ไดอารี่หมอดู โดย คุณหมอพีร์ ค่ะ
จาก  หนังสือธรรมะใกล้ตัว  ค่ะ



ไดอารี่หมอดู หน้าที่ 38  ค่ะ  จาก  หนังสือธรรมะใกล้ตัว ฉบับที่ 38 ค่ะ

มีนาคม ๒๕๕๑

สวัสดีค่ะทุกท่านที่อ่านไดอารี่หมอดู

           เมื่อเสาร์อาทิตย์ที่ผ่านมาหยุดดูดวง เพราะไม่ค่อยมีเสียงจะพูด เลยหยุดพัก และมีเวลาไปทำบุญเก้าวัดมา เลยเอาบุญมาให้อนุโมทนาค่ะ

           เผอิญได้อ่านหนังสือเสียดาย...คนตายไม่ได้อ่าน เล่ม ๒ จบ เลยอยากเอาไปทำบุญที่วัดมาก อยากให้คนอื่น ๆ ได้อ่านเหมือนเราบ้าง เพราะพี่ดังตฤณเขียนออกมาอ่านง่ายมาก รุ่นพี่หลายคนที่อ่านหนังสือด้านการภาวนาไม่เก่งยังบอกว่าอ่านรู้เรื่อง คิดว่าอยากทำบุญสักร้อยสองร้อยเล่ม พอคำนวณราคาแล้วรู้สึกว่าเยอะมาก บังเอิญโชคดีที่มีโครงการในเวปลานธรรม (http://larndham.net) ให้หนังสือไปทำบุญ ถ้ามีคุณสมบัติตรงตามเงื่อนไข เลยไปขอมาห้าร้อยเล่ม ดีใจมากค่ะ คิดว่าจะเอาไปทำบุญตามวัดต่าง ๆ

           เคยทำบุญเก้าวัดมาครั้งหนึ่งที่อยุธยา แต่ยังไม่เกิดปีติมากเท่าครั้งนี้ เพราะครั้งนี้ต้องขับรถไปในกลางป่ากลางเขา เป็นวัดป่าที่ความเจริญยังไม่เข้าถึง ในหมู่บ้านมีบ้านคนไม่กี่สิบหลังคาเรือน จึงมีความสุขมาก ๆ

           ตอนเริ่มทำที่วัดแรก จิตใจมีความสุขระดับหนึ่ง วัดที่สองมีความสุขมาก วัดที่สามมีความสุขมาก ๆ เพิ่มอีก วัดที่สี่เกิดความสุขความปีติอิ่มใจ บุญเอ่อล้นออกมาทันที ทำให้เข้าใจได้ว่าทำไมคนถึงชอบทำบุญเก้าวัดกัน อุทานออกมากับรุ่นพี่ว่าเข้าใจล่ะว่าทำไมเขานิยมทำบุญเก้าวัด รุ่นพี่ที่ไปด้วยบอกว่าก็เหมือนกับคนอธิษฐานซ้ำ ๆ หลายครั้งไง

           การทำสังฆทานส่วนใหญ่ซื้อของเอง เลือกของเอง จัดของเอง เห็นสิ่งของและสังฆทานที่ได้จัดไปถวายพระเอง ก็มีความสุขตั้งแต่ก่อนทำบุญ เวลาทำก็ทำโดยไม่จำกัดวัดไม่จำกัดพระ เห็นสังฆทานที่จัดไว้อย่างสวยงามมีความสุข เห็นหนังสือที่นำถวายก็มีความสุข เห็นพระสงฆ์ท่านรับไปเปิดอ่านก็มีความสุข ขณะทำมีความสุข หลังทำบุญเสร็จทุกคนมาเล่าให้กันฟังในรถ จิตใจยังมีความสุขเกิดปีติขึ้นมาอีก ตอนที่เขียนนี่ก็ยังมีความสุข หลังทำบุญมีความสุข

           ครบองค์ประกอบเลยค่ะ ก่อนทำ ขณะทำ หลังทำบุญ จิตใจเกิดความสุข บุญให้ผลในปัจจุบันคือความสุขที่เกิดกับจิต

           ลูกค้าที่มาดูดวงด้วยหลาย ๆ คนนี่น่าเสียดายมากเลยค่ะ ในขณะทำบุญจิตไม่ค่อยมีความสุขใน
การทำบุญ เห็นข้อบกพร่องของการทำบุญค่อนข้างหลายประเด็นมาก ๆ

