เรื่องราวตั้งแต่ผมอยู่ ม.3 แล้วน้องเขาอยู่ ม.1 ตอนนี้ผมกำลังจะเข้ามหาลัยแล้ว

ตอนนั้น น้องเขาแอดเฟสมาหาผม น้องเขาก็ทักมา แล้วเราก็คุยกัน ตอนนั้นผมไม่ได้คิดอะไรมากกว่าพี่น้องจริงๆ

หลังจากนั้น เราก็คุยกันมากขึ้น คุยกันบ่อยขึ้น จนกระทั่ง น้องเขาบอกชอบผม...

และแน่นอน ว่าตอนนั้นผมก็ไม่ได้ชอบน้องเขา แต่น้องเขาก็ยังมาคุยกับผมอยู่ ทักมาหาทุกวัน

ผมบอกว่าผมชอบคนที่กล้ามาหา กล้าคุยต่อหน้า และแน่นอน น้องเขามาหาผม

เราจะเดินสวนกันทุกเช้า ย้ำเลยนะ ว่าทุกเช้าเวลาเราไปรร. ผมขึ้นรถประจำแล้วผมจะมาสายหน่อย จึงต้องไปซื้อขนมปังร้านป้าคนนึงที่รร.

เราเดินสวนกัน เจอกันทุกๆวัน...จนใจผมเริ่มเปลี่ยนไป

เวลามันก็ผ่านไป ปีแล้ว ปีเล่าจนผมอยู่ประมาณม.3 ตอนปลาย น้องเขาเคยบอกกับผมว่า "...อยากบอกว่าพี่...เป็นคนแรกน้ะที่...รู้สึกดีๆ ถึงแม้จะเป็นไม่ได้เหมือนที่ฝัน แต่จะเก็บทุกอย่างไว้ในความทรงจำตลอดไป"ร้องไห้...คือชื่อผมกับน้องเขานะครับ)

หลังจากนั้นเราก็เริ่มคุยกันน้อยลง แต่ไม่เคยหายไปจากกัน ยังคอยบอกคิดถึงกัน เราทำเหมือนคนเป็นแฟนกันในทุกๆอย่าง

เราคอลคุยกัน โทรหากัน และบอกฝันดีกันทุกๆคืน...เราคุยกันจนดึกและหลับไป ตอนนั้นมันรู้สึกดีมากๆ

เวลาผ่านไป จนวันหนึ่ง..วันที่น้องเขากำลังจะจบม.3 ผมก็ม.5 จึงต้องทำซุ้มส่งพี่ส่งน้อง

วันนั้นเอง วันที่ผมเห็นน้องเขา ไปยืนให้ดอกไม้กับพี่คนหนึ่ง และแน่นอนครับ หลังจากที่ผมเห็นฉากนั้น

ผมใช้เส้นสายที่มีในรร.ทั้งหมด เพื่อหาว่าคนๆนั้นคือใคร และเป็นอะไรกับน้องเขา..

...เอาล่ะครับ มันยาวมากแล้ว พอแค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวมาต่อ ไม่รู้ว่าจะมีคนอ่านไหม อิอิ