“อะไรนะเขาหลวงปิด” ผมถึงกับคิ้วขมวดเมื่อรู้ข่าวว่าด้วยปัญหาภัยแล้งทำให้อุทยานแห่งชาติรามคำแหง ประกาศปิดไม่ให้นักท่องเที่ยวเดินป่าขึ้นยอดเขาหลวงในช่วงหน้าร้อนที่ผ่านมา เป็นการดับความฝันของพวกเราที่วางแผนเสียดิบดีว่าหยุดพิเศษวันแรงงานจะรวมพลไปพิชิตยอดเขาสูงแห่งสุโขทัยด้วยกัน

พวกเราที่ผมว่าหมายถึงมิตรสหายสิบกว่าชีวิตที่เพิ่งรวมตัวรู้จักกันตอนปีนเขาผาหินกูบ จันทบุรี เมื่อเดือนมีนาคมที่ผ่านมา (ดูรีวิวคราวนั้น >>> http://wp.me/p7ca93-Ra) เพียงทริปเดียวเท่านั้นแหละที่ร่วมทาง พวกเราสนิทชิดเชื้อจนชวนกันจัดทริปใหม่ตามมาทันที แต่เพราะปัญหาที่เกิดขึ้นกับเขาหลวงทำให้ต้องวางแผนกันใหม่

คุยไปคุยมาคำตอบสุดท้ายจิ้มมาที่อำเภอกะเปอร์ จังหวัดระนอง หนึ่งในจังหวัดสุดรักที่ผมเองนิยามให้ว่า “หันหลังพิงป่าหันหน้าหาทะเล” หมายถึงด้านหนึ่งมีผืนป่าเขียว ภูเขาใหญ่ น้ำตกสูง แต่อีกด้านหนึ่งก็มีทะเลสวยงาม ใครเคยไปเที่ยวเกาะช้าง เกาะพยาม หมู่เกาะกำ มาแล้วคงต้องพยักหน้าเห็นด้วย

ทริปนี้มาเที่ยวกับขาลุยย่อมไม่อยากทำให้มันธรรมดา ว่าแล้วเลยยัดคอนเซ็ปต์ลงไปว่าขอเหมาทั้งป่าทั้งทะเล ยอดเขาสูงสุดของระนองชื่ออะไรนะ อ้อ... เขาพ่อตาโชงโดงนั่นไง เป็นหนึ่งจุดหมายในฝันของผมเลยแหละเพราะเคยได้ยินชื่อมานานมาก



นั่นแหละครับที่มาของทริปนี้ซึ่งพวกเราทั้งสิบห้าคนคงต้องยิ้มกริ่มทุกครั้งที่คิดถึงมันแน่นอน