ผมตั้งใจสมัคร pantip เพื่อต้องการปลดปล่อยตัวเอง
ออกจาก ความรู้สึกผิด ความเสียใจ เพื่อจะก้าวไปข้างหน้าโดย
ที่ไม่มีอะไร ในอดีตมาคาใจผม    id นี้ สมัครเอง พิมเอง ไม่ได้ยืมใคร
นี่อาจเป็น กะทู้แรก และ ก็สุดท้ายด้วยเช่นกัน

หลายปีก่อน...
      สมัยเรียน ผมจะมีเพื่อนในกลุ่มเยอะ แต่สนิท มากจิงๆ ก้อ
แค่3 คน ผู้ชายคนนึง ทอมคนนึง และผม
ตอนเรียน ผมจะตั้งใจเรียนมาก เพราะที่บ้านฐานะไม่ค่อยดี
เพราะฉนั้นเลยตั้งใจเรียน ให้ คุ้มค่าเงินที่จ่ายค่าเทอมไป
ผมกับ เพื่อนผู้ ชาย เราก็ สนิทกัน และก็แข่งกันแทบทุกเรื่อง

จีบ ญ  เรื่องเรียน  กิจกรรม  แต่ก็แข่งกันแบบเพื่อน ผลัดกันแพ้ชนะ
ก็ ขำๆ ไม่คิดอะไรมาก  ก่อนอื่นผมต้อง ชมเพื่อน ว่ามันก็ไม่เคยใช้
ความรวยของที่บ้าน มาเอาเปรียบนะ  ผมเองถึงบ้านฐานะไม่ค่อยดี
แต่ก็ไม่ได้ อยู่อย่างลำบาก หรือ ทำตัว ลำบากอะไร คบเพื่อนได้หลาย
ระดับมาก  ความเป็นเพื่อนสำหรับ พวกผมไม่เกี่ยวกับเรื่องเงิน มีแค่ใจก็พอ

ผ่านเข้าต้นปี 2 ผมไป แอบชอบน้อง ในคณะ ก็หยอดๆ จีบๆ  คือคิดออกใช่ไหม
เวลาเรา เหมือนจะชอบใครจิงๆ เราจะให้เวลา กับเค้าเป็นพิเศษ  เพื่อนผม
สังเกตเห็นความผิดปกติ ตรงนี้ ผมหายจากกลุ่มบ่อยๆ  จนมันรู้เรื่อง
มันก้อบอกว่า มีดีให้เห็น บอกเลย  น่ารักดีนะ น้องคนนั้น
สุดท้าย ก็แข่งกัน   จนเกือบจบ ปี2   ก็ เป็นผมที่สามารถ คบเธอเป็นแฟน
ครั้งนี้ ไม่เหมือน ครั้งก่อนๆ ผมรู้สึกเหมือน เพื่อนผมมันเสียใจ ถึงมันไม่พูด
แต่ ผมรู้สึกได้มันก็พูดใน ทำนองที่ว่า คนนี้กุชอบ จิงๆวะ มันก็ดีใจที่
อย่างน้อยก็ไม่ใช่คนอื่นที่ได้ไป อย่างน้อยเป็นผม มันก็เชื่อมั่นว่า จะดูแลได้
และรักจริง     จบเรื่องนั้นไป  

ตลอดเวลา เราคบกัน มีความสุขมาก  กลับกลายเป็นว่า
เรามีเพื่อนสนิท เพิม อีก 1 คน  คือ แฟนผม รวมเป็น 4 คนนะ
หนึ่งเรื่องแปลก หลังจากปี2 เพื่อนผม มันไม่เคย มีแฟนอีกเลย
จนเรียน จบ

ขึ้นปี 3 พ่อผมเสีย  เสาหลักที่บ้านไม่มี ผมกลายมาเป็นเสาหลัก
เพราะแม่แก่แล้ว ผมทำงานไปด้วย เรียนไปด้วย ยอมรับ ว่าเหนื่อย
แต่เข้าใจได้ ช่วงนี้ผมไม่ค่อยได้เที่ยว ได้ไปไหนกับแฟน คือ กลัวต้องใช้เงิน
เพราะว่า เด่วจะไม่พอค่าใช้จ่ายในบ้าน   (มีน้องสาวด้วย1 คน)

เรื่องเจ็บปวด  มีหลายต่อหลายครั้ง ที่แฟนผมเดือดร้อน เรื่องที่บ้าน
เรื่องเงิน คือบ้านแฟนก็ไม่ได้รวย บ่อยครั้งมาก ที่ต้องหยิบยืม จากเพื่อน
ที่บ้านรวย (ผมให้ชื่อว่าA แล้วกันนะครับ)   ผมยอมรับว่ามะนรู้สึกแย่นะ
ที่เป็นแบบนั้น มันแย่นะที่เราไม่สามารถ ช่วยคนที่เรารักได้

