สวัสดีค่ะ วันนี้เราจะมาเล่าเรื่องของเราให้ฟัง ชื่อเรื่องมาจากเราเลยค่ะ คนไม่สมบูรณ์
เราหมายถึงด้านจิตใจน่ะค่ะ เราเป็นเด็กกำพร้าค่ะ ไม่มีพ่อ อยู่บ้านกับตากับยาย แม่ไปมีครอบครัวใหม่
พ่อกับแม่เลิกกันตั้งแต่เราเกิดเลย ชีวิตเราน้ำเน่ามาก พูดตรงๆคือแม่เราเป็นเมียน้อยค่ะ
ตอนนั้นเราได้1ขวบ แม่พาเราไปหาพ่อที่โคราช แต่ย่าเอาเรากับแม่ไปทิ้งที่วัดอะไรซักอย่าง ยังโชคดีที่แม่โทรบอกยายไปรับ
ช่วงชีวิตวัยเด็กเราผ่านมันมาได้แบบสุขบ้างไม่สุขบ้าง เพราะโดนล้อตลอด ถ้าพูดภาษาชาวบ้านกัน ก็โดนล้อว่าแม่หลายผัวค่ะ
เราน้อยใจในโชคชะตามาก เราไม่เคยเจอหน้าพ่อเลยค่ะ ไม่เคยติดต่อกันเลย น้อยคนมากที่จะเข้าถึงความรู้สึกของเรา
เรากลายเป็นคนโลกส่วนตัวสูง เป็นคนอารมณ์แปรปรวน โกรธง่ายๆ ร้องไห้ง่ายๆ งอนง่ายๆ ปัจจุบันเราอายุ18แล้วค่ะ
บางทีที่เราร้องไห้ เราก็แอบมาร้องไห้ในห้องและกอดหมอนใบเน่าๆของตัวเอง
เรื่องที่เราไม่ม่ีพ่อ เป็นเรื่องเดียวที่ทำร้ายเราได้ตลอดเวลา ไม่ว่าเราจะทำอะไรที่ไหน ถ้าเรื่องนี้แว๊บเข้ามาในหัว
ความสุขมันก็จะหายไปค่ะ  เราคือหนึ่งตัวอย่างปัญหาของสังคม คือ เด็กมีปัญหานั่นเอง
เราอยากฝากไปถึงคนที่แต่งงานมีลูกด้วยกันนะคะ ถ้าวันหนึ่งคุณคิดจะเลิกกัน ขอให้คุณคิดถึงลูกมากๆ รักลูกมากๆ อย่าให้เกิดมาเป็นแบบเรานะ
เพราะมันเจ็บปวดมากจริงๆค่ะ