สวัสดีเพื่อนๆทุกคนค่ะ เราติดตามเรื่องเล่าในพันทิปมานาน ชอบอ่านอ่ะค่ะ และนี่ก้คือเรื่องเล่าครั้งแรกของเราเอง ในชีวิตนี้ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะเจอผีหรือหลอนได้ขนาดนี้ อย่างมากก้เคยฟังแค่เรื่องเล่า แต่ครั้งนี้เจอกับตัวเองเลย ใครจะเชื่อหรือไม่เชื่อก้ตามวิจารณญาณนะค่ะ ===>>> เรื่องมีอยู่ว่า เราจะรับปริญญา เพื่อนๆก้ชวนว่ามาอยู่หอในกันมั้ย มันถูกและก้ต้องซ้อมหลายวันด้วย ด้วยความที่ไม่ได้เจอเพื่อนนานๆๆๆมากก้เลยบอกตกลง อยู่ด้วยกัน ห้องละสี่คนกลุ่มเราก้มีสี่คนพอดี แต่ที่จริงเราไม่อยู่ก้ได้เพราะเราพักอยู่ไม่ไกลจากมหาลัยมาก แต่อยากเจอเพื่อนอยากใช้เวลาอยู่กับเพื่อน เราต้องซ้อมรับปริญญาเป็นเวลา 1 สัปดาห์ วันแรกเพื่อนๆเรามานอนที่หอแล้ว สองคน แต่เรายังไม่ไป รอไปพรุ่งนี้เช้าวันซ้อม และช่วงที่ซ้อมเราก้ไม่ได้นอนทุกวันนะ เรานอนแค่วันหรือสองวันนี่แหละ จำไม่ได้ เพื่อนคงจะงอลยุแต่ไม่มีใครพูด. เราขอโทดเพื่อนด้วย ตั้งแต่วันซ้อมจนวันรับเราไม่ได้รู้สึกอะไรกับการยุหอนะ เราดีใจด้วยซ้ำที่ได้อยู่หอใหม่ เพราะหอนี้สร้างเสร็จตอนเราจบพอดี ไม่มีโอกาสได้เชยชม จนวันรับจริง ขอบอกก่อนนะค่ะว่าที่หอเค้าให้เก็บของออกก่อนหกโมงเย็นของวันที่รับเสร็จ คือวันอังคาร แต่เรารับวันจันทร์ และหลังจากรับเสร็จวันจันทร์เราก้ไม่ได้มาเก็บของหรอก แต่ก้ทะยอยเก็บไปบ้างแล้วตั้งแต่วันสุก ก้มีเหลือนิดหน่อย เย็นวันจันทร์หลังจากที่รับเสร็จเพื่ินเราก้คงขนของกลับบ้านกันหมดแล้ว เหลือแค่เรา เราก้คิดว่าจะไปเอาของวันอังคารรอส่งพ่อกลับบ้านก่อน(พ่อมาจากต่างจังหวัด) หลังจากนั้นเราก้รอแฟนเลิกงานให้แฟนพาไป แฟนเราเลิกเกือบๆทุ่มอ่ะค่ะ เราไปถึงหอพักเกือบสองทุ่ม ไม่ได้รีบอะไรมาก ตอนแรกก้แอบคิดว่าจะให้แฟนพาขึ้นไป แต่มันเป็นหอหญิงอีกอย่างเราโดนเจ้าหน้าที่ที่หอบ่นเราแล้วด้วยว่าไม่รู้จักหรอค่ะเค้าให้เอาของออกตั้งแต่หกโมง น้องไปทำอะไรยุค่ะ เราก้รุ้ว่าเราผิดแหละ เลยเฉยๆปล่อยให้เค้าบ่นๆไป ลืมบอกไปว่าตอนแรกเดินลงรถมาตัวเปล่าเลยค่ะ แต่เจ้าหน้าที่หอพักไม่ยุเลยเดินกลับไปที่รถไปเอากระเป๋ามาเพื่อจะเอามือถือมาโทหาเพื่อน ระหว่างนั้นเจ้าหน้าที่หอพักก้มาพอดี แล้วก้โดนบ่นอย่างว่าแหละ บ่นเราเสร็จก้บอกให้เราไปเอากุญแจกับ รปภ. เราก้เดินไปเอา แล้วก้มารอต่อคิวขึ้นลิฟ ระหว่างรอก้คิดว่าไปชวนแฟนดีมั้ยน้าาาา ก้คิดว่าของแค่นิดเดียวไม่เป็นไรหรอก ถือคนเดียวก้ได้ แล้วลิฟก้มาถึง เราก้ขึ้นไป ต่างคนต่างบอกว่าชั้นไหนๆ เราก้บอกว่าชั้น 14 ค่ะ ลิฟก้ขึ้นไปเรื่อยๆ ชั้น 6 ชั้น 7 ชั้น 9 ชั้น 11 สิ้นสุดค่ะ ชั้น11 ทุกคนออกจากลิฟหมด เหลือเราแค่คนเดียวที่ต้องไปชั้น 14 ก้ไม่ได้เอ๊ะใจอะไรนะ แต่ก้แอบคิดว่าโห้...