เรารู้อาการตัวเองมาสักพักแล้วอะคะ เราไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้เลย เรื่องไรนิดเรื่องไรหน่อย เรื่องที่ไม่ควรเครียดก็เก็บไปคิดมากตลอด เบื่อหน่ายกับชีวิต เราอยู่หอพักตั้งแต่ ม.1ยัน ม.6เลยอะคะ ม.1-3 อยู่หอของ รร.ได้กลับบ้านเดือนครั้งบ้าง 2ครั้งบ้าง ส่วน ม.4-6ย้าย รร. อยู่หอพักนอกได้กลับบ้านทุกอาทิตย์ เราเป็นคนชอบตื่นสายติดเป็นนิสัยแล้วอะคะ แต่อยู่หอพักเราจะตื่นเช้าตลอดนะคะ ตอน ม.1-3อะอยู่หอพักใน รร. กฎเคร่งครัดมากๆๆๆๆๆๆ 6.30 ต้องลงมาต่อแถวไปกินข้าวแล้ว เราก็ตื่นก่อนเพื่อนๆคะตื่นตี5บ้าง 5ครึ่งบ้าง ถ้าตื่นช้าขี้เกียจรอต่อแถวเข้าห้องน้ำอะคะ ตอนจะไปเรียนนี้เราจะชอบตื่นเช้าๆนะคะ ไม่อยากไปสายคะ เดี๋ยวต้องยุ่งยากอีกโดนบ่นนู้นนี่กว่าจะได้เข้าเรียนก็เกือบหมดคาบแรกไปแล้วอะคะ เรารู้หน้าที่ของเราว่ามีภารกิจอะไรต้องทำบ้างพรุ่งนี้ เราชอบวางแผนไว้ล่วงหน้าอยู่เสมออะคะ แต่พักหลังๆ ม.6 เนี่ยแหละงานจะเยอะปกติมันจะไม่เยอะไงแต่ รร.นี้งงแปลกเพื่อน ทำกันเที่ยงคืน ตี1 น้อยมากที่จะได้นอนเร็ว เวลากลับบ้านก็น้อยลงด้วย มันน้อยลงเนี่ยแหละเกิดปัญหาขึ้นมา ปัญหากับพ่อกับแม่เนี่ยแหละคะ เราเหนื่อยไงวันหยุดก็อยากนอนตื่นสายบ้างไรบ้าง กลับบ้านไปทะเลาะกับแม่คะ ทะเลาะกันตลอด ไม่ว่าเรื่องอะไรนางก็จะเอามารวมกันเอามาบ่น แล้วว่าเราทีเดียว ทะเลาะเรื่องนี้ ไปออกเรื่องนู้น บางทีนางก็อารมณ์เสียเรื่องหวยแ_ก อารมณ์เสียพ่อ อารมณ์เสียญาติๆบ้างแล้วเอาทุกเรื่องมาลงที่เราหมด และนิสัยเราเป็นคนไม่ยอมใครด้วย เราชอบพูดเสียงดังอะ แต่เราไม่ได้ตวาดนะคะ มันเป็นนิสัยของเราไม่ว่าจะพูดอะไรกับใครก็จะเสียงดัง กับเพื่อนๆที่สนิทนางจะรู้คะว่าเราไม่ได้ตะคอกแต่มันเป็นนิสัยที่ปรับยากมากๆคะ พอแม่โมโหใส่เราทะเลาะกับเรา เราก็จะเถียงก่อนคะ ถ้าพูดไม่รู้เรื่องเราก็จะเงียบแล้วเดินหนีคะ คือเราไม่อยากพูดไม่อยากโมโหไม่อยากทะเลาะด้วยก็เลยเดินหนีอะคะไม่รู้นางจะเข้าใจว่าไงเราก็ไม่สนแล้วคะ คืออะไรอะไม่ได้อยากกลับบ้านมาเพื่อทะเลาะกับใครนะเว้ย ยิ่งเป็นพ่อแม่อีก อยากกลับบ้านเพราะอยากมากินข้าวบ้านด้วย อยู่หอกินแต่อาหารตามสั่งเดิมๆมา3ปีเบื่ออะ แต่นางไม่ทำกับข้าวจร้าาา ดีจัง เฮ้อ เราก็ไปซื้อของในตลาดกับนาง นางซื้อข้าวเหนียวไก่ทอดมากินกัน เราก็กินแต่มันเป็นไก่เผ็ดไง เราไม่ชอบกินเผ็ดแต่เราก็กินได้นะ อย่างส้มตำ ลาบอะไรอย่างนี้อะถ้าไม่เผ็ดก็ไม่อร่อยไงเราก็กินได้ แต่ไก่เผ็ดเราไม่ชอบกินแต่ก็กินได้อะแค่พูดออกมานิดเดียวจ้าา นางว่าเราว่าโตแล้วยังกินเผ็ดไม่ได้แล้วต่อไปจะไปทำอาหารให้ใครกินได้ เราก็เถียงว่าทำไมจะกินไม่ได้อยู่หอ อยู่ รร.