           ตัวอย่างล่าสุดที่เจอ อาทิตย์ที่แล้วนี่เองค่ะ พี่คนหนึ่งอายุเพิ่งจะสามสิบ หน้าตาน่ารักดี มาดูกับเพื่อนสามคน เธอเป็นคนค่อนข้างจิตใจดี ชอบช่วยคน มีน้ำใจกับคนอื่นเสมอ มีความสุขที่ได้ช่วยคนทุก ๆ ครั้ง แต่จิตใจของเขาเวลาที่เข้าวัดไม่รู้เป็นอะไร ทำบุญกับวัดไม่เคยมีความสุขเลย เขาเองบอกว่าไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมไม่เคยมีความสุข ในขณะนั้นเห็นอาการของนิสัยเธออยู่อย่างหนึ่งที่โดดเด่นออกมามากคือ เป็นคนช่างสังเกต ช่างจับผิดในข้อบกพร่องของคนอื่นเสมอ และนิสัยตรงนี้เป็นประเด็นหลักที่ทำให้นำไปใช้แม้กระทั่งไปทำบุญที่วัด

           คือเวลาจะไปทำบุญ ก่อนทำ ช่วงระหว่างเตรียมของจะไปทำบุญ จิตมีความสุขมาก เบิกบาน ตอนไปทำเดินเข้าวัดไปเริ่มสังเกต ศาลาอยู่ไหน ตามองไปเห็นพระบางรูปทำบางสิ่งบางอย่างที่ขัดใจ เธอเริ่มเกิดอาการใจฝ่อ ขณะทำ พอพระท่านเริ่มพูดหรือแสดงกริยาที่ไม่สำรวมใจเริ่มฝ่อลงอีก พอกำลังจะทำ สังเกตไปเรื่อย ๆ เห็นทีวีในวัด ใจฝ่อมากขึ้นไปอีก ทำบุญเสร็จสังเกตในวัดทำไมของทำบุญเหลือเยอะ ทำไมเอามาให้คนอื่นทำใหม่อีก ทำไมกับข้าวเหลือเต็มไปหมดไม่เอาไปแจกเหรอ ทำไมวัดต้องสร้างให้อลังการอย่างนี้ เธอหัวเราะเพราะมันเป็นอย่างนั้นจริง ๆ เพื่อนสองคนอดขำไม่ได้บอกว่าเพื่อนเป็นแบบนี้จริง ๆ

           ยังสงสัยต่ออีก พระที่ทำบุญไปเมื่อกี้พระจริงพระปลอม จิตใจห่อเหี่ยวออกจากวัดไป ไม่รู้สึกว่าบุญที่ทำไปเกิดประโยชน์อะไรเลย ไม่เกิดความสุขเหมือนเมื่อก่อนจะทำเลย ทำให้กลายเป็นคนไม่ชอบไปทำบุญกับวัด

           สรุปออกมาว่าการที่จิตใจเธอไม่ค่อยมีความสุขเพราะมัวแต่คิดว่าพระไม่ดี วัดไม่ดี ทำให้จิตใจไม่มีความสุข เลยบอกว่าต่อไปนี้ต้องปิดหูปิดตาห้ามมองสิ่งภายนอกมาก เปลี่ยนวัดเปลี่ยนพระใหม่ไปเรื่อย ๆ จะดีที่สุด

           ส่วนพี่คนที่สอง เธอทำบุญเหมือนเดิมตลอดทำให้จิตใจไม่มีความสุข คือซื้อสังฆทานถังเหลือง
ใส่บาตรซื้อแม่ค้า อร่อยไม่อร่อยไม่รู้เหมือนกัน เอาสะดวกไว้ก่อน ส่วนบุญอื่นมีแต่ไปบริจาคโลงศพ ไม่เคยทำนอกเหนือจากนี้ ไม่เคยคิดว่าจะทำบุญอะไรมากไปกว่าที่เคยทำอยู่

           บอกให้เขาเปลี่ยนโดยการจัดของใส่บาตรเอง ไม่ต้องกลัวว่าไม่อร่อย ไข่ต้มน้ำปลาก็ยังดี อร่อยดีนะคะที่บ้านยังชอบทานเลย เวลาที่พีร์ทำเองจะคิดว่าชอบทาน อันนี้อร่อย ทำยาก ๆ ทั้งนั้นแต่จะทำเพราะมีความสุข บางอย่างต้องตุ๋นทั้งวันยังอยากจะทำอยู่ เช่นปลาตะเพียนต้มเค็ม ต้องเคี่ยวไฟอ่อนหนึ่งวันค่ะ

