สวัสดีค่ะ เห้ออ ตอนนี้เราอยากระบายความรู้สึกของเรามากเลยค่ะ เรื่องความรักของเรากับแฟนที่เลิกกันได้ไม่นาน
เราตอนนี้เราสับสนมากกว่า เราเป็นคนทำให้เขาเป็นแบบนี้ใช่ไหม หรือเขาไม่เคยรักเราเลยแล้วโยนความผิดมาให้เรา เราขอเล่าตั้งแต่แรกๆที่คบกันเลยนะคะ

เราเป็นคนจีบแฟนเราก่อนค่ะ เขาค่อนข้างเป็นผู้ชายนิสัยน่ารัก ขี้เล่น ขี้หยอก แต่ก็มีอีกมุมนึงที่นิ่งๆ เราชอบเขาเพราะเขาเป็นคนทำงานทำกิจกรรม เอ้อลืมบอก เรากับแฟนเก่าอยู่ปี 2 เป็นรุ่นเดียวกัน เด็กกิจกรรมทั้งคู่เลยได้มารักกันค่ะ แต่แฟนเก่าเราเด็กเรียนด้วย ส่วนเราก็แค่ไม่เอฟก็พอ ตอนนั้นเค้าดูเป็นคนดีมากค่ะ เป็นคนเอาการเอางาน[กิจกรรม] ไม่ขี้เกียจ ไม่บ่น แล้วก็ทำงานดีพวกงานเชื่อมเหล็ก งานฝ่ายฉาก เราก็ปลื้มเขาเราก็จีบเขาก่อน สุดท้ายก็ได้คบกัน ตอนคบกันมันดีมากเลยค่ะ ได้เป็นแฟนกับคนที่ตัวเองชอบ อะไรก็ดูมุ้งมิ้งไปหมด เราคบกันก่อนเปิดเทอมขึ้นปี 2 พอเปิดเทอม เขาเป็นพี่อำนวยการเชียร์ ส่วนเราเป็นพี่เลี้ยงคณะ ซึ่งเขาจะชอบโดนว่าบ่อยๆว่าทำไมทำตัวไม่สมกับที่เป็นอำนวยการเชียร์ บลาๆ จนเขาไม่อยากเข้าไปทำอะไรในสโม ไม่รู้ว่าใช่สาเหตุนี้ไหมนะคะ แต่เขาเคยบอกเราแบบนี้

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้อำนวยการเชียร์ก็คือคล้ายๆพี่ว้ากอะค่ะ ออกแนวพี่ระเบียบ ต้องนิ่งต้องมีมาด แล้วก็ดุๆ
ส่วนพี่เลี้ยงคณะก็ เป็นพี่กิจกรรมค่อยดูแลน้องตอนน้องทำกิจกรรมนั้นแหละค่ะ

หลังจากนั้นเขาก็ทำหน้าที่แค่พี่อำนวยการเชียร์ ไม่เข้าชมรม ไม่ค่อยไปช่วยทำฉากเวลามีกิจกรรมต่างๆ เพื่อนเขาก็เริ่มห่างๆจากเขาไป ส่วนเราในตอนนั้นก็ทะเลาะกับเพื่อนค่ะ เหมือนโดนแบน เรากับเขาเลยเหลือกันแค่ 2 คน ย้ายมาอยู่ห้องเดียวกัน ชีวิตก็ดีอะค่ะ ดีมาก ไปเที่ยวเชียงคานด้วยกัน ซื้อของให้กันในวันสำคัญ แล้วที่เรารักเขามากๆคือ เขาจะชอบทำตัวน่ารักกับเราคนเดียวเลยค่ะ >,< เป็นมุมที่ไม่มีใครเคยเห็น มีแต่เราที่จะได้เห็นมุมนี้ เอ้ออีกอย่าง เราเป็นแฟนคนแรกของเขานะคะ ส่วนเขาเป็นแฟนคนที่สามของเรา ที่นี้เราเป็นพี่เลี้ยงคณะใช่ไหมคะ เวลาน้องปี 1 ทำกิจกรรมอะไรคือก็ต้องไปดูแลอะคะ แล้วกิจกรรมมันเลิกดึกมา แทบทุกวัน อย่างเช่นน้องเลิกเที่ยงคืนเราก็ต้องกลับประมาณตี 1 บางทีน้องก็เลิกกิจกรรมตอนตี 3 เลยก็มี ย้ำนะคะว่าไม่ได้บังคับน้อง น้องสมัครใจกลับดึกด้วย แล้วก็มีผลกระทบต่อการเรียนค่ะ เราตื่นไปเรียนไม่ไหว ซึ่งเราเป็นคนขี้เกียจอยู่แล้ว 555555555555555 เมื่อก่อนก็ไม่ค่อยไปเรียน พอดีคณะเราไม่มีคะแนนเก็บอะคะ เราเลยไม่ได้ซีอะไรเรื่องไปเรียน ก็จะส่งให้แฟนเราไปเรียนแทนให้ มีไรก็ให้เขาบอก