เราก็กินอยู่ตลอด ซักพักนึงนางใส่ทุกอย่างกับเราเลยจ้า เราก็เถียงนั่นแหละเราอารมณ์เสียอะกะอีแค่เรื่องเผ็ดเนี่ยนะต้องมาหาเรื่องทะเลาะกัน เราเครียดกับเรื่องเรียนทีนึงแล้วยังจะมาให้เครียดกับเรื่องเผ็ดอีกอ้อ ท้อแท้เลยอะ แล้วเราก็พูดเรื่องที่จะเรียนต่อขึ้นมา นางเป็นคนชอบตามกระแสไงแม่เราอะ เห็นหมอโก้เก้ เงินเดือนก็ดี มันดีแค่ไหนแต่เราก็ไม่ชอบป๊ะว้ะ ตอนแรกเราก็จะเรียนเกษตรจะได้กลับมาทำสวนที่บ้าน แต่เคมีเราไม่ไหวและก็เลือกเรียนตามพ่อ สุดท้ายเราก็เปลี่ยนมาเป็นครูคณิตเพราะเราชอบคณิตไปทางนี้น่าจะดีกว่า แม่จร้าานางชอบหมออยากให้เป็นหมอ นางบอกว่าถ้าเป็นนางนะมีโอกาสมากขนาดนี้นางเรียนไปและ เอาหมอมาใส่หัวสมองเราตลอดๆ น่าเบื่ออะ เรานี้เถียงไปร้องไห้ไปเลย คือญาติเราไงเรียนโคดเก่งเลยนางได้โควต้า มอ.ได้สิทธ์เรียนเลยเพราะนางได้เกรด 4 ตลอด ไม่รู้ รร.ไรแล้ว อยู่ที่สงขลานั่นแหละเป็น รร.ดังด้วย ที่เรารู้เนี่ยเพราะแม่เรานางเอามาพูด-ดันเราว่าทำไมไม่เรียนหมอ อีกเรื่องนึงพี่แถวบ้านเนี่ยสอบครูได้นู้นนี้ก็เอามาเล่าให้เราฟัง ญาติฝ่ายไหนไม่รู้สอบบรรจุครูได้แล้วก็เอามาเล่า-ดันให้เราฟัง คือตอนแรกเราไม่ได้อยากเป็นครูไง นางก็เลยเอาเรื่องคนอีกมาโม้ให้เราฟัง พอตอนนี้เราเปลี่ยนใจอยากเป็นครูและ ดันมาบอกให้เราเป็นหมอ เหนื่อยใจอะ พ่อก็พูดกับแม่เราหลายครั้งแล้วแต่นางไม่ฟัง คนเรามันจะชอบเหมือนกันได้ไงวะ เรื่องเพื่อนเราด้วย แม่เรารู้จักเพื่อนคนนี้ นางเรียนเก่งอะ ตอนแรกนางจะเรียนเภสัจ แต่นางคิดๆดูแล้วว่าไม่ชอบ นางเลยเปลี่ยนเป็นครูอังกิด แม่เราอีกจ้า บอกเราถามเราว่าตกลงมันจะเรียนครูอังกิดหรอ หัวสมองก็ดีเก่งก็เก่ง(เราคิดว่านางคงจะสื่อว่าเราโง่อะ)ทำไมไม่เรียนพวกหมอ เภสัจหละ เราก็ขี้เกียจคุยเรื่องคนอื่นไง รำคาน เรื่องตัวเองยังจะเอาไม่รอดเลย ทำไมวะเราไม่เข้าใจ เรียนเก่งหัวสมองดีจำเป็นอ้อที่ต้องเรียนหมอ ปญอ. คือกลับบ้านมาก็หาเรื่องมาทะเลาะกับเราตลอด เรื่องเล็กๆก็ต้องทะเลาะกัน เอาจิงๆมั้ยว่าเราเหนื่อยอะ คิดอยากตายหลายรอบและแต่เราก็เสียดายชีวิตอะอุตส่าเรียนมาจนถึงขนาดนี้ เรากำลังคิดว่าถ้าไม่มีเรานางคงไม่ต้องเหนื่อยมาวุ่นวายเรื่องหมอ กับเราอีก เราเคยประชดนางนะว่าถ้าหมอดีนักนางก็ไปเรียนเองเลยสิ ถ้าชอบทำไมไม่ไปเรียนเองหละ เราจะบ้าตายอยู่แล้วตอนนั้นอะ แต่ตอนนี้นางก็ไม่พูดไรและเรื่องเรียนเพราะเราสอบได้และครูคณิตอะ ตอนนั้นก็คิดว่ากูจะกลับบ้านมาให้ทะเลาะกันทำไมวะ พอหลังหลังเราก็อ้างนู้นนี่เพราะไม่อยากกลับบ้านแล้วไม่อยากเถียงไม่อยากขึ้นเสียงไม่อยากทะเลาะกับนางเรารู้ว่ามันบาปแต่บางทีมันก็อดไม่ได้อะ ปิดเทอมนี้อะเราอยู่บ้านตลอดเราก็ตื่นสายเป็นปกติไปแล้วอะนางก็จะบ่นทุกๆวันจนนางเลิกบ่นไปและ พอกินข้าวเส็ดเราก็จะขึ้นมาบนห้องไม่อยู่ข้างล่าง นางก็บ่นว่ากลับมาอยู่บ้านแต่ก็เหมือนไม่อยู่ เราขังตัวเองอยู่ในห้องตลอดนานๆจะลงไปสักทีทั้งๆที่มันก็ร้อนอะอยู่ในห้อง แต่เราก็ไม่ได้อยู่บนห้องซะทีเดียวนะลงไปนั่งบ้างไรบ้าง ก็ไม่อยากทะเลาะกับนางอะเหนื่อยก็เลยอยู่ห้องนี่แหละดีสุดแล้วเราคิดได้แค่นี้แหละเดี๋ยวก็จะไปเรียนกรุงเทพแล้วก็ไม่เจอนางอีกนานเลยดีและ ได้ไม่ต้องทะเลาะกัน เราเคยเคลียกับนางครั้งนึง ครั้งนั้นเราร้องไห้หนักมาก เราเดินหนีนางขึ้นห้องจ้า แต่เราก็นั่งอยู่ตรงบันไดแอบฟังนางคุยกับพ่อ เราอยากรู้ว่านางจะว่าไรเราอีก นางก็บ่นทุกอย่างเลยคะในชีวิตนี้เราไม่มีไรดีในสายตานาง นางบอกไม่เหมือนน้องข้างบ้านเราเป็นอย่างนู้นอย่างนี้ ไม่เหมือนคนอื่นๆอีกมากมายที่นางชอบ เราน้อยมากอะเราพยายามนะเว้ย พยายามให้ได้ดั่งใจนาง พยายามช่วยทุกอย่างที่แบ่งเบาภาระหน้าที่แล้วนะ แต่นางจะทำทุกอย่างเองอะ วันนี้เราก็ทะเลาะกับนางมาอีกและ วันนี้นางกับพ่อเข้าไปดูยายในสวนทั้งวันเราก็อยู่บ้านคนเดียวก็นัดกันไว้ตอนเย็นจะไปซื้อต้มยำที่ร้านมากินที่บ้านอะ เราก็เลยไปหุงข้างตอน4โมงกว่าๆ และเราก็เก็บขยะไปทิ้งคิดว่าจะค่อยกลับมาล้างจานทีเดียวตอนกินต้มยำไรเส็ด นางกลับมาเราก็ออกไปซื้อต้มยำกะพ่อ พอกลับมาถึงบ้านนางก็โมโหเรื่องพ่อรีบวันนี้เลยซื้อหวยแบบรีบๆเลยโดนแ_ก สักพักพ่อก็บอกว่าอะไรอยู่บ้านทั้งวันเราไม่ล้างจานเลยอ้อ แล้วแม่ นางอารมณ์เสียเรื่องหวยอยู่แล้วนางก็ว่าเสริมเราแล้วพาลไปถึงพ่อว่า ต้องรอให้ใครมาล้างหละจานอะ พ่อเหมือนกันแหละกินเส็ดและวางกินเส็ดและวาง ก็เดี๋ยวเราล้างให้ป่าววะ เด่อออ เราก็เลยอารมเสียไปล้างจานประชดเลยจ้า