           มีความสุขที่ได้ทำ อย่างผลไม้จัดเองปอกเอง ขณะทำกับข้าวจิตมีความสุขมาก พอได้ใส่ไปจะภูมิใจมาก ๆ

           ส่วนสังฆทานต้องคิดเองว่าจะเอาอะไรใส่ ให้แปลกแตกต่างไป เช่นไม้กวาดทางมะพร้าว ที่วัดต้องใช้เหมือนกัน สมุดโน้ต เผื่อท่านเอาไว้ใช้บันทึก กาวสองหน้า กรรไกร อย่างทิชชู่ต้องได้เลือกว่ายี่ห้อไหนใช้ดี ไม่ขาดง่าย ยาสีฟันต้องได้คิดว่ายี่ห้อไหนดีกว่า แม้กระทั่งแชมพูต้องเลือกกลิ่นไม่แรงต้องคิดว่ายี่ห้อไหน

           นอกจากได้สละทานละความตระหนี่ยังทำให้เราเกิดปัญญา เลือกของมาใช้ให้ตัวเองเป็น หรือทำให้เราแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าให้ตัวเองได้ง่ายค่ะ

           พี่คนที่สาม ก่อนทำจิตใจเบิกบาน ขณะทำจิตใจเบิกบานมาก แต่หลังจากทำเสร็จ จิตใจมักจะเหี่ยวแห้งไม่มีความสุขเพราะลำบากเรื่องเงินไม่พอใช้ ทำบุญเกินตัว ทำให้จิตใจไม่มีความสุข

           คนที่สี่ รู้สึกว่าทานที่ได้ทำไปน้อย อยากทำเยอะ ๆ ตลอด ทำทานแต่ละครั้งไม่ค่อยมีความสุขเพราะจิตใจเกิดความโลภในบุญ จิตใจไม่พอใจกับสิ่งที่มีอยู่ คิดถึงแต่อนาคตว่าจะหาทางทำให้ได้มาก ๆ ไม่อยู่กับปัจจุบัน บุญที่เกิดทางใจย่อมกะพร่องกะแพร่ง

           คนที่ห้า ฐานะไม่ค่อยดี ทำให้คิดว่าไม่อยากทำทาน เลยทำให้ไม่มีจิตคิดสละออก ทั้งที่บางทียังมีเงินซื้อเสื้อตัวละห้าร้อยบาทอยู่เลย แต่บางคนเงินก็ไม่พอจริง ๆ แค่มีจิตคิดอยากสละถือว่าดีแล้ว แค่อนุโมทนากับคนอื่นก็ได้บุญ เหมือนกับในสมัยพุทธกาลมีกษัตริย์พระองค์หนึ่ง สั่งให้ลูกน้องทำบุญให้ ทุกครั้งที่ลูกน้องทำบุญให้จิตใจของลูกน้องเบิกบานมีความสุข ทั้งที่ไม่ใช่เงินของตัวเอง พระโมคคัลลาน์ท่องเที่ยวในสวรรค์พบวิมานของลูกน้องเป็นทองคำ ส่วนกษัตริย์พระองค์นั้นเป็นวิมานเงิน ดังนั้นการอนุโมทนาบุญย่อมให้ผล

           บางคนที่เงินน้อยอย่าคิดว่าทำบุญไม่ได้ แค่สองร้อย ก็ทำบุญได้ เช่น หนึ่งร้อยบาทแรก ทำสังฆทานได้ยาสีฟัน แปรงสีฟัน สบู่ ทิชชู่ ปากกา น้ำ ฯลฯ ได้แล้วชุดที่พอดี ส่วนอีกห้าสิบบาทร่วมบริจาคพิมพ์หนังสือ อีกยี่สิบบาททำทานกับขอทานได้สิบคน อีกสามสิบบาทปล่อยปลาได้ครึ่งกิโลกว่า ๆ เห็นไหมคะ

           แค่สองร้อยบาท สำคัญที่จิตใจที่คิดสละออกมากกว่าจำนวนเงินที่จ่ายไป

           คนที่หกหลวงพ่อเล่าให้ฟังว่า เมื่อวันก่อนมีคุณนายคนหนึ่งมาทำบุญวันเกิด ถวายอาหาร สั่งตรงมาจากเอสแอนด์พี พระที่วัดท่านเคร่งไม่ค่อยตักอาหารที่หรูเท่าไหร่ ท่านจะตักแต่อาหารถุง เพราะท่านสู้กับกิเลส อาหารเลยเหลือเยอะมาก คุณนายคนนี้ก็มาปรารภกับหลวงพ่อว่าทำไมอาหารไม่พร่องลงไปเลย

