ไม่รู้จะเป็นเรื่องเศร้าหรือตลกร้ายดีค่ะ
เราเกิดมาในครอบครัวข้าราชการ พ่อเป็นลูกคนมีเงินเรียนครู
แม่เป็นลูกชาวนา กว่าจะได้เรียนตายายเราต้องหาบขนมถ้วยขาย ส่งแม่เรียน
พ่อลูกคนเล็กสุด แม่ลูกคนโต พ่อแม่นิสัยต่างกันมากค่ะ
พ่อเป็นครูที่ดุ แต่ใจดีกับลูกๆ กับลูกคนอื่นเขากลัวพ่อเราตี กลัวพ่อเราทำโทษ
แต่กับเรา พ่อแทบไม่ดุอะไร แต่ออกแนวเข้มๆ ขรึมๆ แอบใจดีลึกๆ ตลอดเวลา
แม่จะเจ้าระเบียบทั้งตอนเป็นครูและเป็นแม่ แม่ไม่ชอบให้ลูกๆ ขี้เกียจเรียนเพราะ
กว่าแม่จะได้เรียน ยายลำบาก และแม่เรียนเหนื่อยจนจบมาเป็นครู ก็เพราะตั้งใจ

ไม่รู้ว่ากรรมหรือเวรอะไรของเรา ถึงได้เกิดมาเป็นลูกคนเล็ก
และมีพี่สาวทำตัวขัดใจแม่ ทำให้เรากลายเป็นความหวังของแม่ไปโดยปริยาย

พี่อยากได้มอเตอร์ไซค์ ตอน 14-15 แม่ก็ซื้อให้ค่ะ แล้วพี่ก็ขับไปแหกโค้งเพราะ
กินเหล้าเมา ไม่ตายแต่บาดเจ็บเข้าโรงบาลนอนเป็นครึ่งเดือน พอถึงตาเราอยาก
หัดขับมอเตอร์ไซค์ แม่ก็ไม่ให้หัดค่ะ บอกว่าเดี๋ยวเป็นเหมือนพี่ รอไว้โตก่อนค่อย
หัดยังไม่สาย พอเราอ้อนแม่ก็ดุใส่ ซึ่งพ่อทำอะไรไม่ได้ พ่อยังกลัวแม่แล้วลูกจะ
กล้าเหรอ?

ตอน 16 พี่ขโมยเงินแม่ไป 3,000 เพื่อเที่ยว กทม. ตอนปิดเทอม โดยไม่บอกแม่
โกหกว่านอนบ้านเพื่อน แต่หายไป 3 วัน จนแม่จับได้ว่าหนีเที่ยว พอถึงตาเราขอ
ไปเที่ยวดีๆ ขอเงินดีๆ แม่ก็ไม่อนุญาต บอกกลัวเราทำตัวเหลวไหลเหมือนพี่ ทั้งที่
เราไม่เคยคิดจะขโมยเงินหรือหนีไปไหน สรุปตั้งแต่พี่สร้างวีรกรรมนั้น แม่ไม่เคย
ยอมให้เราไปไหนไกลจากบ้าน โรงเรียน บ้านคนรู้จักอีกเลย ก็วนอยู่ละแวกเดิมๆ

ตอน 18 พี่เรามีแฟน แล้วอกหัก พี่ก็กรีดข้อมือตัวเอง ใช้คัตเตอร์กรีดพอเลือดซิบ
แล้วล็อกประตูห้อง พ่อมาเจอเห็นว่าอาการไม่สาหัสแค่ทายาปิดพลาสเตอร์ก็หาย
แต่แม่โวยบ้านแตก พอถึงตาเราจะมีแฟนบ้าง แม่ก็โวยใส่ทุกคนที่เข้ามาคุยกับเรา
ทำให้ไม่มีใครกล้าคบเราสนิทเกินเพื่อนอีกเลยค่ะ หลังๆ เพื่อนสนิทก็ไม่มีแล้วด้วย

แม่อยากเห็นลูกรับปริญญา พี่อยากเรียนอะไร แพงเท่าไหร่ ก็ทุ่มให้พี่จนหมดตัวค่ะ
พี่ขอเรียน กทม. ขอที่พักเดือนละครึ่งหมื่น แล้วพี่ก็เรียนไม่จบ ก็โดนรีไทน์ 8 ปี ค่ะ
เกเรเป็นทอมเลี้ยงผู้หญิง สุดท้ายออกมาทำงาน ไม่มีวุฒิป.ตรี จากนั้นก็หลอกแม่ว่า
ป่วยเข้าโรงบาลบ้าง โดนโจรทำร้ายบ้าง เพื่อขอเงินแม่ แล้วพอแม่จับได้แม่ก็ฝังใจ
ถึงตาเรา ขอไปเรียน กทม. ไปอยู่กับพี่ แม่ก็ไม่อนุญาต บอกว่ากลัวเราเหลวไหลค่ะ
เราเลยไปไหนไกลจากจังหวัดบ้านเกิดไม่ได้เลย

ต้องเรียนในสาขาที่แม่อยากให้เราเรียน แม่บอกสาขานี้จบไปงานดีเงินเดือนสูงมาก
ซึ่งเราก็ไม่รู้หรอกว่ามันเรียนเกี่ยวกับอะไรแน่ แต่แม่ไม่ให้ขัดใจค่ะ ถ้าไม่เรียนสาขานั้น
ที่แม่สั่ง ก็ต้องหาเงินเรียนเอง ตอนนั้นไม่มีเงินจริงๆ เลยต้องยอมจำนน เรียนสาขาที่
แม่บอกว่าจบไปมีงานทำเงินเดือนดี

