บรู๊ซลีเคยกล่าวว่า
"ก่อนที่ผมจะเรียนวิชาการต่อสู้ การต่อยก็เป็นแค่การต่อย การเตะก็เป็นแค่การเตะ
พอผมเริ่มเรียนวิชา การต่อยกลายเป็นมากกว่าการต่อย การเตะกลายเป็นมากกว่าการเตะ
พอผมเข้าใจวิชา การต่อยก็กลายเป็นแค่การต่อย การเตะก็กลายเป็นแค่การเตะ"


แต่การต่อยในขั้นที่หนึ่งกับการต่อยในขั้นที่สามนั้นไม่เท่ากัน

การต่อยในขั้นที่หนึ่งเป็นการต่อยส่งๆไปโดยไม่รู้วิธีการอะไรเลย การต่อยเลยเป็นแค่การต่อยเพราะไม่มีความรู้อะไรเกี่ยวกับมัน

การต่อยในขั้นที่สองเมื่อเริ่มมีความรู้เป็นมากกว่าการต่อย มันคือการวางเท้าที่ถูกต้อง การถ่ายน้ำหนักที่ถูกต้อง การบิดเอวอย่างไรให้ได้น้ำหนักหมัดและความเร็วสูงสุด แม้จะยังไม่เข้าใจก็ต้องพยายามจัดท่าตัวเองมห้ถูกต้องที่สุด การจะต่อยได้จึงต้องคิดมากกว่าแค่การต่อย

ในขั้นที่สาม เมื่อเชี่ยวชาญแล้ว การวางน้ำหนัก จัดเท้า ฟอร์มต่างๆ กลายเป็นรูปแบบธรรมชาติ การจะต่อยแต่ละครั้งสมองก็รู้ได้เองเลยว่าต้องจัดร่างกายยังไง โดยเจ้าตัวแทบไม่ต้องคิด และประสปการณ์ก็สอนให้รู้ว่าบางเวลาไหนควรจะแหกกฏหรือพลิกแพลงการต่อยอย่างไรที่อาจจะไม่ตรงแบบแผนปกติบ้าง
การต่อยในขั้นที่สามจึงเป็นแค่การต่อย เพราะวิธีที่ดีกลายเป็นตัวตนของเราไปแล้ว

เหมือนที่เขาบอกว่า จะคิดนอกกรอบได้ ต้องรู้จักกรอบก่อน