ไม่มีใครไปกับเราเลยแหะ พอประตูลิฟเปิด รู้สึกว่า....อืมมมยิ่งสูงยิ่งหนาวป่าวว่ะ มันเงียบมากกกก แล้วเราก้เดินออกมาจากลิฟ มองซ้ายมองขาว  ยยยย ทุกห้องปิดไฟหมดเลย ไม่มีใครยุห้องสักคนสักห้องเลยหรอว่ะ ห้องเรายุห้องสุดท้ายเลยค่ะเดินไกลมากกกก ความรู้สึกแบบระหว่างทางเดินคิดไรได้เยอะเลย เราคิดว่าจะกลับลงไปชวนแฟนมาด้วย ของไม่เยอะแต่ก้มาเป็นเพื่อน แล้วก้คิดถึงตอนที่ นศ.ญ ผูกคอตายที่บันไดทางเดิน คิดถึง 8 กรกฎ คิดถึงหลายเรื่องอ่ะ แล้วก้คิดว่าห้องกุไกลจังวะ ระหว่างทางเดินก้แอบหวังว่าจะมีสักห้องที่มีคนยุ แต่จนสุดทางเดินไม่มีเลยค่ะ ไฟมืดดดดทุกห้อง พระเจ้าตอนนั้นใจหวิวๆและแต่ยังเดินหน้าต่อไป อ่ะถึงห้องและไขกุญแจ ตอนแรกไม่กล้าเดินเข้าไปนะ แอบเอาหน้าเข้าก่อน มองเห็นโต๊ะเพื่อนที่ยุติดประตู เห็นสายไฟไรเต็มเลย แอบคิดว่ายังมีเพื่อนที่เก็บของออกไม่หมด เพื่อนคงจะมาอีก แต่ไม่ใช่เลยค่ะ มันเป็นสายไฟโต๊ะและสายอะไรอีกไม่รุ่ แล้วเราก้เอามือไปเปิดไฟแต่ตอนนั้นตัวยังยุนอกห้องนะ เพราะสวิตไฟยุติดประตู เปิดทั้งสองฝั่งเลยวะ จะได้สว่างๆ ที่ไหนได้ไฟไม่ติดสักฝั่ง เราก้คิดบวกยุนะ คิดว่าเค้าคงกลัวเปลืองไฟมั้งเลยตัดไฟทุกห้องทั้งชั้น จนตอนนี้เรายังไม่รุ้และไม่กล้าถามเลยว่าที่ไฟไม่ติดเพราะอะไร เราก้อุทานออกมาเป็นเสียงเราพูดเลยครั้งนี้ไม่ได้คอดในใจแล้ว เราอุทานว่าอ้าวววส เอ้ยยยยย แค่นั้นแหละ แล้วเราก้เปิดไฟจากโทสับเรา ส่องให้พอเห็นเท่านั้น เตียงเรายุข้างในเลยค่ะ แล้วของก้ยุในตูเสื้อผ้า ก้เดินเข้าไป มช้ไฟโทสับส่องแหละ เราเปิดประตูหน้าห้องทิ้งไว้นะ คิดว่าถ้าเกิดไรขึ้นจะได้วิ่งทัน(ความคิดอันชั่วร้าย) แล้วเราก้เดินไปเปิดประตูหลังห้องดูว่ามีของอะไรเหลือบ้าง ไม่กล้าส่องไฟไปที่กระจกนะ. กลัว!!! แต่ก้เปิดแปปเดียวแล้วคิดในใจว่ารีบๆเหอะจะเชค ไร เราก้เก็บๆของในตู้ มือข้างนึงก้ถือโทสับ แล้วหอบของด้วย จุดพีคมันยุตรงนี้ค่ะ.....อีโทสับข้าพเจ้า มันพูดเองงงงงง มันบอกว่า "ขอโทดด้วยค่ะ ชั้นไม่เข้าใจ" มันเป็นเสียงแบบลอยๆเย็นๆ ตอนนั้นเก็บของในตู้ยังไม่หมดนะ สะดุ้งค่ะ!!!แต่ยังมีสติ มองหาที่มาของเสียง คิดว่าน่าจะมีคนตามมาเก็บของด้วยหรืออะไรก้คิดๆไป มองหาเสียงสักพัก มองไปเห็นที่มือ อ้าววววว สัสเอ้ยยยยย อิ siri มันพูดดดดด แล้วใครที่เคยฟังเสียง มันจะรู้ว่าเสียงมันเป็นแบบบบบ เอ้อออสุภาพอ่ะ ไม่รู้จะเปรียบยังไง ตอนนั้นยืนนิ่งทำไรไม่ถูก ถ้าเป็นคนอื่นคงวิ่งแล้ว แต่ตอนนั้นกุวิ่งไม่ออก ได้แต่ยืนนิ่ง อึ้งว่า....