ด้วยความที่ขับมอเตอร์ไซค์ไม่เป็น แม่ไม่ยอมให้หัดแต่แรก เริ่มแก่ตัวจะมาหัดก็กลัวค่ะ
แขนขาเราไม่คล่องตัวเหมือนสมัยวัยรุ่นแล้ว ปั่นจักรยานเอาเหนื่อยชะมัดเลยค่ะ

ด้วยความที่แม่ไม่ยอมให้ไปไหนไกลจากจังหวัด ตั้งแต่เกิดจนโตเราไม่เคยไปไหนได้
ไกลเกินจังหวัดตัวเอง พอจะขอไปแม่ชอบถามว่า เคยไปเหรอ?  พอจะหนีไปก็ไม่มีใคร
รู้จักที่นั่น กลัวหลงทาง กลัวไปไม่ถูก กลัวมิจฉาชีพ

ไม่มีเพื่อนสนิท มีแต่เพื่อนคุยเล่น เพื่อนกิน เพื่อนเที่ยว หาคนจริงใจด้วยยากมากๆ ค่ะ
เพราะเพื่อนที่คบกันพอจะเริ่มสนิทก็จะกลัวแม่เราแล้วห่างๆ กันไปทุกคนเลย แฟนยิ่งไม่มี
เพราะเพื่อนสนิทยังไม่มีเลย ใครจะกล้าเข้ามาคุย เราเลยโดดเดี่ยวจนชินกับการอยู่ลำพัง
ทั้งที่เหงาจัง อยากมีใครสักคนเป็นเพื่อนคู่คิด คอยไถ่ถามปรับทุกข์

ด้วยความที่แม่อยากเห็นเรารับปริญญา เราก็อยากทำให้ ด้วยการตั้งใจเรียนสุดชีวิต
จนกระทั่งมาสุดทาง ปี4 ใกล้ฝึกงาน หัวใจมันเพิ่งตะโกนว่านี่ไม่ใช่ตัวเราแล้วนะ
เราไม่ได้อยากเรียนสายนี้จริงๆ เราไม่ใฝ่ ไม่มีใจรักเลย พอบอกแม่ไปตรงๆ แม่ก็โวยใส่มา
บอกว่าหมดเงินไปเยอะแล้ว แต่ไม่จบเหรอ? เราก็อธิบายว่าจะสอบให้มันผ่านไป แต่คงไม่
ออกฝึกงานแล้ว จะออกไปทำงานเก็บเงินส่งเสียเลี้ยงดูตัวเอง เพื่อจะได้เรียนในสาขาที่เรา
ชอบมากกว่า แต่แม่ก็ไม่ยอมเข้าใจเรา

แม่บอกว่าคนอย่างเราทำงานไม่ได้ เพราะเราไปไหนเองไม่เป็น
ไม่รู้อะไรเลย ต้องโดนเขาหลอก เพราะเราอ่อนต่อโลกค่ะ
เรานั่งคิดทบทวนอยู่หลายคืนกว่าจะตั้งกระทู้นี้ขึ้นมา
สรุปมันผิดที่เราเอง
หรือเป็นเพราะแม่บังคับเราเกินไป ตรงกับคำที่ว่า พ่อแม่รังแกฉันหรือเปล่า

ทีนี่เราจะทำยังไง เมื่อขอแม่ออกไปทำงานหาเงินเอง ไม่อยากเรียนตอนนี้เพราะเงินยังไม่
พร้อมจริงๆ แต่แม่พูดว่า 'จะทำอะไรก็ได้ แต่อย่ามาขอเงิน และห้ามกลับบ้านอีก!'
หมายความว่า ตัดหางปล่อยวัดแล้วหรือยัง?
แค่เราขอทำงานเลี้ยงตัวเอง แม่จะไม่ให้เงินเริ่มต้นชีวิต แล้วจะไปหาเงินจากไหนมาจ่าย
ค่าที่พัก ค่าชุดทำงาน ฯลฯ แล้วห้ามกลับบ้านแปลว่าต้องซมซานไปที่อื่นใช่มั้ย?

เราจะคุยกับมนุษย์แม่ประเภทนี้ยังไงดีคะ ให้เข้าใจ เปิดใจ และรับฟัง และมองเห็นความ
ตั้งใจดีของเราบ้าง เราอาจคว้าใบปริญญามาให้ไม่ได้ภายในปี 2 ปีนี้ แต่ถ้าทำงานเก็บเงิน
ไปสักระยะ มันต้องส่งตัวเองเรียนจบได้สิ ขอแค่แม่เข้าใจและสนับสนุนงานของเราบ้าง
ไม่ต้องให้เงินทุกเดือน แต่ก็น่าจะให้เงินเราไว้สำรองค่าใช้จ่ายบ้าง
เราไปทำงาน คิดถึงแม่ คิดถึงบ้าน ควรกลับบ้านได้ด้วย ทำไมแม่ไม่เข้าใจเราเลยคะ?

ขอคำแนะนำในการพูดคุยกับแม่หน่อยค่ะ แม่เราดุมาก
ปล.ถ้าพ่อเรายังอยู่ พ่อก็คงช่วยพูด หรือช่วยอะไรได้บ้าง เพราะพ่อชอบพูดเสมอเวลาที่
มีปัญหา พ่อชอบบอกว่า 'ไม่เป็นไร รอหน่อยเดี๋ยวพ่อจัดการให้'  แต่ ณ ตอนนี้พ่อไปอยู่
บนฟ้าแล้วค่ะ พ่อคงอยากช่วยเราแต่ไม่รู้จะช่วยยังไง

บ้านทั้งบ้าน แม่คุมทุกอย่าง ไม่มีใครกล้าหือกับแม่เลย เรากลัวแม่จริงๆ ค่ะ