ตอนนี้อายุ 24 ค่ะ เลิกกับแฟนมาได้ปีครึ่งแล้ว ตอนแรกๆๆที่เลิกกัน ยอมรับว่าเสียใจมาก พยายามง้อ พยายามตามล่าหาเหตุผลว่าทำไมถึงเลิก มีใครรึป่าว สเตตัสเพ้อในเฟสบุคมาเต็มค่ะ ยูทูปเพลงไหนเศร้าแชร์มาหมด ตอนนั้นความรู้สึกแย่มากค่ะ ร้องไห้ทุกวัน เพื่อนเพื่อนพลอยลำบากไปด้วย มีคนบอกให้ทำใจ ให้อดทน ให้ฝืนตัวเองหน่อย นี่ก็เถียงกลับตลอดค่ะ ว่าทำไม่ได้หรอก จนกระทั้งวันนึงได้ข่าวจากเพื่อน ว่าเขาเปิดตัวแฟนใหม่เป็นที่เรียบร้อย ตอนนั้นยิ่งเสียใจค่ะ เป็นบ้าไปพักนึง จนกระทั้งเก็บคำพูดที่ว่าเราต้องพยายามผ่านมันไปให้ได้มาคิด แล้วทำตาม แรกๆก็ลำบากหน่อยนะคะ ถึงขั้นต้องนั้งสมาธิ สวดมนต์ แต่ผ่านช่วงแรกฟไปได้ก็สบายขึ้น ทุกวันนี้สบายดีแล้วค่ะ พอนึกย้อนไปตอนแรกๆๆ รู้สึกขำ ตลก และอับอาย กับการกระทำงี้เง้าปัญญาอ่อนและเพ้อเจ้อของตัวเองในวันนั้นค่ะ

ทุกวันนี้ก็ยังไม่มีแฟนนะคะ มีคนมาจีบพอสมควร แต่เลือกที่จะยังไม่คุยกับใคร มีบ้างนะคะที่คิดถึงแฟนเก่า แต่ไม่ฟูมฟายแล้วค่ะ

เวลาไม่ได้ทำให้ทุกอย่างหายเป็นปกติค่ะ ไม่ได้ทำให้แผลเป็นวันนั้นเจ็บน้อยลง แต่เวลาทำให้เรามีสติมากขึ้นค่ะ