มีครั้งนึง ที่บ้าน A ไปกันอ่านหนังสือติวกัน  มันมีจังหวะนึง ในห้องครัว
ผมเดินผ่าน ผมได้ยิน คุณแม่ของเพื่อนผม พูดกับแฟนผมว่า (พิมพ์ ชื่อสมมุติ)
น่ารักดีนะ เรียนก็เก่ง นิสัยก็ดี น่ารักด้วย  ถ้าเป็นแฟนA นะ เรียนจบแม่จะไปขอเลย  เสียดายจัง!! แฟนผมก็ไม่ได้ตอบ อะไร ได้ยินเสียงหัวเราะ ตามประสาผู้ ญ
คุยกัน     ผมเองก็แป๊วๆ  แต่ไม่ได้คิดมากอะไร

ช่วงจะขึ้นปี 3 แม่ของแฟนก็มาป่วยเป็นโรคไต  ต้องฟอกไต
มันทำให้ทางบ้านแฟนผม แย่ลงไปอีก ใช้เงินเยอะ  ถึงแม้จะมีบัตรทอง
แต่มันก็มีอย่างอื่นที่ต้อง ออกเอง แถมตอนนี้ เหลือ พ่อแฟนคนเดียว
ที่ต้องทำงาน แฟนเองก็เลย ต้องทำงานเสริมด้วยเรียนด้วย
บ้านเองก็มีน้องสาว กับ น้องชาย ด้วย อีกสองคน  

แม้จะมันจะเป็นช่วงเวลา เลวร้ายมากๆ แต่เราให้กำลังใจกันเสมอ
สัญญา ว่าจะผ่านมันไปให้ได้ หลังๆ ผมเริ่มไม่เห็น ความสดใส
ความร่าเริง ของแฟนสักเท่าไหร่  คงเพราะเครียด กับเรื่องที่บ้าน
และเรื่องเรียน   ตอนนั้นผม ทำงานหนักมาก แฟนก็ทำงานหนัก
เพื่อหาเงินมาเลี้ยง ครอบครัวของตัวเอง  มันแย่นะ ผมยอมรับว่า
โกรธ ตัวเอง เกลียดทุกอย่างที่ทำให้ผม เกิดมาจน ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้
แต่ แม้จะแย่ขนาดไหนก็ตาม ตอนที่มันแย่สุดๆ ผมก็ยังมีA ที่คอย ช่วยเหลือ
อยู่บ้าง   ขอบใจเพื่อนจิงๆ ในจุดนี้

ปัญหา ถาโถมเข้ามาไม่หยุด ที่นา ที่พ่อแม่ แฟน เอาไปจำนองไว้ กำลัง
จะโดนยึด คือ ตลอดเวลาที่ผ่านมา คือจ่ายแต่ดอก และมีจ่ายบ้าง
ไม่ได้จ่ายบ้าง  จนกำลัง จะโดนยึด นั้นคือ สมบัติของชิ้นเดียว
ของทางบ้านเค้า ที่ตอนแรกจะเก็บไว้ให้แฟนผม และน้องๆ
ทาง เจ้าของ ยื่นข้อ เสนอ ให้แม่แฟน ว่า  เค้าอยากให้แฟนผม
แต่งงานกับลูกเค้า  เค้าไม่รังเกียจ  ทางเจ้าของเค้าชอบ ที่แฟนผม
ขยัน หน้าตาน่ารัก คือ ดูเป็นผู้ ญ ที่ดี ที่สามารถ เอาไปเป็นภรรยาที่ดี
ของลูกเค้าได้   (แถวนั้นเค้ารู้จักกันหมด)  

##ย้อนนิดนึง ที่บ้านแฟนเคยทำธุรกิจเล็กๆหลายอย่าง
แต่ไม่ประสบความสำเร็จ
เลยเอาที่ทางไปจำนองไว้ ##

เราปรึกษากัน แต่ทันไม่มีทางออกจิงๆ กอดคอกันร้องไห้
คือ มันมืด อะ  ผมปรึกษา A   เค้าเองก็อยากช่วย
แต่เงินมันเป็น ล้าน ตัวมันเองก็ไม่พอ  
ผมไม่รู้จะช่วยแฟนผมยังไง    

บางครั้งผมแวะไปที่บ้านแฟน ซื้อของไปฝาก บางครั้งนะ ย้ำว่า
บางครั้ง จะเจอ A ที่นั้น ซื้อของไปฝากเหมือนกัน  คือตอนนั้น
มันเป็นเพียง ความคิดที่ว่า ถ้าวันนี้ A เป็นกับแฟนเรา  อะไรต่ออะไร
มันคงจะดีกว่านี้    มันก็เป็นเพียงแค่ความคิด  


