ขออภัยเรื่องติดแท็กล่วงหน้าไว้นะครับ ผมไม่ค่อยสันทัดเท่าไร

เหตุการณ์ของผมก็มีประมาณนี้

-ช่วง ป.2 โดนเพื่อนกวนประสาทใส่ โกรธจนแทบฆ่ามัน เลยยกรองเท้าขึ้นเชิงขู่ แต่ดันไปโดนเพื่อนผู้หญิงอีกห้อง ด้วยความเด็กรู้สึกว่าตัวเองไม่ผิดเลยไม่ขอโทษ เลยโดนครูตีต่อหน้าเพื่อนอีกห้อง ไม่มีการฟังเหตุผล เดินร้องไห้กลับห้องตัวเองโดยไม่บอกใครเลย (คิดแล้วชักขำตัวเอง อันนี้เป็นความใสๆ ของผมเอง555)

-ช่วง ม.2-3 พวกครูคุยเสียงดังในห้องสอบ คุยกับนักเรียนด้วย ผมนั่งทนมาเกือบครึ่งชั่วโมงเลยยกมือบอกครูว่า "ครูครับ ช่วยเงียบในห้องสอบด้วยครับ"
คุณครูท่านนั้นตอบมาว่า "แล้วเธอรู้จักสัมมาคารวะไหม?"

ตอนนั้นผมคิดต่อไม่ออกเลยเงียบไป แต่ถ้าเป็นตอนนี้ผมอยากตอบว่า

"ผมจะไม่ตอบตอนนี้ เพราะตอนนี้หน้าที่ของผมคือการสอบ ไม่ใช่ตอบคำถามครู เพราะมันอาจรบกวนเพื่อนในห้องได้ ผมอาจจะรู้จักคำว่ากาลเทศะมากกว่าสัมมาคารวะก็ได้ครับ"

(โดนเด้งออกจากห้อง555)

สมัยนั้นผมไม่เข้าใจว่าทำไมเพื่อนๆ (ไม่ใช่แค่ส่วนมาก แต่ทั้งห้อง) ถึงชอบครูที่คุยเก่งคุยสนุก ทั้งที่ผมรู้สึกว่าบางท่านมีทัศนคติเหยียดหยามคนอื่นโดยหยิบมาล้อเลียนบ่อยๆ บางท่านมีทัศนคติที่ดีต่อการใช้เส้นสาย บางท่านชอบเถียงนักเรียนข้างๆ คูๆ แต่เป็นครูที่ป็อปปูลาร์ในหมู่นักเรียน ส่วนผมกลับแปลกแยกเพราะชอบคุณครูท่านหนึ่งที่ตีเด็กเจ็บ แต่ไม่เคยตีไร้เหตุผล สอนสนุกและเข้าสอนทุกคาบครับ

ที่มาตั้งกระทู้ไม่มีอะไรหรอกครับ แค่บางทีก็มีอีกหลายคำที่อยากบอกให้ครูรู้ พวกเราไม่เคยบอกรักครู เลยมีงานไหว้ครูขึ้น แต่มีอีกหลายคำที่พวกเราบอกไม่ได้เช่นกัน