วันนี้เราก็จะมาอัพเดทหลังจากที่เราได้คบกับรุ่นพี่ที่เราชอบ >< ใครไม่เคยอ่านเดี๋ยวเราแปะลิ้งให้น้า
http://m.ppantip.com/topic/34257771
ตอนนี้เราคบกับพี่โบ๊ทมา 2 ปีนิดๆ พี่โบ๊ทดีกับเรามาก เรามีความสุขมากที่ได้เป็นแฟนพี่โบ๊ท เรารู้สึกว่าเราเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่เจอแฟนที่ไม่สูบบุหรี่ ไม่เจ้าชู้ กินเหล้ากับเพื่อนบ้างแต่ไม่บ่อย ส่วนเรื่องติดเกมส์เราให้อภัย ดีกว่าไปติดผู้หญิง 55555555555 ระหว่างที่เราคบกับพี่โบ๊ทเวลาเรารู้สึกไม่ดีหรือรู้สึกกลัวอะไรเราจะบอกพี่โบ๊ทตลอด เราเป็นคนขี้กลัวมากค่ะ กลัวผี กลัวเลือด กลัวความสูง กลัวเวลานั่งรถลอดใต้สะพาน เรารู้สึกกลัวว่ามันจะหล่นลงมา รู้สึกไม่ปลอดภัย เวลาไปทะเลหรือไปเล่นน้ำในสระว่ายน้ำเราจะรู้สึกกลัวว่ามันจะมีอะไรในน้ำรึเปล่า
บอกก่อนนะคะว่าเราอยู่หอในมหาลัย เราจะกลับบ้านทุกอาทิตย์ เราติดแม่มาก ถ้าอาทิตย์ไหนไม่ได้กลับบ้าน เราจะคิดถึงแม่มาก จนร้องไห้เลยก็มี ตอนนั้นประมาณเดือนกุมภา เราเก็บของกำลังจะกลับบ้าน เราก็โทรให้พี่โบ๊ทมารับ พี่โบ๊ทก็มารับเรา พอดีวันนั้นพี่โบ๊ทลืมขอไว้ที่บ้าน ก็แวะไปเอาที่บ้านหน้ามอ (เราเรียกบ้านที่พี่โบ๊ทอยู่กับเพื่อนว่าบ้านหน้ามอแล้วกันนะคะ) เราปวดฉี่ เราก็เลยขอเข้าห้องน้ำ ตอนนั้นเราเป็นประจำเดือนด้วยค่ะ ปกติเราเป็นคนกลัวเลือด เวลาเห็นเลือดแล้วจะหน้ามืดเป็นลมทุกที แต่เราก็ไม่เคยกลัวประจำเดือนตัวเองนะ แต่อยู่ดีๆเราเวียนหัวมาก หน้ามืด หายใจไม่ออก ไม่มีแรง เหมือนเรากำลังจะตาย เรารู้สึกแบบนั้นจริงๆค่ะ ตอนนั้นคิดในใจว่าเราไม่พร้อมตายนะ เราตกใจมาก เราออกมาจากห้องน้ำ เราหน้าซีดมาก หายใจไม่ออก พี่โบ๊ทรีบพาเราไปโรงพยาบาล (ในมหาลัยเราจะมีโรงพยาบาลค่ะ) พอไปถึงโรงพยาบาลเราได้เข้าห้องฉุกเฉินเลย คุณหมอก็วัดความดัน ความดันเราต่ำมาก แต่คุณหมอก็ไม่ทำอะไรนะ ให้เรานอนเฉยๆ ให้เราค่อยๆหายใจช้าๆ แล้วก็นวดมือเราไปด้วย ตอนนั้นมือเราเกร็งมาก พอเราเริ่มดีขึ้นคุณหมอก็ถามว่าเราไหวมั้ย นอนโรงพยาบาลมั้ย เราบอกว่าไหว เราไม่อยากนอนโรงพยาบาล คุณหมอก็บอกกับเราว่าเราเป็นโรคแพนิคนะ ไม่ต้องตกใจ เวลาที่เราเป็นให้เราตั้งสติ บอกกับตัวเองว่าไม่กลัว ไม่เคยมีใครตายเพราะโรคนี้ คุณหมอบอกว่าเวลาเราจะเป็นเราจะไม่รู้ตัว อยู่ๆมันจะเป็นก็เป็นเลย และอาจเป็นได้บ่อย เรางงมากว่าแพนิคคืออะไร คุณหมอก็ให้เราไปตรวจฉี่ ผลออกมาเราเป็นกระเพาะปัสสาวะเอกเสบ เราบอกคุณหมอว่าเราคิดอยู่แล้วว่าต้องเป็นโรคนี้ ก่อนหน้านี้เราฉี่ไม่ออก ทรมานมาก เราเป็นคนกลัวผี ตอนกลางคืนเวลาปวดฉี่เราจะไม่กล้าไปเข้าห้องน้ำ เราจะอั้นจนถึงเช้า