ที่เราสงสัยคือมันมีเหตุการณ์คือ

1.ตอนเราอยู่ ม.1 มีพี่ผู้หญิงคนมาจีบเราทั้งที่เราก็เป็นคนออกแนวตุ๊ดๆหน่อย เขาก็คอยดูแลเราตลอด จนเราก็เริ่มชอบพี่เขาแล้วเหมือนกัน แต่เราก็ไม่ได้บอกพี่เขา จนพี่เขาก็มีแฟนใหม่ เราเพิ่งรู้ว่าเราชอบพี่เขาตอนเรารู้สึกเจ็บ มันอธิบายไม่ถูกเหมือนกันตอนนั้น เราก็โกรธมากนะแต่ก็เก็บไว้คนเดียวตลอด จนเราจบม.1 เราเลยย้ายโรงเรียน

2.พอย้ายโรงเรียนมาก็มีคนแอบปลื้มเรา เป็นผู้หญิงนะเราก็ตีตัวออกห่างเลยพอเรารู้ เพราะเราคิดว่าเราเป็นเกย์ เราก็อยู่แต่กับเพื่อนตลอด (เพื่อนเราผู้ชายหมด เพราะเราไม่ได้เรียนห้องคิง เลยได้ไปอยู่กับพวกแสบๆ) จนเราก็จบ ม.3

3.พอเราขึ้น ม.4 เราก็มีแต่เพื่อนผู้หญิงเพราะเราโดดมาเรียนสายวิทย์-คณิต คนเดียว ส่วนเพื่อนๆก็ไปเรียนศิลป์-คำนวณ เราก็ไม่ได้คิดอะไรอ่ะ เพราะเพื่อนๆผู้ชายที่เราคบตอน ม.ต้น มันก็รู้ว่าเราเป็นเกย์แต่มันไม่เคยล้อเลย เจอกันก็ทักทายตามปกติ และก็มีคนมาชอบเราตอน ม.5 แต่เป็นผู้ชาย เราก็เฉยๆอ่ะ ตอนแรกเราก็ไม่อะไร คิดว่าก็เป็นเพื่อนคุยกันไปเรื่อยๆแล้วกัน แต่สุดท้ายมันก็ขอแบบให้ทำอย่างว่าให้มัน เราไม่โอเค เลยบอกว่าไม่ทำ ไม่ชอบทำ มันเหมือนโกรธเราอ่ะ โกรธมากๆ เพราะเวลาเราเดินผ่านมัน ก็ชอบพูดไม่ดีประมาณว่า ถ้าได้แล้ว จะทำให้ลุกไม่ขึ้น หรืออะไรทำนองนี้ตลอดต่อหน้าเพื่อนผู้หญิง เราก็พยายามหลบมัน ไม่คุยอะไรทั้งนั้นจนจบม.6

4.พอขึ้นมหาลัยก็มีคนมาชอบ คราวนี้เป็นผู้หญิง คือเขาก็ยังไม่ได้บอกอะไรเรานะ แต่เพื่อนเขามาบอกเรา พอเรารู้เราก็เลยตีตัวออกห่าง ไม่พูดคุยเล่นเหมือนแต่ก่อน ก็ไม่มีอะไร. แต่ตอนอยู่มหาวิทยาลัยเราก็แอบชอบเพื่อน(ผช) แต่ก็ไม่กล้าบอก จนตอนนี้เราเรียนจบแล้วแต่ก็ยังไม่กล้าบอก ขนาดทำงานที่เดียวกันแท้ๆ เราก็ได้แต่แอบมอง ไปเที่ยวบ้างนานๆครั้ง แค่นี้ก็สุขใจมากๆแล้วอ่ะ

ปัจจุบัน เราได้แค่ตามหวีด ศลป เกาหลี ไปวันๆเพื่อหาความสุข

เพื่อนๆคิดว่าเราเป็นโรคกลัวการมีความรัก กลัวไม่ได้รับความรักกลับ หรือกลัวการบอกเลิก จนสร้างกำแพงให้กับตัวเองหรือเปล่า