สวัสดีค่ะ ขอตั้งชื่อโพสไว้แบบนี้ล่ะกันน่ะค่ะ อยากจะมาพูดถึงเรื่องราวชีวิต ที่สุดแสนจะอัปยศไม่สวยหรูเหมือนกับที่เค้าเคยพูดเอาไว้เลยค่ะ
     
     เรื่องราวมันเป็นเรื่องราวในครอบครัวค่ะอยากจะระบายให้ใครสักคนฟังอยากจะพูดให้ใครสักคนฟังอยากจะแชร์เรื่องราวต่างๆในชีวิตให้ใครสักคนฟัง
เรื่องเริ่มจากที่เรากับแฟนคบกันเลยน่ะค่ะ เราคบกันได้แค่1ปี ตอนนั้นเค้ายังเรียนอยู่ส่วนเราหมดอนาคตไปแล้วค่ะ เรียนจบแค่ ม.3 มาเรียนที่กรุงเทพ แต่เรียนไม่จบ เริ่มทำงานก้อได้มาคบกับผู้ชายคนนี้เราคบกันมาได้1ปี แล้วเราก้อท้องค่ะ!!!ตอนนั้นเราคิดอะไรไม่ออกคิดแต่จะทำยังไงคิดแต่จะเริ่มยังไง คิดแต่จะอยู่ยังไง
จนกระทั่งตัดสิ้นใจบอกแม่ แม่ก้อบอกแค่ว่าไปบอก ผช.ไปบอกแม่ ผช. ซึ่งแม่ก้อไม่ได้ว่าอะไรมากมายแค่บอกให้เราอย่าคิดสั้น อย่าทำอะไรไม่ดี เลี้ยงได้
     จนกระทั้งตัดสิ้นใจบอกเค้า จำได้ดีเลยค่ะ วันนั้นวันตรุสจีนพอดี เค้าแค่รับฟังแล้วพูดว่า "อืม เดี๋ยวบอกแม่" เวลาสักประมาณบ่าย2 แม่เค้าก้อโทรมา เหตุการณ์ทั้งหมดดูแย่กว่าที่คิด แม่ของเค้าพูดว่า "ลูกเค้ายังไม่ได้บวชเลยน่ะ หยุดเรื่องนี้ไว้ก่อนดีใหม "ประโยคนี้เราไม่เคยที่จะพูดให้ ผช. รับรู้น่ะค่ะ  จนกระทั่งน้าเรามาคุย มาพูดกับ ผช. ว่าจะเอายังไง จะทำไงกันต่อไป แต่ด้วยความเฉยของ ผช. ซึ่งเรารู้ดีกันอยู่แล้วว่ามีอะไรเค้าจะไม่พูด ไม่บอก เงียบ  ตอนนั้นเราก้อแค่อายุ19ปี ส่วนแฟนอายุ21ปี บ้านเค้าเราก้อยังไม่เคยไปน่ะ เพราะบ้านเค้าอยู่ลำลูกกา ส่วนเราพักอยู่มีนบุรี แล้วเราก้อทำงานตลอด
มาต่อ จนกระทั่งแม่เราขึ้นมาจากนครศรีธรรมราช เหตุการณ์ก้อดูไม่สวยงามเหมือนเคย ผช. ตัดสินใจ ให้เราย้ายไปอยู่กับเค้าที่ลำลูกกา เราก้อตัดสิ้นใจ โอเคร ไปก้อไป ตอนนั้นเค้ารักเรามาก เราก้อรักเค้ามาก ตัดสิ้นใจไปอยู่กับเค้าที่ลูกลูกกา
  สิ่งแรกที่ได้เห็นคือบ้านเค้าเป็นเพลิงพักคนงาน ไม่มีบ้านเป็นหลักแหล่ง แต่สำหรับเราโอเครไม่เป็นไร ในเมื่อเราเป็นเมียก้อต้องรับให้ได้ทุกอย่างที่เค้าเป็น จนกระทั่งแม่เราขึ้นมาจากต่างจังหวัด  เพื่อมาคุยว่าจะเอายังไงกับเรา กับหลาน กับผัวเรา ตอนนั้นเหตุการณ์ดูแย่มากค่ะ แย่หมด ท้องได้ประมาณ2เดือน แม่เรายืนเสนอมาว่าขอแต่งลูกสาว1แสนบาท ใน1แสนแบ่งกันคนล่ะครึ่งขอ5หมื่นเพื่อจัดงานแต่ง อีก5หมื่นคุณเอาไป
