สวัสดีค่ะ วันนี้อยากจะมาขอคำปรึกษาจากพี่ป้าน้าอาทุกท่านค่ะ กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของหนู อาจจะแท็กผิดห้องไปบ้างหรืออาจจะเว้นวรรค
ตอนไม่สวยงามก็ขออภัยด้วยนะคะ คือหนูมีเรื่องที่อยากจะมาปรึกษาค่ะ ตอนนี้หนูกำลังเรียนมหาวิทยาลัย อยู่ปี1ค่ะ แต่ก่อนที่จะเข้าเรื่องของ
ปัญหา ณ ปัจจุบัน หนูขอย้อนไปอดีตสักนิดนะคะ อยากจะเล่าเพราะคิดว่าอาจจะมีส่วนช่วยในการให้คำปรึกษาของทุกคนค่ะ
คือตั้งแต่เด็กช่วงอนุบาลถึงประถมปลายหนูจะเป็นคนที่เงียบๆค่ะ ไม่ค่อยพูด เป็นคนที่ยัวะง่าย คือใครแหย่หน่อยก็โมโห เข้ากับเพื่อนไม่ค่อยได้
มีเพื่อนสนิทแค่2คน ส่วนตัวแล้วหนูคิดว่าส่วนหนึ่งที่หนูเป็นคนอารมณ์ร้อนคงเป็นเพราะว่าทางครอบครัวหนูก็เป็นคนแบบนี้กันทุกคนเลยค่ะ
เติบโตมาในสภาพแวดล้อมแบบนั้นก็อาจจะมีบ้างที่มีนิสัยแบบนั้นติดมาและสาเหตุที่ทำให้หนูเป็นคนเงียบๆ ขี้อาย เข้ากับเพื่อนไม่ค่อยได้ ใน
ความคิดหนูหนูคิดว่าเป็นเพราะว่าตอนเด็กครอบครัวทางฝั่งพ่อหวงหนูมากค่ะ คือจะไม่ให้ออกไปเล่นนอกบ้านเลยทำให้หนูชินกับการเล่นคน
เดียว อยู่คนเดียวตั้งแต่เด็กพอโตมาหน่อย ช่วงมัธยมต้น-ปลาย ก็ยิ่งเข้ากับเพื่อนไม่ได้ใหญ่เลยค่ะ เพราะตอนม.ต้นไปก่อวีรกรรมเอาไว้ คือหนู
ไปว้ากใส่เพื่อนเรื่องงานด้วยความที่ว่าหนูต้องการให้งานออกมาดีที่สุด อันนี้ยอมรับเลยค่ะว่าตัวเองผิด ตั้งแต่นั้นมาเพื่อนครึ่งห้องได้ที่เหมือนจะ
ไม่ค่อยชอบหนูเท่าไหร่ แต่โชคยังดีที่หนูได้เพื่อนสนิทมาคนนึงค่ะ ที่อยู่ด้วยกันมาตลอด 6 ปี แล้วเพื่อนคนนี้ล่ะค่ะที่เป็นคนปรับนิสัยหนูให้เป็น
คนใจเย็น มีเหตุผลมากขึ้น เป็นคนที่ดีขึ้นกว่าเดิม 555ถึงแม้จะไม่ใช่เพื่อนที่ดีที่สุด มีข้อเสียบางอย่างของแต่ละคนที่ทำให้ทะเลาะกันแต่ก็ถือว่า
เป็นเพื่อนที่ดีมากคนนึงเลยค่ะ แต่การปรับปรุงตัวของหนูไม่ได้ช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้นค่ะ เพื่อนในห้องที่ไม่ชอบก็ยังคงไม่ชอบเหมือนเดิม ไม่ว่าจะ
หยิบจับหรือทำอะไรก็จะมีคนแขวะ คนนินทาตลอด แม้แต่เพื่อนของหนูที่เข้ากับคนได้ง่าย เฟรนด์ลี่ยังโดนด้วยเลยค่ะ ซึ่งหนูก็พยายามถามตัว
เอง ดูตัวเองมาตลอดว่าเราผิดอะไร เรามีอะไรที่พลาดไปหรือเปล่า แต่ก็ยังหาคำตอบนั้นไม่ได้ สุดท้ายหนูก็เลยคิดว่า โอเค ไม่เป็นไร ไว้ขึ้น