จิงๆข้าว ต้มยำไรเราเตรียมจัดโต๊ะเส็ดและ แต่เราไม่มีอารมกินและเลยไปล้างจานก่อน แล้วเราค่อยไปกินข้าว เราตักข้าวไปแล้วไปนั่งกินแปปๆเส็ดจ้า กินไรไปตอนนี้มันก็ไม่อร่อยและ คือกลับมาถึงบ้านแทนที่จะไม่ทะเลาะกันงงง เรื่องแค่นี้ก็ต้องทะเลาะกัน เราเบื่ออะพอกินเส็ดเราก็บอกพ่อว่าเดี๋ยวจานที่เหลือเราลงมาล้างเอง เรากินเส็ดก็ขึ้นห้องเลยจ้าาาไปร้องไห้คนเดียวตอนนี้เราอาการเหมือนคนโรคจิตไปแล้วอะ เก็บกดไม่อยากร้องไห้ให้ใครเห็น อยากหาที่ระบายไม่รู้จะทำยังไง เราก็ไม่รู้แล้วตอนนี้อาการเหมือนคนโรคจิตจิงๆอะ เราระบายกับหมอนข้างกันสิ่งรอบตัว เราไม่รธ้จะทำยังไงอะ เราทำอะไรแม่เคยภูมิใจในตัวเราบ้างมั้ยอะ เหนื่อย เรากรี้ดออกไปทีนึง แต่อารมณ์มันก็ยังไม่หมด ไม้แขวนเสื้อจ้าอยู่ข้างๆ ฟาดเตียงไป2-3ที มันก็ไม่หมดอีกอะ จัดการฟาดที่ขาตัวเองเลยจ้า เป็น10ทีคะ ไม่รู้จะทำไงดี แต่เราก็มีความสุขนะคะที่ทำแบบนั้น มันเหมือนได้ปลดปล่อยอะ ตอนฟาดเราก็คิดว่าเราแม่งงเป็นลูกที่ไม่ได้เรื่อง เป็นลูกที่ เป็นลูกที่เลวมากขนาดนั้นเลยอ้อ  จริงๆถ้ากรี้ดได้มากกว่านี้เราคงไม่ต้องใช้ไม้แขวนเสื้ออะ อยากกรี้ดดังๆแต่กลัวคนข้างบ้านตกใจ อาการแบบนี้มันจิตรึป่าวคะ จิงๆอยู่ รร.เราก็ไม่ได้เป็นเหมือนที่บ้านนะคะ อยู่ รร. เราเป็นคนอารมณ์แบบติสๆอะ ชอบแกล้งเพื่อนที่หนึ่งเลยคะ เพื่อนก็ชอบแกล้งเรา เพราะเราอยากทำให้คนรอบข้างอารมณ์ดีอะ ที่เพื่อนชอบแกล้งเราก็เพราะเราเป็นคนติสๆอะอยากทำไรก็ทำ แต่อยู่บ้านเราก็ไม่ค่อยเล่นเหมือนที่ รร.แต่ก็มีแหละที่จะเล่นบ้างอะ แต่เล่นมากไปก็โดนด่า เราก็เลยอยู่ในห้อง อยู่กับโลกส่วนตัวของเราดีกว่า อยู่บ้านเวลาเราจะทำอะไรเราก็จะทำแบบไม่ให้พ่อแม่เห็นอะ พอมีอารมณ์ติสอยากถ่ายรูปเปลี่ยนโปรไรงี้ก็แอบทำในห้อง เราอายด้วยแหละ แต่ตอนอยู่หออยู่กับเพื่อน4คน ทำไมเราไม่ต้องแอบและก็ไม่อายอะไรแบบนี้คืออยากทำไรก็ทำไม่แค่สายตาใครเพื่อนๆถึงชอบแซวชอบแกล้งเราเรื่องแบบนี้แหละ ตกลงเราเป็นอะไรกันแน่วะ รอยไม้แขวนเสื้ออะตอนแรกมันก็แดงมากอะ บวมด้วยแต่ตอนนี้มันไม่ค่อยแดงและ เราอยากให้แม่เห็นอะรอยนี้อะ คงโรคจิตเบาๆอะแหละ เราคิดว่าเราจะไปเอาลิปสติกมาทาให้มันแดงขึ้นแม่จะได้เห็น โรคจิตจิงๆนั่นแหละ แต่ยังไม่ลงไปให้นางเห็นนะ ค่อยลงไป พน. ตกลงเราเป็นอะไรคะ เราคิดว่าสักวันนึงเราจะเป็นบ้าได้มั้ยเนี่ย