ช่วงหยุดยาวปีใหม่เมื่อเจ็ดแปดปีที่แล้ว ผมไปเยี่ยมเพื่อนตำรวจที่ประจำอยู่โรงพักห่างไกล เขตรอยต่อจังหวัดสุพรรณบุรีกับกาญจนบุรี ไปถึงช่วงเย็นก็สังสรรค์กันตามธรรมเนียมที่ร้านอาหารของเพื่อน ร้านจะอยู่ในเขตชุมชนเล็กๆห่างจากที่พักที่เราจะไปพัก ซึ่งก็เป็นบ้านพักตำรวจอยู่ในบริเวณโรงพักประมาณยี่สิบกว่ากิโลเมตร ราวๆเที่ยงคืนก็ตกลงกันว่าจะปิดร้านแล้วกลับไปต่อกันที่หน้าที่พักดีกว่า เพราะถ้าเมาจะได้ไม่ต้องขับรถกลับไกลอันตราย ทั้งหมดสี่คนในรถมี ผม แฟน เพื่อน แฟนเพื่อน ทุกคนสติดีกันทุกคน

  ทางที่ต้องขับรถไปยี่สิบกว่ากิโลนี่มีทั้งขึ้นเขา ผ่านป่า เลียบอ่างเก็บน้ำ ถึงจะเป็นถนนดำใหม่เอี่ยมแต่ก็เปลี่ยวเอาเรื่องเหมือนกัน ยิ่งเป็นช่วงก่อนวันส่งท้ายปีเก่าเที่ยงคืนกว่าแบบนี้ถนนแทบไม่มีรถซักคัน ผมก็ขับไปเรื่อยๆเปิดเพลงในรถ แหกปากร้องเพลงเสียงดังกันเป็นที่สนุกสนาน ถนนในชนบทมืดมิด เปิดไฟสูงวิ่งนี่มันสว่างชัดได้ใจดีครับ

  อีกซักเจ็ดแปดโลจะถึงโรงพักจะเป็นทางลงเขา เมื่อลงสุดจะเป็นสะพานปูนข้ามลำธารเล็กๆก่อนจะขึ้นเขาอีกที ช่วงที่กำลังลงเขานี้แสงไฟหน้ารถผมสาดไปกระทบอะไรบางอย่างริมถนนด้านขวาช่วงก่อนขึ้นสะพานปูน ที่ระยะห่างประมาณเกือบร้อยเมตร เส้นจราจรไหล่ถนนด้านขวาสีขาวใหม่เอี่ยมชัดเปรี๊ยะ มองเห็นเป็นหมาตัวไม่ใหญ่มากสีออกน้ำตาลอ่อนนวลๆ ทำท่าเหมือนกำลังตัดสินใจว่าจะข้ามถนน(จากขวามาซ้าย)ดีมั้ย ผมก็ชลอรถสิครับ นิ้วโป้งก็แตะบนปุ่มแตร ถ้าน้องหมายึกยักคงต้องมีกดแตรไล่กันบ้าง คนในรถยังคงแหกปากร้องเพลงกันสนุกสนาน เมื่อรถแล่นเข้าใกล้จนจะถึงตัวเท่านั้นแหละ...