มหาวิทยาลัยแล้วค่อยหาเพื่อนใหม่ก็ได้ ก็เป็นอันจบไปค่ะ
คราวนี้พอขึ้นมหาวิทยาลัยมา ช่วงก่อนเปิดเทอมมันจะมีกิจกรรมสำหรับเฟรชชี่ปี1ซึ่งเราจะต้องเข้าร่วมค่ะ ทีนี้หนูเลยพยายามสลัดความขี้อาย
ออกไป พยายามที่จะทักทายรู้จักกับเพื่อนใหม่มากขึ้น ด้วยหวังว่าอะไรๆน่าจะดีขึ้นกว่าเดิม ซึ่งก็เป็นแบบนั้นค่ะ ไม่เถียงเลยว่าอะไรๆมันดีขึ้นกว่า
ตอนม.ปลายแต่ปัญหาใหม่ ณ ตอนนี้คือว่า หนูรู้สึกอึดอัดค่ะ เวลาที่มามหาวิทยาลัยแล้วมาเจอกับเพื่อนกับรุ่นพี่ คือพอโตมา หนูเป็นคนใจเย็น
มากค่ะ มีเหตุผลมากกว่าตอนเด็กๆมาก รู้จักการควบคุมอารมณ์และการพูดคุยมากขึ้น แต่...หนูเป็นคนที่โลกส่วนตัวค่อนข้างสูงค่ะ คือจะไม่ติด
กับกลุ่มเพื่อน ถามว่าเวลาคุยกันรู้สึกยังไง ก็โอเคนะคะ ดูแฮปปี้ดี แต่ด้วยความที่หนูอยู่หอนอกซึ่งไกลจากมหาวิทยาลัยพอควร ทำให้หนูมีเวลา
คุยกับเพื่อนก็แค่ตอนเรียนกับตอนพักทานข้าวตอนกลางวันเท่านั้นเองค่ะ ทำให้หลายๆครั้งหนูรู้สึกว่าหนูไม่สนิทกับใครเลย เหมือนเป็นแค่เพื่อน
ร่วมห้องค่ะ ถึงแม้จะมีกลุ่มแต่ก็เหมือนตัวเองเป็นส่วนนึงของกลุ่มแค่ครึ่งเดียวค่ะ แล้วอีกอย่างหนูก็รู้สึกว่านิสัยและไลฟ์สไตล์ของหนูกับเพื่อนๆ
ต่างกันค่ะ คือพวกเพื่อนๆจะเฮฮา ปาร์ตี้ไปไหนไปกัน แต่หนูจะเป็นคนไม่ชอบเข้าสังคม ชอบความสงบ หนูเคยเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาเพื่อนสนิท
ตั้งแต่สมัยประถมดูแล้ว เค้าก็เห็นด้วยกับหนูค่ะ เพราะเค้ากับหนูตอนนี้ก็มีสถานการณ์ไม่ต่างกันคือ หาเพื่อนสนิทที่มีไลฟ์สไตล์ตรงกันไม่ได้
เลยเป็นที่มาของปัญหาที่ว่ามาค่ะ อึดอัดมากที่ต้องไปมหาวิทยาลัย แต่พอกลับมาที่หอกลับรู้สึกสบายใจ เหมือนได้ปลดปล่อย แม้จะรู้สึกเหงาๆ
แต่มันสบายใจกว่าตอนที่อยู่ข้างนอกค่ะ
เรื่องทั้งหมดก็มีเท่านี้ค่ะ อยากถามและอยากขอคำปรึกษาว่าสิ่งที่หนูเป็นอยู่ตอนนี้หนูมีอะไรต้องแก้ตรงไหนบ้างมั้ยคะ หรือหนูผิดปกติรึเปล่า
จำเป็นมั้ยคะที่ต้องไปพบจิตแพทย์ (คือมีญาติบอกมาค่ะว่า อาจจะเป็นปัญหาทางจิตที่เกิดจากปัญหาครอบครัวตอนเด็กๆ)
แล้วเรื่องเพื่อน ถ้าหนูอยากจะมีเพื่อนที่ไลฟ์สไตล์เดียวกัน เพื่อนที่เข้าใจกัน หนูควรต้องทำอย่างไรบ้างคะ