จนต่อมามีกิจกรรมหนึ่งซึ่งทางมหาลัยเราจะมีเทศกาลละครเวทีค่ะ คณะเราก็ทำเราก็ทำกิจกรรมนี้เพราะผูกพันมากทิ้งไม่ได้ แต่เป็นกิจกรรมที่เหนื่อยมากๆ ก็ยอมเข้าทำ ทีนี้เราก็เริ่มห่างกับแฟนเราค่ะ เพราะเราเป็นแอ็คติ่งโค้ช ต้องดูแลนักแสดง สอนการแสดงซึ่งมันซ้อมดึกมากๆ เช้าเรานอนเย็นมาไปซ้อมละครเข้ากอง เราแทบไม่ได้คุยกันเลยค่ะ เจอกันแค่ตอนเรากลับไปนอนแล้วเขาก็หลับอยู่ เช้ามาเขาก็ไปเรียนเป็นแบบนี้มา 2 เดือน ในระหว่างที่ทำละครเวที ก็ทะเลาะกันเรื่อยๆ ครั้งแรกที่ทะเลาะกันต่างคนต่างไม่ฟังกันค่ะ เราเองไม่ชอบเถียง จะเดินหนีให้ต่างคนต่างเย็น เขาก็ไม่เข้าใจเรากลัวเราหนี คือเขาเป็นนักรักบี้อะคะ พอเราเดินหนี เขาก็มาจับเราแรงๆ เข้ามาแท็กเราลงเตียงแบบรักบี้อะคะ คือมันเจ็บนะ เราไม่ชอบเลยแล้วเค้าก็กอดเราไว้เหมือนเวลาที่รักบี้เค้าทำกันอะค่ะ เรียกไม่ถูกเหมือนกัน มันอึดอัดมาก ทั้งเจ็บทั้งไม่โอเค เราสู้แรงเขาไม่ไหว จนเราต้องร้องไห้ เค้าถึงจะปล่อย แล้วมันเป็นแบบนี้ทุกครั้ง เราก็บอกเขาตลอดว่าอย่าทำแบบนี้ ไม่ชอบมันเจ็บ เลเวลการทะเลาะกันก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ด่ากันเสียงดัง เราดังเขาก็ดัง พอเราเงียบฟังเค้าก็ได้ใจ ด่าๆๆๆเป็นชุด เรากลัวเขาแล้วนะตอนนั้น อารมเออไม่งอลก็ได้ ไม่ทะเลาะดีกว่าเราเจ็บ เวลาเรางอลเราก็หายเอง กลัวทะเลาะกัน เวลาน้อยใจพอเรียกร้องจากเขา เขาก็แบบโวยวายว่างี่เง่า

จนมีครั้งนึงเราก็ทะเลาะกันอีกเขาก็ตบหน้าเราค่ะ ในใจเราคิดนะ ว่าแล้วว่าวันนี้ต้องมาถึง เหมือนกับว่าสิ่งที่เขาเคยทำตอนนั้นมันเป็นแค่ขั้นแรก เราก็ร้องไห้ พูดแค่ว่า ตบกูหรอ ตบกู แล้วก็ร้องไห้ เขาก็นิ่ง ไม่พูดไร เราก็บอกเลิกเลยไม่เอาแล้ว ไม่ชอบผู้ชายทำผู้หญิง เขาก็ง้อเราเลยค่ะ แต่ไม่มีคำขอโทษสักคำ จนเราต้องพูดว่า ใจคิดจะขอโทษไหม หรือคิดว่าไม่ผิด เขาก็บอกเราว่า ก็เตงไม่ฟังเขาพูดอ่ะ - - แล้วมันก็ยังไม่ขอโทษนะคะ คือแฟนเรามีความหยิ่งผยองฟองขนมาก คือไม่ชอบขอโทษเรา ไม่อยากเสียฟอร์ม เสียเชิงชาย เสียอำนาจในการเป็นผู้ชาย อารมนี้ เราก็เบื่อนะแต่ก็โอเครักไงยอม แต่จากที่เราบอกเลิกไป เราก็ดีกันเองตอนไหนไม่รู้ เขาก็ง้อเราตลอดตอนนั้นทำดีมากจนโอเคลืมตัว 5555 เลยกลับมาคบกันเหมือนเดิม

