ผมขึ้นเมล์ครีมแดง ครับ แถวๆย่านเพชรบุรี ไปลงย่านนวมินทร์ แล้วทีนี้ผมก็ขึ้นมาครับ  ก็กำลังจะควักตังให้ตามปกต กระเป๋านางก็เดินมา ตะคอกลั่นรถ "หกบาทห้าสิบ ค่ารถเมล์!!!!!" ผมนี่อึ้งเลยครับ ไปโกรธใครมา(วะ)  ผมมองไปด้านหลังรถเมล์ ทุกคนมองผมหมด  ผมก็ยื่นตังให้นาง   ผมก็ยังไม่เอะใจอะไร ผมคิดว่า นางคงเป็นงี้กะทุกคน  
ผ่านไป 5-6ป้าย นางไปเก็บคนอื่นก็เงียบๆ เฉยๆ ไม่เห็นตะคอกเหมือนผมเลย  ผมนี่ก็ปี๊ดสิครับ ทำไมต้องมาตะคอกใส่ผม ทีคนอื่นทำไมไม่ทำบ้าง มาเลือกปฏิบัติแบบนี้ได้อย่างไรกัน  ผมก็เดินไป สะกิด
ผม: ไม่ทราบว่า มาตะคอกใส่ผมทำไมครับ?
นาง : ก็คุณเหมือนจะไม่จ่ายไง
ผม: คุณเอาอะไรมาวัดครับ ว่าผมจะไม่จ่าย?
นาง: ก็ชักช้าอยู่ได้
ผม: พรบ.การจราจรทางบก 2532 มาตราไหนครับที่บอกว่าผมต้องจ่ายเร็ว  แล้วผมจ่ายผมก็ไม่ได้จ่ายช้าอะไรนิครับ แล้วเร็ว-ช้าเนี่ยมันเป็นความรู้สึกของคน  คุณเอาอะไรมาเป้นบรรทัดฐานหรอครับ?     และทีสำคัญ การจะได้รับใบอนุญาติเป็นผู้เก็บค่าโดยสาร เค้าต้องเข้ารับการอบรมมนุษยสัมพันธ์การให้บริการแล้วไม่ใช่หรือครับ เค้าสั่งสอนให้มาตะคอกใส่ผู้โดยสารหรือครับ?   และคุณปฏิบัติหน้าที่ ทำไมคุณเลือกปฏฺิบัติกับผมอีกอย่าง แต่กับอีกคนอีกอย่างละครับ ทำแบบนี้ถือว่าเป็นการเลือกปฏิบัติหรือเปล่าครับ?   แล้วที่บอกว่าผมจะไม่จ่ายเนี่ย สุดท้ายผมก็จ่ายหรือเปล่าครับ คุณทำแบบนี้คนอื่นเค้าจะมองผมยังไงครับ  ผมเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งของประเทศ ผมไม่โกงกะอีแค่ 6.5บาท ให้มันเสื่อมเสียเกียรติแก่มหาวิทยาลัยของผมหรอกครับ ผมเป็นปัญญาของแผ่นดิน


ผมพูดไปแบบนั้น นางก็เดินหนี ผมก็เดินตาม พร้อมเรียกให้หันมาคุยกันก่อน คุณจะมาทำแบบนี้ไม่ได้ บลาๆๆ  นางก็เดินหนีไปนั่งข้างหลังคนขับ ผมก็ยืนด่าๆๆต่อ   ผู้โดยสารบางคนทนฟังไมไ่ด้ก็ ลงไปก็มี  ผมยืนด่าตั้งแต่ เพชรบุรี ยันใกล้ที่ผมจะลง  นางเดินไปเก็บค่าโดยสาร ผมก็เดินตามด่าอยู่อย่างงั้นละ
จนมาถึงอู่รถเมล์ ย่านมีนบุรี  

นาง : มีคนบ้ามายืนด่าอยู่ได้
ผม: ใครกันแน่ครับที่บ้า ผมยืนอยู่ดีๆก็มีตะคอกใส่ผมเฉยเลย
คนขับ : ไปคุยกับผู้จัดการสายมั้ย?
ผม: ได้สิครับ เชิญ นำทางไปเลย ครับ