           น่าเสียดายจริง ๆ ที่ท่านฉันกันไม่เยอะ จิตใจไม่มีความสุข หดหู่ในการทำทานครั้งนี้ หลวงพ่อบอกว่า
น่าสงสารจริงที่เขาคิดอย่างนี้ แทนที่จะได้บุญไปเต็ม ๆ

           คนที่เจ็ด พี่คนนี้ทำบุญแต่ละครั้งจิตใจไม่เคยรู้สึกอิ่มบุญเหมือนคนอื่นเลย ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองเป็นแบบนี้ ดูดวงเขาไปเห็นว่าการที่พี่เขาเป็นแบบนี้เพราะว่าจิตใจเหมือนมีกรอบล้อมไว้ คือโมหะ ความเบลอ

           ใจลอย คิดมาก ฟุ้งซ่าน ทำให้จิตใจไม่สามารถเข้าไปสัมผัสถึงสภาวะความสุขได้ และแม้กระทั่งความทุกข์ จิตยังไม่สามารถทุกข์ได้เต็มร้อยเท่าไหร่ จิตใจจะรู้สึกทุกข์ขมุกขมัวติดในใจตลอด ตรงนี้เป็นสาเหตุที่ทำให้ไม่สามารถสัมผัสสภาวะสุข สภาวะทุกข์ได้ เลยแนะนำให้เขาพยายามเล่นกีฬาให้เหนื่อยบ่อย ๆ จะทำให้

           ดีขึ้น ซึ่งบางครั้งพีร์ก็จำเป็นต้องทำแบบเดียวกัน ทำให้เหนื่อยเหงื่อออก และเวลาไปทำบุญให้พยายามท่องพุทโธให้จิตอยู่กับปัจจุบันไม่คิดไปสารพัดเรื่องมากเกินไป สติอยู่กับปัจจุบันจะสัมผัสได้ง่าย

           คนที่แปด ทำบุญทำทานมาตลอด แต่โดนกรรมเล่นงานหนัก ทำให้น้อยใจตลอดว่าทำบุญแล้วไม่เห็นช่วยเลย ทำให้ทำบุญไปไม่ค่อยมีความสุขเท่าไหร่ อันนี้พยายามศึกษาเรื่องกรรมเข้าด้วยจะช่วยได้ ว่าบาปส่วนบาป บุญส่วนบุญเป็นคนละส่วนกัน เวลากำลังเผชิญกับบาปกรรมต้องหนักแน่นเข้มแข็งไม่พาลไปคิดว่าบุญไม่ช่วย

           คนที่เก้า จิตใจเคยสัมผัสการภาวนาเห็นความสุขจากการภาวนามาก่อน เวลาที่ได้ทำแค่ทาน ใจก็ไม่มีความสุขเหมือนกัน อันนี้ลองศึกษาด้านการภาวนาจะช่วยได้ค่ะ

           เห็นไหมคะจิตใจของคนเรามักจะมีเหตุให้ไม่ค่อยมีความสุขกับบุญที่ได้ทำไป ย่อมทำให้ผลของบุญที่ทำไป ไม่ได้รับเต็มร้อย มีความกะพร่องกะแพร่ง หรือบุญจะให้ผลที่ไกลออกไปอีก หลายคนที่ไม่สามารถมีความสุขก่อนทำขณะทำหลังทำ ต้องพยายามสำรวจข้อบกพร่องของตัวเองให้ดี แล้วลองค่อย ๆ ปรับจะช่วยให้สามารถเข้าถึงคำว่าความสุขได้เต็ม ๆ

           การที่มีความสุขในปัจจุบันเป็นเหมือนการสะสมกระแสแห่งความสุข จิตใจจะมีความสว่าง ยิ่งเกิดมากยิ่งดีจะทำให้เราสามารถชนะกรรมไม่ดีได้ง่าย กรรมดำที่ทำมาจะถูกความสว่างอัดออกไปให้ไกลตัวเรามากขึ้น ชีวิตมักจะเจอเรื่องดีมากกว่าร้าย ๆ

           หลายคนที่ทำบุญมาตั้งนานแล้วไม่เห็นชีวิตจะเปลี่ยนอะไรเลย ลองสังเกตความบกพร่องทางใจ
จะช่วยได้ค่ะ


ขอบคุณค่ะ