ที่นี้อยู่ไปสักพักเราเริ่มรู้สึกได้ว่าเขาไม่เหมือนเดิม เริ่มไม่ทำอะไรให้เหมือนตอนแรกๆ วันครบรอบก็แบบไม่ทำอะไรให้พิเศษแล้ว ไม่ดูแลไม่ใส่ใจ จนทะเลาะกันอีก เขาขอย้ายออก เราก็ช็อค แบบเลิกกันแน่ๆถ้ามาแนวนี้ เราก็ไม่เข้าใจ เขาก็ให้เหตุผลว่าแม่เขาจะมาหา ถ้าแม่มาเราจะไปอยู่ไหน หรือเขาจะไปอยู่ไหน เพราะเราอยู่ด้วยกันแบบพ่อแม่ไม่รู้ค่ะ เราก็พูดไม่ออกเพราะเหตุผลเพราะแม่เราก็เลยโอเค แต่ก็นอยมาก นอยมากๆเพราะขนาดอยู่ด้วยกันยังไม่ค่อยคุยกันเลย เคยทะเลาะกันอยู่ครั้งนึง เขาพูดกับเราว่า มีอะไรให้กูเสียดายบ้าง ? เราก็แบบพูดเลยว่า ถ้ามีแฟนใหม่ จะคิดถึงกู กูดูแลดีที่สุดแล้ว เขาก็ตอบว่า แน่ใจหรอว่าคนอื่นจะไม่ดูแลกูดีกว่า จุกเลยค่ะ จะร้องไห้ เราไม่ดีขนาดนั้นเลยหรอ ยอมให้ทุกอย่างเลยนะ โดนตบตีก็ไม่เลิก ยอมไง รักไง แต่กลายเป็นคนไม่มีค่ามากๆ

ทีนี้พอเขาย้ายออกไปเท่านั้นแหละ ก็ไม่ค่อยจะอยากมาหาเราเท่าไหร่ ขี้เกียจบ้าง ร้อนบ้าง นู้นนี้นั้นเต็มไปหมด จนเราต้องไปกินข้าวคนเดียว ไปไหนคนเดียว เจอกันแค่ตอนอ่านหนังสือ ก็ไปอ่านที่หอสมุดด้วยกัน พอแยกกันก็แบบ ไม่มีแชทกันเลยค่ะ ต่างคนต่างอยู่ เราเหงามาก เราคิดถึงเขามาก คนที่เคยนอนด้วยกันทุกวัน ที่นี้เราแบบกลัวเลิกกัน เลยเอาใจเขาทุกอย่างไปหาเองก็ได้ ไปดูแลเขาที่ห้องเหมือนตอนอยู่ด้วยกัน เก็บห้อง กวาดห้อง ล้างจาน ซักผ้า ทำให้หมด แต่เขาก็เหมือนจะไม่อยากให้เราไปเท่าไหร่ ไปทีไรก็ไล่กลับบอกว่าอยากอยู่คนเดียว เราก็ไม่เข้าใจ เขาไม่คิดถึงเราบ้างหรอ คนเคยอยู่ด้วยกันทำไมแบบเตรียมจะไปขนาดนี้ เราก็สัมผัสได้ยังไงก็เลิกกันแต่ไม่อยากเลิกก็พยายามทำทุกอย่าง แล้วมีวันหนึ่งเขามานอนห้องเรา วันนั้นมีเรียน 10โมง เราตื่นมา 7 โมง เราปวดท้องน้อยมาก เป็นกะเพราะปัสสาวะ ฉี่ที่เจ็บมากอยู่ในห้องน้ำเป็นชั่วโมงค่ะ จะเป็นลม พออกมาก็ออกมานอนข้างๆเขาไม่อยากปลุก รอ 9 โมงเราก็ปลุกเขา บอกว่า เตงตื่นหน่อย ไปอาบน้ำเค้าไม่สบาย เป็นกะเพราะปัสสาวะ จะไปหาซื้อยากิน จะได้ทันกินข้าวแล้วก็ไปเรียน เขาก็ตื่นมามองนาฬิกาแล้วก็ ถามว่าทำไมถึงเป็นแล้วก็นอนต่อ เราก็เซงๆอะคะ แต่ไม่อยากทะเลาะ เข้าใจว่าเขาคงอยากนอน เลยรอ 9.30 แล้วปลุกอีกรอบ