เดินไปหาผู้จัดการสาย ที่นั่งอยู่ในห้อง กระเป๋ารถเมล์นางก็เริ่มก่อนเลย
นาง: เนี่ย มายืนด่าฉันอยู่ได้ตั้งแต่ อโศกยันถึงอู่ ไม่รู้ต้องการระไร
ผม: แล้วคุณมาตะคอกใส่ผมทำไมละครับ? ยืนรอนิ่งๆไม่เป็นหรอ? แล้วกับคนอื่นทำไมไม่ทำละ? เลือกปฏิบัตินิหว่าครับ  

ยืนเถียงกันไปนานพอสมควร สุดท้ายผมให้นางขอโทษ นางก็ยังไม่ยอม แถมเดินหนีไปอีก ผมก็จะเดินตามไปคุยให้รู้เรื่อง ก็มีคนห้ามไว้หลายคน สุดท้ายผู้จัดการสายก็ขอโทษแทนกระเป๋าที่ไปตะคอกใส่ผม ซึ่งผมก็ยังไม่จบหรอกครับ วันนั้นผมก็กลับบ้าน  

วันรุ่งขึ้นครับ  ผมก็ไปที่อู่อีก ไปนั่งรอกระเป๋ารถเมล์คนนั้นมาทำงาน  ซักพักนางก็เดินมาครับ
ผม: สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าเมื่อวานคุณมา ตะคอกใส่ผมทำไมครับ?
นาง: ไปตายไป!
ผม: คนเราต้องตายอยู่แล้วครับ แต่ก่อนตายผมต้องถามก่อนครับว่า มาตะคอกใส่ผมทำไม?
นาง ก็เงียบแล้วเดินไปขึ้นรถเมล์คันที่กำลังจะออก  ผมก็เดินตามขึ้นมาบนรถด้วย
นางพูดกับคนขับ: มีคนบ้าขึ้นมาบนรถ  ทำไงดี  
คนขับมองผ่านกระจกหลัง มองมาที่ผม แล้วก็เฉยๆ  

ผม:ใครกันแน่ที่บ้าละครับ ผมควักตังให้อยู่ดีๆก็มาตะคอกใส่ผมเฉย ทำงี้ได้ไงครับ ?
นาง: เรื่องตั้งแต่เมื่อวาน เป็นบ้าไร
ผม: พูดประโยคเดิมคล้ายๆข้างบน
นาง: ก็คุณจ่ายเงิน มันก็ดีแล้ว จะเอาอะไรอีก  
ผม: ผมต้องการคำขอโทษ  คุณไม่มีสิทธิ์มาตะคอกใส่ผมแบบนี้
นาง :กรูไม่ขอโทษ  
ผม ยืนจ้องตาเขม่งใส่มัน  

คนขับ :ไปคุยกะตำรวจดีมั้ยงี้? จะได้จบๆ  เดี๋ยวเลี้ยวจอดตรงป้อมตำรวจเนี่ย
ผม:เอาสิครับ ผมไม่ยอมแน่ๆถ้ายังไม่ได้รับคำขอโทษ
แล้วคนขับก็ขับไปจอดป้อมตำรวจแถวนั้น   ตำรวจก็ขึ้นมาบนรถ  
นาง : ไอ้นี่มันด่าฉันคะคุณตำรวจ  ตามมาตั้งแต่เมื่อวานละ
ผม: อะไรครับ ก็คุณมาตะคอกใส่ผมก่อนนิ คุณทำงี้ได้ไงละครับ? จะให้แจ้งความดูหมิ่นมั้ย? ถ้ายังไม่ขอโทษัไม่จบแน่ๆละ
นาง : จะให้ขอโทษอะไรชั้นไม่ได้ทำไรผิด
ตำรวจ: ถ้าเคลียร์กันไมไ่ด้ก็ไปโรงพักมั้ย?   ไปคุยกัน

หลังจากนั้นผมกับนางก็ไปโรงพัก กับตำรวจ ซึ่งจะเป็นไงเดี๋ยวมาเล่าต่อครับ..