จขกท.กำลังศึกษาระดับมหาลัยอยู่ค่ะ รู้ตัวว่าเป็นคนคิดมาก คิดนู่นคิดนี่ คิดไปเอง จัดการความคิดตัวเองไม่ค่อยได้
ไม่นานมานี้เพือนสนิทคนหนึ่ง เค้าได้มีทีท่าว่าจะไปสนิทกับคนอื่น และปฏิบัติกับเราแปลกๆไป(แต่ยังอยู่ในกลุ่มเดียวกัน)
เราเองก็เสียใจ แต่ไม่อยากคิดมาก เพราะใครๆก็อยากอยู่กับคนที่สบายใจกว่า อีกอย่างเราก็ไม่ใช่เจ้าชีวิตเพื่อน
แค่รู้สึกไม่ดี ที่เวลาไปไหนมาไหน จากที่เค้าเคยชวนเราบ่อยๆ กลับกลายเป็นชวนคนอื่นไป เหมือนถูกลดความเชื่อใจ
แล้วเราก็เอาความคิดที่ว่าเพื่อนไปสนิทกับคนอื่นนี้ มาย้ำกับตัวเองอยู่ตลอด เป็นทุกข์มาก
นอกจากนี้เราเองก็มีแฟน ค่อนข้างติดแฟนอยู่เหมือนกัน เวลาไปไหนกับแฟน เราจะกลัวเพื่อนไม่ชอบเรา กลัวเอาไปนินทา
(มีปมแบบนี้ตอนสมัยมัธยมค่ะ เคยถูกเพื่อนแบนเพราะเราติดแฟนและอีกหลายๆเหตุผล ทั้งๆที่เราคอยช่วยเหลือเค้าเสมอ ตอนนั้นแย่มากค่ะ ร้องไห้ทุกวัน)
ไม่รู้เหตุการณ์ตอนมัธยมรึเปล่าทำให้เราคิดมาก เป็นห่วงความรู้สึกเพื่อนก่อนเสมอ เวลาเพื่อนไปไหน เราก็จะไปด้วย
ไม่ค่อยกล้าเถียงเพื่อน ถึงแม้เราจะคิดต่างก็ตาม เพราะเราเรียบเรียงคำพูดไม่ค่อยได้  คิดไม่ทัน มาคิดคำตอบที่จะพูดได้อีกทีก็ตอนที่จบบทสนทนาไปแล้ว
พูดคำว่าไม่เป็นไรบ่อยมากๆ จนสูญเสียความเป็นตัวเองไปแล้วมั้งคะ
เราไม่กล้าขอความช่วยเหลือจากคนอื่น กลัวเค้าจะลำบาก กลัวเค้าเก็บไปคิด เราเลยทำเองหมด บางเรื่องก็ดันทุรัง จนเราลำบากซะเอง
กลายเป็นว่าภายนอกเราเป็นคนเข้มแข็ง ช่วยเหลือตัวเองได้ ไม่ง้อใคร ทั้งที่เราอ่อนไหวมาก ร้องไห้บ่อยกว่าใคร
แปลกมั้ยคะ เหมือนคนโรคจิตเลย
อีกอย่างคือ เราชอบมองคนอื่นในแง่ร้ายค่ะ มีเพื่อนคนหนึ่งพูดแต่เรื่องของตัวเอง มันทำให้เราไม่อยากฟังเค้า ไม่ชอบเค้า
เรารู้ว่าเรื่องอื่นเค้าไม่ได้แย่อะไรเลย แต่เราก็เอาเก็บมาคิดจนได้
เพื่อนอีกคน เป็นคนไม่ค่อยเกรงใจ อยากพูดอะไรก็พูด ชอบยืมเงินเราบ่อยๆ เรากลัวอนาคตเค้าจะเอารัดเอาเปรียบเรามากไปกว่านี้
ไม่รู้จะแก้ยังไง ไม่กล้าปฏิเสธ
เหมือนมีอีกความคิดห้ามเราคิด เพราะรู้ว่ามันไม่ดี ปวดหัวเปล่าๆ แต่อีกความคิดก็ยังคิดอยู่นั่น ตีกันในหัว
ตอนนี้เป็นทุกข์มากค่ะ โดยส่วนตัวเราไม่ชอบเอาปัญหาไปปรึกษาใคร เพราะกลัวเค้าไม่อยากรับฟัง เลยเก็บไว้คนเดียวตลอด
นึกออกอย่างเดียวคือขอคำปรึกษาจากคนที่นี่ค่ะ เผื่อมันจะทำให้รู้สึกดีขึ้น

ขอโทษจริงๆนะคะที่เล่าอะไรไปก็ไม่รู้ แต่ตอนนี้เก็บไว้ไม่ไหวแล้วจริงๆ