัวใจเรามาตลอดเลยว่าเรามีฐานะแค่นี้จิงๆเป็นแฟนก้อแค่ตอนอยุ่ในบ้านออกนอกบ้านไปเราคือลูดจ้างเท่านั้นเองวันนั้นเราตัดสินใจจะเดินออกจากชีวิตเค้าเราเก็บเสื้อผ้าทุกสิ่งทุกอย่างของเราแฟนเราบอกให้เราคิดดีๆเพราะถ้าเราก้าวออกไปแล้วเราจะไม่มีสิทธิ์กลับเข้ามาในชีวิตเค้าอีกเราเลือกที่จะเดินออกไปแล้วบอกเค้าว่าให้เค้าเจอคนที่ดีพอเราจะไปเค้าก้อขอเราคุยอีกสักพักแล้วเค้าก้อขอเวลาอีกแค่เดือนเดียวเค้าบอกว่าเค้าสัญญาว่าเค้าจะคุยกะแม่เค้าเรื่องเราเราก้อนึกขึ้นได้ว่าเราเคยสัญญากันไว้ว่าถ้าเราอยู่ด้วยกันจนถึงปีหน้าก้อครบ 2 ปีเราขะแต่งงานกันเราเลยบอกเค้าไปว่าโอเคเราจะรอเราจะทนจนกว่าจะถึงวันนั้นเพราะเรายอมรับเลยว่าเรารักกันมากค่ะเราก้อรักเค้ามากเค้าก้อดูแลเทคแคร์เราในหลายๆเรื่องเราเลยเลือกที่จะรอให้ครบตามสัญญาเราไม่คิดเลยว่าเรื่องแบบนี้ที่เราเจอแต่ในละครน้ำเน่ามันจะเกิดขึ้นในชีวิตจิงเพราะพอเรื่องมันเกิดขึ้นแล้วจิงๆคนที่โดนกดดันแบบนี้ไม่มีใครอยากทนหรอกเราก้อพึ่งเข้าใจจิงๆ😢