มันบอกกับใคร ทำไมมันถึงพูดแบบนี้ โปรแกรม ไรกุยังไม่ได้กดไรเลยบอกกุว่าไม่เข้าใจ ใครถามอะไรงงง ตอบมาทำไมว่าไม่เข้าใจ ในเมื่อกุยังไม่ได้ถามไรเลย ยืนคิดๆๆๆว่ามันคุยกะใคร ใครถามไรมัน ระหว่างนั้น เสียงดังตุ๊บ!!!! ที่ตู้เสื้อผ้าของเพื่อนที่นอนฝั่งตรงข้าม มันดังเหมือนใครทำไรล่วง อินี่เลิกคิดทันทีเลยค่ะ มองไปที่ประตูในใจคิดว่า ถ้าไม่วิ่งออกไปเด๋วนี้ประตูที่เปิดไว้อาจจะปิดก้เป็นได้....รอไรค่ะ ตั้งสติได้วิ่งเลยค่ะ สายเตารีดก้ลากกกกตามมากับพื้นเลย ไม่มีการเก็บใดๆ วิ่งๆไม่เหลียงหลังค่ะ ประตูไม่ปิด สวิตไฟค้าง ของเก็บไม่หมด วิ่งๆคิดว่าจะวิ่งลงทางบันไดด้วยซ้ำ แต่เอิ่มมมมชั้น 14 อ่ะนะ พอถึงหน้าลิฟกดลิฟรัวๆๆๆเลย ดีนะลิฟมันค้างยุที่ชั้น 12 มันขึ้นมาเร็ว ก้ได้ลงลิฟค่ะ ช่วงนั้นเป็นเวลาสองทุ่มกว่าเกือบจะสามทุ่มแล้วมั้ง พอลงมาถึงชั้นล่างก้เริ่มๆๆม้วนสายเตารีด 5555 ม้วนๆเก็บแล้วก้ใส่รองเท้าเดินไปขึ้นรถ พอขึ้นรถมายังไม่ได้เล่าให้แฟนฟังนะ แต่นั่งคิดย้อนเหตุการเมื่อกี้ยุ แล้วก้มองขึ้นไปที่ชั้น 14 เอออออมันมืดทั้งชั้นเลยว่ะ เค้าคงฟิคไว้ให้พวกบัณฑิตยุโดยเฉพาะมั้ง ออกจากมหาลัยได้สักพักเลยหยิบโทสับออกมาดู หาอิ siri เนี่ย แต่กดไปกดมาก้คิดได้ เดวโทไปหาเพื่อนก่อนดีกว่า โทไปหาคนแรก นางไม่รับสาย ตอนนั้นอึดอัดมากกก ถ้าเล่าให้แฟนฟังเค้าคงหัวเราะเยาะ เลยโทหาเพื่อนอีกคนนึง นางบอกว่าฟังแล้วขนลุกเลย แล้วนางบอกว่าใครไปคุยกับอิ siri ทำไมทันต้องบอกว่าไม่เข้าใจ นางถามว่าพูดไรกะมัน มันถึงตอบมาอย่างนั้น นี่ก้บอกว่าจะคุยอะไร ไม่ได้คุยไร นางก้เงียบไปสักพัก โดนแล้วไง โดนแล้ว ก้คุยกันไปเรื่อยๆจนวางสาย ระหว่างทางกลับบ้านก้นั่งคิดยุนะว่าจะมีคนตามมาด้วยรึป่าวน้าาา ก้นั่งพูดในใจ แผ่เมตตาค่ะ แล้วก้พูดว่าไปที่ชอบที่ชอบนะ อย่ามีใครตามมาเลย เด๋วจะทำบุญไปให้ แล้วเพื่อนก้บอกให้เอาเรื่องนี้ไปลง pantip แต่เรามองว่าคนอื่นเค้าอาจจะคิดว่าเราเพ้อเจ้อก้ได้ เจอแค่นี้ก้ม่เล่าไีงี้แหละ และนางก้มาถามว่าเลิกกลัวผียัง นางบอกว่าก่อนที่จะมานี่นางไปอ่านเจอเรื่องเล่าที่หอนี้ นางกลัวนางหลอน แต่นางไม่เล่าให้ใครฟังเลยค่ะ นางบอกว่ากลัวเพิ่อนกลัวกัน เอิ่มมมมมม เราก้บอกให้เพื่อนหาๆๆๆเรื่องที่ไปอ้านเจอมาให้เราอ่านหน่อย ก้คือเรื่องนี้แหละค่ะ จะบอกว่าเราไม่เคยไหว้ไม่เคยบอกไม่เคยกล่าวกับเจ้าที่เจ้าทางเลย อาจเป็นเพราะเราไม่ค่อยเชื่อเรื่องพวกนี้ด้วยแต่เราก้ไม่เคยรบหรู่นะ ใครไม่เจออย่างเราคงไม่เข้าใจ ตอนนี้มีเรื่องคาใจที่อยากรู้ยุว่า ที่ไฟในห้องมันเปิดไม่ได้เป็นเพราะเจ้าหน้าที่ที่หอปิดไว้หรือว่าที่ห้องเรามันไม่ติดเอง อยากรู้...แต่ไม่อยากถาม (ไว้อาลัยแด่หอพัก)