รุ้งสีเทาเป็นซี่รีย์เกย์เรื่องแรกและเรื่องเดียวของไทย ที่ทำให้เรามีอารมณ์ร่วมกับตัวละครมากขนาดนี้
แม้จะมีจำนวนตอนแค่ 4 EP. แต่ ผกก. ดึงอารมณ์ของเราได้อยู่หมัด
แม้ว่าตอนจบจะเหมือนกับการพาคนดูขึ้นไปบนยอดดอย แล้วถีบเราตกมาอย่างแรง (ใจร้ายมาก)

ตอนนี้สภาวะจิตใจของคนดูอย่างเรายังมีอึนๆ มึนๆ หน่วงๆ ใครเป็นเหมือนกันบ้าง

แต่อยากขอให้ผู้กับกำ ผู้เขียนบท ผู้จัดละคร ช่วยทำซีซั่น 2 ต่อมาได้ไหม?
เพราะพอร์ชผู้น่าสงสาร ไม่มีเพื่อน เพื่อนของพอร์ชคือไอซ์ในจินตนาการ แต่เหนือก็ทำให้พอร์ชลืมไอซ์ไปได้ เพราะเหนือคือเพื่อน คู่ชีวิตของพอร์ช
ไม่นานเพื่อนคนนี้ก็จากไปอีก สรุปคือเหลือตัวคนเดียวอีกแล้ววว การเลี้ยงลูก ดูแลคนเดียว ไม่มีคนช่วยคิดมันเหนื่อยมากนะ(แอบคิดแทน)

ซีซั่น 2 อยากรู้ว่าพอร์ชจะอยู่ต่อไปได้อย่างไร ครอบครัว สังคม พ่อแม่ของเหนือและพอร์ช หรือเวลาที่มีเหตุการณ์ร้ายๆ เกิดขึ้น พอร์ชจะตัดสินใจอย่างไรโดยไม่มีเหนือคอยช่วย เราอยากเห็นพอร์มีความสุขมากกว่านี้ ให้รู้ว่ามีความสุขจริงๆ ไม่ใช่อยู่กับความคิดที่มีเหนือตลอด

อย่าลืมประเด็นของเหนือที่ถามย้ำพอร์ชสองรอบ เรื่องการเจอคนใหม่
"สัญญาได้มั้ย ว่าต่อให้เจอผู้ชายที่หล่อกว่าก ู ดีกว่าก ู รวยกว่าก ู จะไม่เปลี่ยนใจไปรักเค้าอ่ะ "
ยังมีประเด็นนี้ให้เล่นได้อีกครับ

เพ้อมานานละไปร้องไห้ต่อละ ฟังเพลงนี้ไปร้องไห้เป็นสายน้ำ สงสารพอร์ช

เธออยู่ตรงนั้นสบายดีไหม ฉันอยู่ตรงนี้เป็นเหมือนเดิม คิดถึงเธอทุกวัน หากชีวิตนี้เร็วดั่งความฝัน กาลครั้งหนึ่งสักวันเราคงได้พบกัน...