เรา : เตงตื่น เค้าเจ็บไม่ไหวแล้ว ไปอาบน้ำ พาไปซื้อยา กินข้าวหน่อยเด๋วไม่ทันเรียนนะ ตื่นๆ
แฟน : (มองนาฬิกา) เออ ไปกินข้าวเลยเด๋วไม่ทัน //แล้วก็นอนต่อ
เรา : เอ้าเตง ไม่ไปกับเขาหรอ ไปอาบน้ำ
แฟน : ก็บอกให้ไปเลยเด๋วไม่ทันเรียน
เรา : ไม่ทันเรียนอะไร ก็ไปอาบน้ำดิจะได้ทัน
แฟน : ก็กลัวอาบน้ำไม่ทันไง ก็ไปดิวะ ไปเลยไป //แล้วก็นอนต่อ - -
เรา : อี เป็นห่วงกูบ้างไหม ถ้าไปอาบน้ำตอนนี้ ทำไมจะไม่ทัน กูเข้าห้องน้ำเป็น ชม. อ่ะรู้บ้างไหม นอนเจ็บข้างตั้งนาน
แฟน : โอ้ย น่าเบื่อเว้ยยยย // ลุกไปอาบน้ำ
เรา : เออเบื่อเหมือนกัน // ร้องไห้
แฟน : หรอ เลิกกับกูดิ
เรา : .... กูโดนบอกเลิกเพราะเป็นกะเพราะปัสสาวะเนี่ยนะ สัส //โวยวาย

เราตัดสินใจเก็บของ ออกไปหายากินเอง เจ็บก็เจ็บ ขี่รถทีนี้สะเทอนไปหมด ร้องไห้ขี่รถไปหาข้าวกินก็นั่งร้องไห้ สงสารตัวเองรักแฟนใจร้ายขนาดนี้ เราตัดสินใจไม่ไปเรียน กลับมานอนทีหอ รอให้แฟนเราไปเรียนก่อนค่อยเข้าห้อง เราก็นอนร้องไห้ทั้งเจ็บทั้งเสียใจ เข้าห้องน้ำเป็นว่าเล่น ตอนเที่ยงเขากก็เข้ามาหาเรานะคะ เอาข้าวมาให้แล้วก็ออกห้องไปเลย เราแบบ........ หืม ? แค่นี้หรอ บางทีก็คิดนะ เราต้องการมากไปรึป่าว หรือแฟนกันเขาต้องดูแลกัยนมากกว่านี้อยู่แล้วไหม หรือยังไง จนเราสับสนไปหมดว่า เราอยากได้เยอะไปหรือเขาไม่ให้อะไรเราเลย  เรางงมาก ตกลงเราผิดใช่ไหมหรือยังไง จนบางทีก็คิดนะ ที่ยังอยู่ด้วยกันเพราะเขาไม่มีเพื่อนรึป่าว ต่างคนต่างไม่มีเพื่อนเลยต้องการกันและกันรึป่าว หรือยังไง เราก็เอ้อไม่เป็นไร สงสัยเราแฟนคนแรกของเขา เขาคงไม่รู้หรอกว่าต้องแสดงออกยังไงรึป่าว แต่ก็คบกันมา 7-8 เดือนแล้วนะตอนนั้น ก็เถียงกับตัวเองเรื่อยมา หาเหตุผลให้ตัวเองไม่โกรธเขา เข้าใจเขาให้ได้มาที่สุด จนวันนึงที่เราไปเรียนด้วย วันนั้นเรามีน้ำมูก ก็ไม่ได้ไม่สบายนะคะ ออกแนวเวลาหายใจก็มีเสียงขัดๆเบาๆ วันนั้นก็นั้งเรียนปกติค่ะข้างเขา

แฟน : หายใจเบาๆหน่อยดิ มีขี้มูกอะ ออกไปดิ ออกไปสั่งขี้มูกเลยไป รำคาญ !
เรา : ขอโทษ // อาจารย์สอนอยู่เลยไม่อยากเดินออก เราเลยนั่งตั้งใจหายใจข้างๆเขา เพื่อให้เขาไม่รำคาญ

เห้ยยยยยยยยยยยย ชีวิตมาถึงจุดนี้ได้ยังไง จุดที่ต้องนั่งตั้งใจหายใจเพื่อให้แฟนไม่รำคาญ แบบ น้อยใจตัวเองมาก ทนอะไรขนาดนี้ จนบางครั้งเราก็ลืมตั้งใจหายใจเหมือนแว๊ปไปฟังอาจารย์พูด มันก็มีเสียงอีก แฟนเราก็ไล่ให้ออกไปข้างนอก "โอ้ยเตง ออกไปดิ รำคาญ น่าเบื่อวะ" เราก็แบบ "เออ พยายามเบาให้อยู่ " ในใจนี่ร้องไห้มาก ทำไมต้องมาอะไรขนาดนี้ จนไม่ไหวจะร้องไห้เลยเดินออกไปร้องไห้ข้างนอก เจอน้องๆรู้จักเลยนั่งเล่นไม่เข้าไปเลย
ทีนี้พอเข้าไป จารย์ก็ปล่อยพักพอดี นางก็แบบไล่เรากลับไปนอนห้อง คือเรางงมาก ทำไมวะ