จนเรียนจบ..
แฟนผมหางานได้ ก่อน ผมยังหางานไม่ได้ก็พยายามเต็มที่ แต่มันยังไม่ได้
ถึงตอนนี้ ทางเจ้าหนี้ เค้ามาทวงถามอีกแล้ว  เรื่องที่เคยถามไว้ ต้องให้คำตอบ
เค้า ว่าจะยังไง  พ่อแม่แฟน คุยกับแฟนผมว่า แต่งกับเค้าเถอะ
ลูกจะได้สบาย และก็ ลูกชายเจ้าหนี้ ก็ดูเป็น คนดี คิดว่า ทำเพื่อแม่เพื่อพ่อ
เพื่อน้อง   ตอนฟัง ผมสะอึกเลย  ไม่รู้จะยังไง โกรธที่บ้านเค้าที่ทำแบบนี้
แต่ก็พอจะเช้าใจ (ถ้าเป็นเราอาจตักสินใจไม่ต่างจากเค้า)   ผมเครียดมาก
ไหนจะเรื่อง บ้านตัวเอง เรื่องงาน เรื่องแฟน  มันแย่จิงๆ


แฟนถามผม ว่า หนีไปด้วยกันไหม   คือ ไม่ได้จะพระเอกอะไร นะ แต่ผมทำ
ไม่ได้ มันมีหลายคนที่จะได้รับ ผลกะทบจากเรื่องนี้  ชีวิตคนๆนึง จะต้องมา
พังเพราะ ผู้ชาย อย่างผม  ในความจิงถึงผม จะรักแฟนขนาดไหน แต่เรื่องหนี
คงไม่เกิดขึ้น     แฟนก็เครียด เราก็เครียด หาทางออกไม่ได้

ก่อนที่มันจะแย่ไปกว่านี้  เราเลยชวนกลุ่มเพื่อนที่สนิท 4 คน รวมเราไป
พักสมองที่ทะเล เพื่อกลับมาแล้ว อะไร จะดีขึ้น   เราไปรวมตัวกันที่บ้านA
แฟนผม กับ แม่ เอ นั้งคุยกันอยู่หน้าบ้าน  ผมอยากรู้ไง ว่าคุยอะไรกัน
เลยแบบ เดินผ่านๆ จิงๆ กะแอบฟัง นั้นแหละ  ก็ได้ยินประะมานว่า
แม่รู้เรื่องหมดแล้วนะ  ที่บ้านหนู  มีอะไรจะให้ช่วย บอกแม่นะ
แม่พูดจิงๆ นะ อยากได้เราเป็น ลูกสาวอีกคน  แม่แก่แล้ว
ไม่นาน ทุกอย่างที่ทำ ก็ต้อง เป็น ของA  แต่แม่เข้าใจ ว่าหนูมีแฟน
แล้ว  ถ้าเมื่อไหร่ ที้ความรักของ หนูไปไม่รอด หันมามอง ลูกชาย
แม่บ้างนะ เค้าพูดถึงหนู ทุกวัน ตั้งแต่ สมัยยังเรียน ปี2 ปี3  เค้าเป็นคนดี
หักหลังเพื่อนไม่ได้ แม่เองก็คงไม่เห็นด้วยถ้าเค้าทำแบบนั้น แม่พูดเผื่อไว้
หากวันนึง มันมาถึง อยากให้มอง ลูกชายแม่บ้าง  

วันนั้นขับรถไปเที่ยว ในหัวผม สับสนมาก เหมือนตัวเราเล็กสุดๆ
ไม่รู้บอกความรู้สึกไม่ถูก  ผมถามแฟน ว่าคุยกับอะไรกับแม่เหรอ
แฟนบอกว่า ป่าว คุยทั่วไป

สถานการณ์ ของผม ตอนนั้นตึงเครียดมาก  แต่ก็พยายามลืม มันไป
เราไปกัน 1คืน 2 วัน    ระหว่างพักที่ทะเล ก็กินเหล้าเมา สนุกมาก
จนลืม ความเครียดที่มีมา ต่างคนต่างเมา ผมคงจะเมาหนักกว่าคนอื่น
รู้สึกตัว ว่าแฟน กับ แฟน พยุงผมมานอนในห้อง  แต่ผมยังมีสติอยู่บ้าง
ที่นอนผมมองไปด้านขวา มันจะเป็นหน้าต่าง ซึ่งมองทะลุ ออกไปเห็น ระเบียงด้านนอกได้ ผมไม่ได้ยินว่า แฟนกับ เพื่อนคุยอะไรกัน  ระหว่างที่มองดู
เพื่อนผม ก็หอมแก้มแฟนผม แฟนผมพลักออก
(เอ่อเพื่อนที่เป็นทอม ผมไม่แน่ใจว่าหลับอยู่ หน้าห้องไหม หรือ นอนอีกห้องนึง)