แต่!!! พ่อผัวก้อบอกว่าจะแต่งแค่5หมื่น ในเดือนนี้ๆ อ่ะแม่เราก้อคงไม่อยากให้ท้องโตไปมากกว่านี้ ก้อเป็นอันว่าตกลง ลูกสาวเสียขนาดนี้แล้ว ได้ก้อยังดีกว่าไม่ได้อะไรเลย จนถึงแต่งงานกันตอนนั้นก้อประมาณ3-4เดือน งานอต่งจัดแบบเรียบงานไม่มีพิธีอะไร จนกระทั่งจบงาน แยกย้ายกันไปหมด เรากลับมาเพลิงพักบ้านผัว อดทนอยู่จนกระทั่งคลอดลูก แม่บอกให้เราเอาหลานมาอยู่ที่หนองจอกบ้านที่แม่ซื้อไว้ คลอดน้องออกมาก้อมาอยู่ที่หนองจอก เลี้ยงลูกเองประมาณ3เดือนกว่าๆ แฟนก้อทำงานโรงงาน ส่วนเราก้อเลี้ยงลูกไป จนนนนน ลูกสาวได้4เดือนก้อตัดสินใจให้แม่ผัวเลี้ยงเพื่อที่ตัวเราจะได้เริ่มทำงานมาเลี้ยงดูลูก โอเคร
   เราทำงานห้างไดเระยะนึ่ง ผัวทำงานโรงงานได้ระยะนึ่งก้อออกรถมอไซร์เพื่อจะได้ไปใหนมาใหนได้สะดวกขึ้น กัดก้อนเกลือกินกันอยู่แบบนี้สักพักใหญ่ๆ ผัวก้อตัดสินใจว่าจะกลับไปอยู่กับแม่มันเพื่อจะได้อยู่ไกล้ๆลูก ตอนนั้นลูกก้อได้ประมาณเกือบๆ2ขวบ อ่ะลูกคือสิ่งสำคัญถูกใหมค่ะ ลูกกำลังโตลูกกำลังต้องการแม่ลูกกำลังต้องการคนดูแล พ่อผัวแม่ผัวทำงานรับเหมาก่อสร้างผัวก้อเป็นงานด้านนี้อยู่บาง มาช่วยๆกันจะได้ไม่ลำบาก จะได้ลดค่าใช้จ่ายลงบาง
แต่!!!! มันมีแย่กว่านั้นอีก บ้านพักยังเป็นเพลิงคนงานอยู่ ลูกก้อไม่ได้เจอทุกวัน เพราะมีย่าอีกคนเลี้ยง ไม่ใช่แม่ผัวเลี้ยง เราก้อทำงานห้างเหมือนเดิม จนกระทั่งแม่ผัวกู้ซื้อบ้านได้แล้ว เราทั้งหมดก้อย้ายออกจากเพลิงคนงาน เลือกมาอยู่บ้าน ช่วงๆนี้ลูกก้อจะได้3ขวบล่ะ เรามาอยู่บ้านหลังใหม่ด้วยกัน สมาชิกมี พ่อผัว แม่ผัว ผัว น้องผัว 2คน เราแล้วก้อลูก ช่วงนี้ได้เจอกันบ่อย กับลูก และเป็นช่วงที่ห่างจากผัว ไม่ค่อยได้คุยกัน ไม่ค่อยพูดกัน จนด้วยความเป็นบ้านทำให้ทุกคนได้พบปะเจอกัน ทำให้ทุกคนอยู่พร้อมกัน แต่เป็นช่วงเวลา1ทุ่มน่ะ แม่ผัวพ่อผัวเริ่มวางอำนาจ ทำอิทธิพลในบ้าน กินข้าวกันทั้งครอบครัว กินโน้นกินนี้กัน โดยที่!!!เราอยู่บนห้อง ทำแบบนี้มาสักพัก จนกระทั่งมี1เหตุการณ์ที่เราแบบทำใจไม่ได้ยอมรับไม่ได้
  วันนั้นเรากลับบ้านมาช่วง2ทุ่ม เค้ากำลังกินข้าวกันพอดี แม่ผัวพูดว่า "กินข้าวใหม แต่ข้าวไม่มีน่ะ อยากกินก้อไปกินที่เซเว่นเอา " คือถ้าคนไม่คิดอะไรก้อเฉยๆน่ะ แต่มันก้อมีหลายเรื่องมาสะสมรวมกันแหละ ตั้งแต่ผัวสร้างหนี้ให้ก้อนนึ่ง แล้วมันก้อไม่มีจ่าย ส่วนแม่ผัวก้อไม่ได้รับผิดชอบอะไร เราก้อหาเงินไปจ่ายเองราวๆ 8พันกว่าบาท ผัวทำงานอยู่กับครอบครัว แต่ไม่มีเงินเดือนสักบาท เค้าพูดว่าจะเอาไปทำอะไร บ้านก้ออยู่ด้วยกัน ลูกก้ออยู่เมียเอ็งก้ออยู่จะต้องใช้เงินอะไร ผัวทำงานไม่มีเงินเดือนน่ะ อยากได้อะไรก้อมาขอเมีย อยากได้กางเกงใส่ไปเรียนก้อขอเมีย ผัวยังเรียนอยู่น่ะ ตอนนี้ ป.ตรี อยากไปใหนกับเพื่อนก้อขอเมีย จนเราเริ่มห่างจากหลายๆเหตุการณ์ พ่อผัวก้ออยจิกกัดกับคำพูดของเค้า ว่าเค้าเป็นเจ้าของบ้าน แม่ผัวก้อคอยจิกกัดว่าเราเป็นแค่คนอาศัย จนเราคิดว่า อืม ถ้าอยู่อย่างนี้ต่อไปก้อเหนื่อยอีก ทรมารจิตอีก ปวดหัวอีก
   ก้อเลยตัดสิ้นใจว่า ออกมาเถอะ ออกมายืนด้วยตัวเองเถอะ ออกมาหายใจด้วยจมูกตัวเองเถอะ จึงตัดสิ้นใจหาห้องพักเพื่ออยู่ เราออกจากบ้านโดยไม่บอกใคร ออกมาแบบไม่พูดกับใคร จนย้ายของเสร็จถึงได้ส่งไปบอกเค้าว่าย้ายออกล่ะน่ะ แม่ผัวถามว่า"อยู่ได้หรอ " ตอนนั้นเป็นช่วงที่เราคิดว่าเราอยู่ไม่ได้บ้านหลังนี้อยู่ไม่ได้ แต่ลืมคิดไปว่าถ้าออกมาบทบาทแม่ก้อจะไม่มี  แต่เลยตามเลยล่ะ ออกมาแล้วจะให้ทำไง ทุกคนก้อคงคิดว่า เมียออกมาขนาดนี้แล้ว มีหรอผัวจะไม่ออกมา แต่ไม่จิงค่ะ ผัวกุไม่ตามออกมาจ้าาาาา เซอร์ไพส์มาก ผัวทำงานอยู่กับแม่เหมือนเดิม แม่ผัวพูดแค่ว่า"อยากอยู่กับลูกก้อกลับบ้าน" เพราะนี้ถือเป็นการหักหน้าเค้ามากน่ะ ครอบครัวเค้าจะคิดว่ายังไง ครอบครัวเค้าจะมองยังไง แต่เราก้อไม่กลับไป อยู่กับปัญหาของตัวเอง อยู่กับเรื่องราวชีวิตเศร้าของตัวเอง นอนร้องไห้คิดถึงลูกทุกวัน กินไม่ได้ นอนไม่หลับ ไม่ได้นอนนก้อมี จนเลิกกับผัวพักนึง แต่จะไปหสลูกไม่ได้เลยน่ะ พาหนีตลอดจ้า วันหยุด เค้าก้อจะไม่ให้ลูกอยู่กับย่าคนเลี้ยง จะไปรับก้อไม่อยู่บ้าน เป็นไงเซอร์ไพส์ใหมล่ะ!!!!