แฟน : เตงมาเรียนแบบนี้จะมาทำไม เรียนก็ไม่เรียน เล่นโทสับ เอาเวลานี้ไปนอนดีกว่าป่ะ ตื่นมาตอนเย็นจะได้มีแรงอ่านหนังสือ กลับห้องไปป่ะ /แต่ครั้งนี้ท่าทางเค้าแปลกๆมาค่ะ เหมือนอยากให้เราไปมาก มีพิรุจยังไงไม่รุ้
เรา : เตงมาเรียนก็ดีกว่าไม่มาปะ อะไรเนี่ย / เราก็งง คือปกติเราก็เรียนแบบนี้อยู่แล้วไม่เห็นจะเคยไล่กลับห้องแบบนี้
แฟน : เลือกสิ่งดีๆให้ตัวเองดิ เป็นเค้าจะกลับไปนอนจะได้มีแรงอ่านหนังสือต่อ
เรา : แล้วจะให้กลับยังไง / เซง ขี้เกียจทะเลาะมาก ก็จะกลับให้
แฟน : เอารถเราไปเลย เด๋วเราหากลับกับเพื่อนเอง
เรา : จริงดิ จะกลับกับใคร / เราสงสัยมากทำไมต้องพยายามอะไรขนาดนี้ งงมาก
แฟน : เออ หากลับได้ กลับไปเลย ไปนอนซะ
เรา : เอออออออออออออออออออ

ตอนก็นั่งลีลาจะไม่กลับ นางก็แบบกลับดิ กลับเลย กลับตอนนี้แหละ อะไรของเขาก็ไม่รู้ อยู่งี้ เราก็เลยกลับๆมา พอเขากลับมาจากเรียก ก็โวยวายอีกรอบ อะไรของเขาก็ไม่รู้

แฟน : กลับไปดิ้ กูจะนอน
เรา : ทำไมอ่ะ เค้าเสียงดังหรอ เด๋วเค้าอยู่เงียบๆให้ก็ได้ นั่งอ่านหนังสือรงนี้ก็ได้ เตงก็นอนบนเตียงไป
แฟน : ไม่เอา อยู่แล้วกูนอนไม่ได้ กลับไปดิ้
เรา : ..... /จะร้องไห้แล้วค่ะ
--- ลมพายุก็พัดเข้าหน้าต่างแรงมาก
เรา : เธอฝนจะตกอะ เค้าขออยู่ก่อนได้ไหม เด๋วฝนตก
แฟน : ก็รีบกลับไปตอนนี้เลยดิ จะได้ทันฝนไม่ตก
เรา : อ้าวแล้วถ้าเค้าไปแล้วฝนตกตอนเค้าขี่มอไซต์ละ
แฟน : ก็เอาหมวกกันน๊อคกูไปจะได้ไม่เปียกหัว
เรา : (ยืนนิ่งเลยค่ะ).. เป็นห่วงกูบ้างปะ ลมก็แรง พายุจะเข้ารึป่าวก็ไม่รู้ ไม่ได้กลัวกูเป็นไรเลยใช่ไหม
แฟน : โหยเตง เค้าอยากอยู่คนเดียว เตงก็เข้าใจเค้าหน่อยสิวะ // เราก็ทำหน้าไม่พอใจแล้ว
แฟน : เออ ! จะอยู่ก็อยู่ น่าเบื่อ

หึพูดขนาดนี้เราจะอยู่ได้ไงค่ะ เราเลยเก็บของแล้วขี่กลับมาหอ พายุเข้าค่ะวันนั้น ลมแรงมาก ฝันก็ตก เรารถล้มเลยค่ะลมแรง เราร้องไห้ตอนขี่กลับไปด้วย นึกน้อยใจตัวเองทำไมต้องเจอคนใจร้ายขนาดนี้ ทำไมแค่อยากอยู่คนเดียวเนี่ย กลับที่เราต้องมาเจอ แม่ม ทนทำไมวะ

''''''''''''''''''''''  อยากระบายต่อแต่ จะเกิน 10000 ตัวอักษรแล้วค่ะ - - นี้ยังไม่ถึงตอนเลิกกันเลยนะ 555555