สวัสดีค่ะ

ตอนนี้กำลังสับสนมากค่ะ เรารู้สึกเกลียดพ่อของตัวเอง แต่เราไม่ชอบตัวเองที่เกลียดพ่อเลย ไม่อยากรู้สึกแบบนี้น่ะค่ะ

เรื่องมีอยู่ว่า
     ครอบครัวของเรา เป็นครอบครัวอบอุ่นค่ะ ไม่ได้มีปัญหาอะไรมากมาย หลายๆครั้งมีคนบอกว่าอิจฉาเสียด้วยซ้ำ แต่พ่อของเราเป็นคนที่เรียกได้ว่าออกจะเผด็จการ โดยปกติแล้ว ท่าจะเป็นคนสนุกสนานเฮฮามาก วัยรุ่นสุดๆ ตอนเด็กๆเราชอบพ่อมากเพราะอยู่ด้วยแล้วสนุก ไปไหนไปกัน ทำตัวบ้าๆบอๆด้วยกันเยอะมาก เรามีความสุขดีค่ะ

     จนผ่านมาเรื่อยๆ เราทะเลาะกับพ่อบ่อยขึ้น เรารู้สึกขัดกับความคิดของพ่อไปซะทุกอย่าง เรื่องที่ทะเลาะกันส่วนใหญ่เป็นเรื่องเดียวค่ะ เรื่องที่เราไม่เชื่อฟัง แต่ทุกคนในครอบครัวยกเว้นพ่อลงความเห็นกันแล้วว่า พ่อต่างหาก ที่ไม่ฟังใครเลย

     พ่อมักจะบอกให้ทุกคนทำตามที่พ่อคิด

พ่อคิดไว้แล้ว ต้องเดินตามพ่อเท่านั้น
พ่อคิดเผื่อทุกคนไว้แล้ว พวกเธอไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น
พ่อคิดเยอะมากแล้ว ผ่านกระบวนการคิดของพ่อมาแล้ว พวกเธอแค่หุบปากแล้วทำตามก็พอ
ทำไมไม่เข้าใจพ่อ ว่าพ่อคิดทุกอย่างไว้แล้ว


     พ่อคิดทุกอย่างค่ะ แต่ไม่คิดว่าคนในครอบครัวคนอื่นจะคิดยังไง


พ่อเคยพูดออกมาว่า พ่อไม่เคยผิด
ทุกคนผิด ยกเว้นพ่อคนเดียวที่ถูกต้องเสมอ
พ่อทำตัวเหมือนเจ้าชีวิตของทุกคนในครอบครัว
พ่อมักบอกว่าตัวเองฉลาด
แน่นอน
นั่นหมายถึงการบอกอ้อมๆว่าเราโง่

     พ่อชอบเอาเรื่องความตายมาพูด บอกว่าถ้าพ่อตายไปแล้วจะคิดได้ บอกว่าเรารักหมาแมวมากกว่าพ่อ
เราก็คิดว่า ทำไมพูดแบบนั้น เรารักพ่อ รักหมากับรักพ่อมันไม่เหมือนกัน เอามาเทียบกันได้ยังไง
และเพราะว่ารักพ่อ ถึงไม่อยากจะเกลียดพ่อนี่ไง

     เราหลีกเลี่ยงการสนทนากับพ่อ จะคุยแต่เรื่องเล่นๆเท่านั้น แต่ความขัดแย้งแทบไม่ลดลงเลย ช่วงที่หนักๆ เราทะเลาะกันทุกวันติดกันเป็นอาทิตย์ เรียกว่าทะเลาะกันก็ไม่ถูก เพราะมีแต่พ่อฝ่ายเดียวที่พูดจาทำร้ายจิตใจเราไปเรื่อยๆ เราเงียบ รอจนจบ แล้วหนีไปร้องไห้ เราเคยร้องไห้แบบสติแตกไปเลยด้วยค่ะ ร้องจนไอหนักมากและหายใจไม่ออก สั่นจนยืนไม่ได้ต้องล้มลงไปนอน ตอนนั้นนึกว่าจะตายจริงๆแล้ว


     จนความเกลียดในใจเราเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เราแทบไม่อยากกลับบ้านเวลาที่พ่ออยู่ เราเถียงไม่ได้ แต่เถียงในใจไปทุกเรื่องที่พ่อพูด หนักขึ้นเรื่อยๆ จนถึงขั้นที่ถ้าพ่อมาสัมผัสถูกตัวจะขนลุก ไม่อยากใช้ของร่วมกัน ถ้าให้พูดตรงๆ น่าจะใกล้เคียงกับคำว่าขยะแขยง แม้จะเป็นเวลาปกติที่ไม่ได้ทะเลาะกันก็ตาม

     แต่เวลาปกติที่พูดเล่นเฮฮากัน พวกเราในครอบครัวก็ยังสนุกสนานกันดี ยกเว้นเวลาพ่อเกิดเผด็จการขึ้นมา
แม่บอกว่าพ่อเป็นคนดี ดีมากๆ รักครอบครัว เป็นผู้ชายที่ดีกว่าทุกคนที่แม่เจอมา

     ซึ่งเราก็รู้สึกแบบนั้นค่ะ

     พ่อรักครอบครัวมาก เป็นสิ่งที่เราสัมผัสได้มาตลอด

     นั่นเป็นเหตุที่เราไม่อยากเกลียดพ่อค่ะ แต่พ่อก็ยังทำให้เราเกลียดมากขึ้น มากขึ้นเรื่อยๆ เราแค้นเคืองในคำพูดของพ่อ เราเกลียดการสัมผัสจากพ่อ แต่ก็ยังรักพ่อมากค่ะ


เป็นกระทู้กึ่งระบายค่ะ

แต่เราควรจะทำยังไงกับความรู้สึกแบบนี้ดี