อยากขอคำปรึกษาจากพี่ป้าน้าอาในพันทิปค่ะ ทำไมถึงมีอาการแบบนี้คะ รู้สึกอึดอัดเวลาเจอผู้คนแต่กลับสบายใจเมื่อกลับมาที่หอ
ตอนไม่สวยงามก็ขออภัยด้วยนะคะ คือหนูมีเรื่องที่อยากจะมาปรึกษาค่ะ ตอนนี้หนูกำลังเรียนมหาวิทยาลัย อยู่ปี1ค่ะ แต่ก่อนที่จะเข้าเรื่องของ
ปัญหา ณ ปัจจุบัน หนูขอย้อนไปอดีตสักนิดนะคะ อยากจะเล่าเพราะคิดว่าอาจจะมีส่วนช่วยในการให้คำปรึกษาของทุกคนค่ะ
คือตั้งแต่เด็กช่วงอนุบาลถึงประถมปลายหนูจะเป็นคนที่เงียบๆค่ะ ไม่ค่อยพูด เป็นคนที่ยัวะง่าย คือใครแหย่หน่อยก็โมโห เข้ากับเพื่อนไม่ค่อยได้
มีเพื่อนสนิทแค่2คน ส่วนตัวแล้วหนูคิดว่าส่วนหนึ่งที่หนูเป็นคนอารมณ์ร้อนคงเป็นเพราะว่าทางครอบครัวหนูก็เป็นคนแบบนี้กันทุกคนเลยค่ะ
เติบโตมาในสภาพแวดล้อมแบบนั้นก็อาจจะมีบ้างที่มีนิสัยแบบนั้นติดมาและสาเหตุที่ทำให้หนูเป็นคนเงียบๆ ขี้อาย เข้ากับเพื่อนไม่ค่อยได้ ใน
ความคิดหนูหนูคิดว่าเป็นเพราะว่าตอนเด็กครอบครัวทางฝั่งพ่อหวงหนูมากค่ะ คือจะไม่ให้ออกไปเล่นนอกบ้านเลยทำให้หนูชินกับการเล่นคน
เดียว อยู่คนเดียวตั้งแต่เด็กพอโตมาหน่อย ช่วงมัธยมต้น-ปลาย ก็ยิ่งเข้ากับเพื่อนไม่ได้ใหญ่เลยค่ะ เพราะตอนม.ต้นไปก่อวีรกรรมเอาไว้ คือหนู
ไปว้ากใส่เพื่อนเรื่องงานด้วยความที่ว่าหนูต้องการให้งานออกมาดีที่สุด อันนี้ยอมรับเลยค่ะว่าตัวเองผิด ตั้งแต่นั้นมาเพื่อนครึ่งห้องได้ที่เหมือนจะ
ไม่ค่อยชอบหนูเท่าไหร่ แต่โชคยังดีที่หนูได้เพื่อนสนิทมาคนนึงค่ะ ที่อยู่ด้วยกันมาตลอด 6 ปี แล้วเพื่อนคนนี้ล่ะค่ะที่เป็นคนปรับนิสัยหนูให้เป็น
คนใจเย็น มีเหตุผลมากขึ้น เป็นคนที่ดีขึ้นกว่าเดิม 555ถึงแม้จะไม่ใช่เพื่อนที่ดีที่สุด มีข้อเสียบางอย่างของแต่ละคนที่ทำให้ทะเลาะกันแต่ก็ถือว่า
เป็นเพื่อนที่ดีมากคนนึงเลยค่ะ แต่การปรับปรุงตัวของหนูไม่ได้ช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้นค่ะ เพื่อนในห้องที่ไม่ชอบก็ยังคงไม่ชอบเหมือนเดิม ไม่ว่าจะ
หยิบจับหรือทำอะไรก็จะมีคนแขวะ คนนินทาตลอด แม้แต่เพื่อนของหนูที่เข้ากับคนได้ง่าย เฟรนด์ลี่ยังโดนด้วยเลยค่ะ ซึ่งหนูก็พยายามถามตัว
เอง ดูตัวเองมาตลอดว่าเราผิดอะไร เรามีอะไรที่พลาดไปหรือเปล่า แต่ก็ยังหาคำตอบนั้นไม่ได้ สุดท้ายหนูก็เลยคิดว่า โอเค ไม่เป็นไร ไว้ขึ้น