จนกลับมาคุยกับผัว ผัวก้อยังโง่เหมือนเดิมน่ะ ทำงานไม่มีเงินเดือน ไม่มาอยู่กับเมียไม่ทำห่าเหวอะไรเลย จนแม่เราพูด มันก้อเฉยๆ เงียบ ไม่ตอบโต้อะไร เงียบอย่างเดียว ช่วงที่กลับไปคุยกับผัวก้อได้เจอลูก ได้เล่นกับลูก ได้อยู่กับลูก แต่ลูกก้อไม่เหมือนเดิมน่ะ ไม่มีคนสอน เรื่องไหว้ ไม่สอนอ่าน ก.ไก่ ไม่สอนท่องABC คือเราเจอลูกๆก้อไม่เป็นอะไรแล้ว  

จนกระทั่งถึงเวลาลูกเข้าโรงเรียน แย่กว่าเดิมอีกน่ะ ไม่มีใครพูดถึงเรื่องเข้าโรงเรียนลูก จนวันที่ 6 พ.ค เราถามเรื่องโรงเรียนลูกกับผัวว่าเอายังไง เป็นยังไง มันก้อตอบว่าเค้ายังไม่รับสมัคร เค้ายังไม่รับ แต่ โรงเรียนจะเปิด12เนี้ยแหละ บ้านใหนมันยังไม่รับสมัครบาง เค้าเปิดรับกันตั้งแต่เมษา ผัวก้อโง่มีเขา4เขา มหาลัยมันมันยังรู้ว่าเปิดเมื่อไร ทำใหมโรงเรียนลูกมันไมรู้ว่ะ จนเราเป็นเพจชื่อโรงเรียนที่มันจะให้ลูกเข้า แถวๆบ้านน่ะ เค้าปิดรับสมัครแล้ว โรงเรียนเปิด12พ.ค.  วันนี้ก้อวันที่10แล้ว แล้วลูกจะได้เรียนทันใหม ใหนจะตัดชุด ใหนจะข้าวของเครื่องใช้ ใหนจะอุปกรณ์ต่างๆของลูก  มันยังไม่กระตื่อรื่นล้นกันเลย จนเราให้แม่เราโทรหาแม่ผัวว่าหลานจะเอายังไง ถ้าเข้าไม่ทันก้อเอามาไว้นี่ ศูนย์เด็กเล็กที่หนองจอกมี เดี๋ยวแม่เราจ่ายค่าใช้จ่ายเอง แม่ผัวก้อปฎิเสธ "ไม่" คงมีเหตุผลหลายอย่างแหละ 1.อาจจะเป็นตอนที่ยืมตังแม่เราแล้วติดไว้เกือบ3เดือน แล้วแม่เราท่วง
2. เวลาลูกมาหายาย ก้อจะมีแต่เรื่องสนุกๆของเด็กเค้าเล่นกัน ลูกเราก้อจะพูดถึงยายกับตาเวลากับไปบ้านแม่ผัว
3.เวลาที่เค้าร้อนเงินเค้าก้อจะมีโทรมาหาแม่เราจะยืมเงินบางอะไรบาง แต่แม่เราก้อ"ไม่" เพราะครั้งที่ยืมไปเกือบ3เดือน ก้อกว่าจะได้กลับมาครบ ผ่อนเดือนล่ะ1000กันหลายเดือน
     แล้วที่เราเป็นแบบนี้ก้อไม่ใช่เพราะเค้าทำเราก่อนหรอ เกลียดเราเกรียดแม่เรา แล้วแม่เราไปทำอะไร เค้าทำกับเรา แม่เราก้ออุสาไม่อยากพูด
    ผัวดีก้อดีน่ะ เหล้า ไม่กิน บุหรี่ไม่สูบ ไม่เที่ยว ไม่เกเร แต่ก้อไม่สามารถเป็นผู้นำใครได้น่ะ แค่เมียกับลูกยังคิดไม่ได้ คงจะไม่รู้จะพูดยังไง อยากได้ผัวดีๆคนนี้เลยค่ะ รักจิงมากๆ ไม่ใช้เงินสักบาทเพราะไม่มี
    ขอจบการระบายไว้เท่านี้น่ะค่ะ รอดูอนาคตลูกต่อไปว่าจะยังไงต่อ จะได้เรียนใหม ซึ่งไม่ใช่ว่าเราไม่ได้ทำอะไรน่ะ เราทำหมดแล้ว ขอบคุณค่ะ