แฟนพูดว่า ทำอะไรอะเราแฟนเพื่อนแกนะ A พูดแบบเบาๆ แต่ก็ยังพอได้ยิน
เรายังทำใจไม่ได้ เรายังชอบเธอ เรารู้ว่ามันผิด แต่เราห้ามตัวเองไม่ได้
ผมโกรธมาก  แต่ในความโกรธมันก็ยังมีคำว่า เพื่อน มีคำว่าเข้าใจความรู้สึกเพื่อนอยู่ในนั้น  แฟนผมบอกเพื่อน ว่า เรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้หรอก
เรารู้ตลอดเวลา ว่าA คิดยังไง แต่มันเป็นไป ไม่ได้   ถึงเราจะรู้สึกดี หรือยังไง
เรามีเรื่องสำคัญ ที่ต้องทำ เรือ่งที่มันสำคัญ กว่าความรัก  พอพูดเสร็จ
แฟนผม ก็ลุกเดินมาในห้อง มานอนกอดผม  ผมรู้สึกว่าเธอร้องไห้  ผมก็แกล้งหลับ ทำเป็นกอดเธอ

ผมคิดตลอดว่า เรื่องที่สำคัญกว่ารักของแฟนคือ อะไร  ผมนึกไม่ออก
และฟุ้งซ่านมาก   ถึงบ้านระหว่างไปส่งแฟน ผมตัดสินใจถาม
แฟนบอก อีกไม่กี่วัน บ้านเราต้องตอบเค้าแล้ว  เรื่องแต่งงาน
เราไม่รู้จะทำยังไง เราอยากจะหนีไปให้พ้น จากตรงนี้แต่ผมไม่ยอมไปกับเธอ
เธอรักผมมาก จนคิดว่า ทิ้งทุกอย่างที่นี่ได้   ผมฟังแล้วอึ่ง ขอบคุณในความรัก
ที่แฟนมีให้  

วันนั้นผมกลับบ้าน และคิดจนดึก จำได้แม่นว่า ตี3  ผม นั่งแท๊กซี่มาบ้านA
โทหามันแล้ว ว่าจะมาหา มาขอนอนด้วย
ผมพูดกัย A อย่างหมดเปือก ว่ารู้ทุกอย่างในคืนนั้น ทำไมเมิงถึงไม่เคยบอก
กุ ว่ายังตัดใจไม่ได้  เพื่อนบอก กุหักหลังเมิงไม่ได้  ถึงมันจะรัก แฟนผม ไม่ต่าง
จากที่ผมรักแฟน  แต่มันก็รักผม และหักหลังไม่ได้

ผมพูดกับมัน ตรงๆ เมิงต้อง แต่งงานกับแฟนกู พร้อมลากเหตุผล มากมาย
มาพูดให้มันฟัง  A ฟัง แล้วไม่ยอมรับสิ่งที่ผมพูด มันบอกผมขี้ขลาด  วันนึง
เมิงจะต้องเสียใจ ในสิ่งที่เมิงตัดสินใจในวันนี้   ผมบอกมันว่า กุคบ กับเมิงมา
กุ ไม่เคย ขออะไรจากเมิง สักอย่างเดียว  

ประโยคนึง ที่ผมพูดและจำได้แม่น!!

กุไม่เคยขอ อะไรจากเมิงสักอย่าง  วันนี้กุขอ แค่ให้เมิงดูแลคนที่กุรัก
เมิงทำให้กุไม่ได้เหรอวะ   กุขอแค่นี้เอง ทำให้เพื่อนได้ไหม
ถ้ากุจะต้องเสียแฟน ให้ใครสักคน  คนๆนั้นควรเป็นเมิง

ผมไม่ได้ฟัง คำตอบรับ หรือ ปฎิเสธ  จากเพื่อน ผมออกมาเลย
มันเหมือน ผมแม่ ง ขี้ขลาด ไม่สู้ อีกแล้ว ยอมแล้ว กับโชคชะตา
ที่มันต้องเป็น แบบนี้  


หลังจากวันนั้น ผมพยายาม ไม่ติดต่อแฟน ไม่เจอ ไม่รับโทสับ
พยายาม จะหายไปจากชีวิต แฟน  บางครั้งมาหาที่บ้าน ผมก็ให้น้อง บอกว่า
ไม่อยู่ โครจ ทรมานเลยคุณเอ้ย  ผมใช้เฟส น้องส่องเฟชแฟน ดู
ว่าเธอเป็น มันก็มีแต่ สเตตัส คำถาม กับตัดพ้อ