เพื่อนเราก็บอกว่ารอให้ประจำเดือนหายจะพาไปหาหมอ เราอยู่ในห้องฉุกเฉินประมาณ 2 ชั่วโมงได้ เราก็ออกมาจากห้องฉุกเฉิน พี่โบ๊ทก็ถามเราใหญ่เลยว่าเราเป็นอะไรเป็นแพนิคใช่มั้ย เราก็งง ถามว่าพี่โบ๊ทรู้ได้ไง พี่โบ๊ทบอกว่าหาในกูเกิ้ล (เก่งไปอี้ก 5555555) เราบอกเป็นกระเพาะปัสสาวะอักเสบด้วย วันนั้นเราได้ยามาเยอะเลย เรากินยาเยอะมาก มื้อละ 6 เม็ด 3 มื้อ แล้วเราต้องกินจนกว่ายาจะหมด แล้วคุณหมอก็นัดเรามาตรวจอีกอาทิตย์หน้า เราไม่ชอบความรู้สึกตอนกินยาเลย พอเรากลับบ้านเราเล่าให้แม่ฟังว่าเราไปโรงพยาบาล คุณหมอบอกว่าเราเป็นแพนิคกับกระเพาะปัสสาวะอักเสบ ตอนนั้นแม่เราเครียดมาก กลัวว่าเราจะเป็นอะไรไป เราเป็นลูกคนเดียวด้วย ประมาณสองอาทิตย์ผ่านไป เรากลับบ้าน อยู่ๆเราก็เวียนหัวหน้ามืด เริ่มหายใจไม่ออก เราบอกแม่ว่าเหมือนจะเป็นแพนิคเลย ป้าเราก็เอาเครื่องพ่นยาเวลาเป็นหอบมาให้เราช่วยหายใจ มันจะเหมือนมีไอน้ำออกมา (เราไม่รู้ว่ามันเรียกว่าเครื่องอะไร 55555555 น้องเราเป็นหอบ เวลาน้องเราหายใจไม่ทันก็ใช้เครื่องนี้) ตอนนั้นเราก็พยายามตั้งสติ บอกกับตัวเองว่าไม่กลัว มือเราเกร็งไปหมด เรารู้สึกเพลียมาก อยากจะนอนหลับตลอดเวลา แต่ในใจก็กลัวว่าหลับไปแล้วจะไม่ตื่นมาอีก
เดี๋ยวมาแปปนึงนะคะยังไม่จบ เดี๋ยวมาเล่าต่อ เดี๋ยวมีโรคใหม่มาเพิ่มอีก 55555555
ทุกอย่างกำลังไปได้ดีจนกระทั่งวันนึงคุณหมอบอกว่าเรา...
http://m.ppantip.com/topic/34257771
ตอนนี้เราคบกับพี่โบ๊ทมา 2 ปีนิดๆ พี่โบ๊ทดีกับเรามาก เรามีความสุขมากที่ได้เป็นแฟนพี่โบ๊ท เรารู้สึกว่าเราเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่เจอแฟนที่ไม่สูบบุหรี่ ไม่เจ้าชู้ กินเหล้ากับเพื่อนบ้างแต่ไม่บ่อย ส่วนเรื่องติดเกมส์เราให้อภัย ดีกว่าไปติดผู้หญิง 55555555555 ระหว่างที่เราคบกับพี่โบ๊ทเวลาเรารู้สึกไม่ดีหรือรู้สึกกลัวอะไรเราจะบอกพี่โบ๊ทตลอด เราเป็นคนขี้กลัวมากค่ะ กลัวผี กลัวเลือด กลัวความสูง กลัวเวลานั่งรถลอดใต้สะพาน เรารู้สึกกลัวว่ามันจะหล่นลงมา รู้สึกไม่ปลอดภัย เวลาไปทะเลหรือไปเล่นน้ำในสระว่ายน้ำเราจะรู้สึกกลัวว่ามันจะมีอะไรในน้ำรึเปล่า
บอกก่อนนะคะว่าเราอยู่หอในมหาลัย เราจะกลับบ้านทุกอาทิตย์ เราติดแม่มาก ถ้าอาทิตย์ไหนไม่ได้กลับบ้าน เราจะคิดถึงแม่มาก จนร้องไห้เลยก็มี ตอนนั้นประมาณเดือนกุมภา เราเก็บของกำลังจะกลับบ้าน เราก็โทรให้พี่โบ๊ทมารับ พี่โบ๊ทก็มารับเรา พอดีวันนั้นพี่โบ๊ทลืมขอไว้ที่บ้าน ก็แวะไปเอาที่บ้านหน้ามอ (เราเรียกบ้านที่พี่โบ๊ทอยู่กับเพื่อนว่าบ้านหน้ามอแล้วกันนะคะ) เราปวดฉี่ เราก็เลยขอเข้าห้องน้ำ ตอนนั้นเราเป็นประจำเดือนด้วยค่ะ ปกติเราเป็นคนกลัวเลือด เวลาเห็นเลือดแล้วจะหน้ามืดเป็นลมทุกที แต่เราก็ไม่เคยกลัวประจำเดือนตัวเองนะ แต่อยู่ดีๆเราเวียนหัวมาก หน้ามืด หายใจไม่ออก ไม่มีแรง เหมือนเรากำลังจะตาย เรารู้สึกแบบนั้นจริงๆค่ะ ตอนนั้นคิดในใจว่าเราไม่พร้อมตายนะ เราตกใจมาก เราออกมาจากห้องน้ำ เราหน้าซีดมาก หายใจไม่ออก พี่โบ๊ทรีบพาเราไปโรงพยาบาล (ในมหาลัยเราจะมีโรงพยาบาลค่ะ) พอไปถึงโรงพยาบาลเราได้เข้าห้องฉุกเฉินเลย คุณหมอก็วัดความดัน ความดันเราต่ำมาก แต่คุณหมอก็ไม่ทำอะไรนะ ให้เรานอนเฉยๆ ให้เราค่อยๆหายใจช้าๆ แล้วก็นวดมือเราไปด้วย ตอนนั้นมือเราเกร็งมาก พอเราเริ่มดีขึ้นคุณหมอก็ถามว่าเราไหวมั้ย นอนโรงพยาบาลมั้ย เราบอกว่าไหว เราไม่อยากนอนโรงพยาบาล คุณหมอก็บอกกับเราว่าเราเป็นโรคแพนิคนะ ไม่ต้องตกใจ เวลาที่เราเป็นให้เราตั้งสติ บอกกับตัวเองว่าไม่กลัว ไม่เคยมีใครตายเพราะโรคนี้ คุณหมอบอกว่าเวลาเราจะเป็นเราจะไม่รู้ตัว อยู่ๆมันจะเป็นก็เป็นเลย และอาจเป็นได้บ่อย เรางงมากว่าแพนิคคืออะไร คุณหมอก็ให้เราไปตรวจฉี่ ผลออกมาเราเป็นกระเพาะปัสสาวะเอกเสบ เราบอกคุณหมอว่าเราคิดอยู่แล้วว่าต้องเป็นโรคนี้ ก่อนหน้านี้เราฉี่ไม่ออก ทรมานมาก เราเป็นคนกลัวผี ตอนกลางคืนเวลาปวดฉี่เราจะไม่กล้าไปเข้าห้องน้ำ เราจะอั้นจนถึงเช้า เพื่อนเราก็บอกว่ารอให้ประจำเดือนหายจะพาไปหาหมอ เราอยู่ในห้องฉุกเฉินประมาณ 2 ชั่วโมงได้ เราก็ออกมาจากห้องฉุกเฉิน พี่โบ๊ทก็ถามเราใหญ่เลยว่าเราเป็นอะไรเป็นแพนิคใช่มั้ย เราก็งง ถามว่าพี่โบ๊ทรู้ได้ไง พี่โบ๊ทบอกว่าหาในกูเกิ้ล (เก่งไปอี้ก 5555555) เราบอกเป็นกระเพาะปัสสาวะอักเสบด้วย วันนั้นเราได้ยามาเยอะเลย เรากินยาเยอะมาก มื้อละ 6 เม็ด 3 มื้อ แล้วเราต้องกินจนกว่ายาจะหมด แล้วคุณหมอก็นัดเรามาตรวจอีกอาทิตย์หน้า เราไม่ชอบความรู้สึกตอนกินยาเลย พอเรากลับบ้านเราเล่าให้แม่ฟังว่าเราไปโรงพยาบาล คุณหมอบอกว่าเราเป็นแพนิคกับกระเพาะปัสสาวะอักเสบ ตอนนั้นแม่เราเครียดมาก กลัวว่าเราจะเป็นอะไรไป เราเป็นลูกคนเดียวด้วย ประมาณสองอาทิตย์ผ่านไป เรากลับบ้าน อยู่ๆเราก็เวียนหัวหน้ามืด เริ่มหายใจไม่ออก เราบอกแม่ว่าเหมือนจะเป็นแพนิคเลย ป้าเราก็เอาเครื่องพ่นยาเวลาเป็นหอบมาให้เราช่วยหายใจ มันจะเหมือนมีไอน้ำออกมา (เราไม่รู้ว่ามันเรียกว่าเครื่องอะไร 55555555 น้องเราเป็นหอบ เวลาน้องเราหายใจไม่ทันก็ใช้เครื่องนี้) ตอนนั้นเราก็พยายามตั้งสติ บอกกับตัวเองว่าไม่กลัว มือเราเกร็งไปหมด เรารู้สึกเพลียมาก อยากจะนอนหลับตลอดเวลา แต่ในใจก็กลัวว่าหลับไปแล้วจะไม่ตื่นมาอีก
เดี๋ยวมาแปปนึงนะคะยังไม่จบ เดี๋ยวมาเล่าต่อ เดี๋ยวมีโรคใหม่มาเพิ่มอีก 55555555