"นี่กรูมาทำอะไรที่นี่(่ว่ะ).." ผมกำลังถามตัวเอง ในขณะที่กำลังนอนอย่างหมดแรงอยู่บนโซฟายาวในสถานบินเถาหยวน

เวลาตอนนี้เที่ยงคืนกว่าๆ  ตีสีครึ่งก็จะได้เวลาเช็คอินเพื่อเดินทางกลับกรุงเทพ...

หันไปมองภรรยาที่นอนพลิกตัวไปมา พลันก็รู้สึกสงสาร เหมือนตัวเองพาภรรยามาลำบากลำบนด้วยกัน

ผมค่อยๆ หลับตา นึกทบทวนถึง 5-6 วันที่ผ่านมาในประเทศที่ผมไม่เคยคิดจะมา

- ประเทศที่ผมเอาไว้ในลิสต์ท้ายๆ หากจะต้องเสียเงินมา
- ประเทศที่ใครๆ ก็บอกว่ามีเสน่ห์กว่าที่รู้
- ประเทศที่ใครๆ ก็บอกว่า ค่าครองชีพไม่สูง เหมือนเที่ยวเมืองไทย

เอ...ผมพลาดอะไรไปหรือเปล่า?

..............................................................................

หากไล่ไปถึงจุดเริ่มต้นของทริปไต้หวันในครั้งนี้ เกิดขึ้นเมื่อต้นเดือนมีนาคม 2559 โดยเกิดขึ้นเมื่อภรรยากำลังจะเปลี่ยนงานใหม่ และมีช่วงเวลาว่างอยู่เกือบเดือน

ด้วยความที่เราสองคนชอบเที่ยว (ถ้ามีเวลา) เราจึงคิดหาโปรแกรมในการไปเที่ยวในช่วงปลายเดือนมีนาคมนี้

"ไม่ไปญี่ปุ่นแล้วนะ เปลี่ยนไปที่อื่นบ้าง" ภรรยาสวนขึ้นมาก่อนผมจะเอ่ยปากชวนไปญี่ปุ่น
"จีน"  "ไม่เอา"
"เกาหลี" "ไม่เอา"

"เอาที่อากาศเย็นๆ แล้วที่ไม่เคยไปนะ"

ไต้หวันไหม?  "อืม น่าสนใจนะ" ภรรยาผมเห็นด้วย

นี่คงเป็นจุดเริ่มต้นของทริปนี้
..................


ข้ามขั้นตอนการขอทำวีซ่านะครับ เพราะคงมีหลายกระทู้แนะนำแล้ว แต่จากประสบการณ์ที่ผ่านมา ผมขอแนะนำว่า จ้างเขาไปยื่นเถอะครับ ไปยื่น-ไปรับ เป็นอะไรที่เปลืองพลังงานมาก

ค่าตั๋ว เราได้ของ V-air รวมอาหาร จองที่นั่ง กระเป๋าไปกลับ 2 คนหมื่นนึงครับ (เดินทาง 21-26 มีนาคม 2559)

ด้วยความที่เข้าใจว่า ช่วงปลายมีนาคม จะเป็นช่วงที่มีซากุระไต้หวัน เราเลยเพิ่มไป เขาอาลีซาน นอกเหนือจาก ทะเลสาปสุริยันจันทรา,หมู่บ้านโบราณจิ่วเฟิ่น แล้วก็เที่ยวในไทเป

แผนเราก็ง่ายๆ แบบนี้แหละ

เค้าลางแห่งความยุ่งยากเริ่มเกิดขึ้นเมื่อเราถึงสนามบินดอนเมือง



สายการบินแจ้งเลื่อนไฟลท์จากเดิมไป 3 ชั่วโมง (ยังไม่รวมดีเลย์อีกเกือบชั่วโมง)...