มหาวิทยาลัยแล้วค่อยหาเพื่อนใหม่ก็ได้ ก็เป็นอันจบไปค่ะ
คราวนี้พอขึ้นมหาวิทยาลัยมา ช่วงก่อนเปิดเทอมมันจะมีกิจกรรมสำหรับเฟรชชี่ปี1ซึ่งเราจะต้องเข้าร่วมค่ะ ทีนี้หนูเลยพยายามสลัดความขี้อาย
ออกไป พยายามที่จะทักทายรู้จักกับเพื่อนใหม่มากขึ้น ด้วยหวังว่าอะไรๆน่าจะดีขึ้นกว่าเดิม ซึ่งก็เป็นแบบนั้นค่ะ ไม่เถียงเลยว่าอะไรๆมันดีขึ้นกว่า
ตอนม.ปลายแต่ปัญหาใหม่ ณ ตอนนี้คือว่า หนูรู้สึกอึดอัดค่ะ เวลาที่มามหาวิทยาลัยแล้วมาเจอกับเพื่อนกับรุ่นพี่ คือพอโตมา หนูเป็นคนใจเย็น
มากค่ะ มีเหตุผลมากกว่าตอนเด็กๆมาก รู้จักการควบคุมอารมณ์และการพูดคุยมากขึ้น แต่...หนูเป็นคนที่โลกส่วนตัวค่อนข้างสูงค่ะ คือจะไม่ติด
กับกลุ่มเพื่อน ถามว่าเวลาคุยกันรู้สึกยังไง ก็โอเคนะคะ ดูแฮปปี้ดี แต่ด้วยความที่หนูอยู่หอนอกซึ่งไกลจากมหาวิทยาลัยพอควร ทำให้หนูมีเวลา
คุยกับเพื่อนก็แค่ตอนเรียนกับตอนพักทานข้าวตอนกลางวันเท่านั้นเองค่ะ ทำให้หลายๆครั้งหนูรู้สึกว่าหนูไม่สนิทกับใครเลย เหมือนเป็นแค่เพื่อน
ร่วมห้องค่ะ ถึงแม้จะมีกลุ่มแต่ก็เหมือนตัวเองเป็นส่วนนึงของกลุ่มแค่ครึ่งเดียวค่ะ แล้วอีกอย่างหนูก็รู้สึกว่านิสัยและไลฟ์สไตล์ของหนูกับเพื่อนๆ
ต่างกันค่ะ คือพวกเพื่อนๆจะเฮฮา ปาร์ตี้ไปไหนไปกัน แต่หนูจะเป็นคนไม่ชอบเข้าสังคม ชอบความสงบ หนูเคยเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาเพื่อนสนิท
ตั้งแต่สมัยประถมดูแล้ว เค้าก็เห็นด้วยกับหนูค่ะ เพราะเค้ากับหนูตอนนี้ก็มีสถานการณ์ไม่ต่างกันคือ หาเพื่อนสนิทที่มีไลฟ์สไตล์ตรงกันไม่ได้
เลยเป็นที่มาของปัญหาที่ว่ามาค่ะ อึดอัดมากที่ต้องไปมหาวิทยาลัย แต่พอกลับมาที่หอกลับรู้สึกสบายใจ เหมือนได้ปลดปล่อย แม้จะรู้สึกเหงาๆ
แต่มันสบายใจกว่าตอนที่อยู่ข้างนอกค่ะ
เรื่องทั้งหมดก็มีเท่านี้ค่ะ อยากถามและอยากขอคำปรึกษาว่าสิ่งที่หนูเป็นอยู่ตอนนี้หนูมีอะไรต้องแก้ตรงไหนบ้างมั้ยคะ หรือหนูผิดปกติรึเปล่า
จำเป็นมั้ยคะที่ต้องไปพบจิตแพทย์ (คือมีญาติบอกมาค่ะว่า อาจจะเป็นปัญหาทางจิตที่เกิดจากปัญหาครอบครัวตอนเด็กๆ)
แล้วเรื่องเพื่อน ถ้าหนูอยากจะมีเพื่อนที่ไลฟ์สไตล์เดียวกัน เพื่อนที่เข้าใจกัน หนูควรต้องทำอย่างไรบ้างคะ