สวัสดีครับ ผมอยากจะมาแชร์ประสบการณ์ที่ผมเจอนะครับ ในเทศกาลรับปริญญาที่ม.บูรพา คือแนะนำตัวก่อน ผมมีเพื่อนรักอยู่ที่นี่หลายคนครับ ผมทำหน้าที่ตากล้องและคนแบกของให้เพื่อนครับ เริ่มจากวันแรกของการซ้อมรวมเลย คือวันที่ 22 เมษา ที่ผ่านมา ผมมานั่งรอเพื่อนผมที่อยู่คณะโลจิสครับ มันซ้อมรวมช่วงเช้า ผมก็นั่งรอมันออกจากหอประชุมครับ ตอนนั้นผมดันเกิดปวดฉี่มาก ไม่ใช่คนพื้นที่ด้วย เอาแล้วสิ ผมก็เดาๆไปว่าในตึกมันต้องมีห้องน้ำแน่นอน ผมเลยตัดสินใจเดินมาเข้าห้องน้ำในหอประชุมใหญ่ชั้น 1 ครับ สวรรค์เลยครับ ไม่ใช่เพราะมีห้องน้ำ หรือแอร์เย็นนะครับ แต่เพราะมีหน่วยปฐมพยาบาล 5555 คือสายตาผมโฟกัสไปที่พยาบาลคนนึงครับ เธอกำลังวัดความดันคุณลุงเสื้อม่วงๆอยู่ ด้วยท่าทีที่ยิ้มแย้ม ชวนคุย และเธอน่ารัก จนผมลืมลุคพยาบาลดุๆที่ผมเคยเจอมาไปเลยครับ จริงๆแล้วผมแทบไม่อยากละสายตาจากเธอเลย แต่ด้วยความที่ผมปวดฉี่สุดจะทน ผมจำเป็นต้องไปเข้าห้องน้ำครับ พอออกมาจากห้องน้ำ เธอก็ยังคุยกับคุณลุงอยู่ครับ ลุงแกน่าจะเป็นความดัน ผมเห็นวัดหลายรอบ ผมเฝ้าสังเกตการทำงานของเธอเป็นระยะๆครับ จนเพื่อนผมลงมาจากหอประชุม ผมเลยถามเพื่อนว่า พยาบาลที่มาออกหน่วยปฐมพยาบาล ( ไม่แน่ใจว่าเรียกถูกรึป่าวนะครับ ) มาจาก รพ ไหน เพื่อนผมมันบอกว่าน่าจะ รพ ม.บูรพานี่แหละครับ ผมเลยได้ข้อมูลมานิดนึง
   วันต่อมา เป็นการซ้อมใหญ่ของเพื่อนผมอีกคนนึงครับ อยูวิทย์กีฬา วันนี้ผมทำหน้าที่เต็มตัวครับ ทั้งถ่ายภาพ ถือของ สนุกดีครับ เมื่อผมส่งเพื่อนเข้าหอประชุมเสร็จ ผมก็ตามหาจุดหมายของผมครับ ผมไม่รีบรอ รีบไปเข้าห้องน้ำที่เดิมครับ แต่ปรากฎว่า !!!!!! เจอแต่ป้าๆพยาบาลครับ 55555 เธอหายไปไหน? หรือไม่ได้มาทำงานวันนี้? แต่ผมก็ไม่ละความพยายาม เพราะวันนี้มีจุดปฐมพยาบาลหลายหน่วย ผมก็เดินตามหาเลยครับ
แท่นๆแท่น แท้นนนนนนน
ผมเจอเธอแล้วครับ เธออยู่หน่วยใหญ่ข้างนอก ภาพที่ผมเห็นตอนนั้น อาจเป็นภาพที่ใครหลายๆคนอาจกลัว ซึ่งผมก็กลัว แต่วินาทีนั้นผมเหมือนโดนสะกด ให้ผมต้องมองเธอแบบไม่ละสายตา ..... เธอกำลังจะฉีดยาคนไข้ครับ ผมเห็นเธอเตรียมอุปกรณ์ที่จะฉีดยา ทำด้วยความรวดเร็วว่องไว เธอทำในเวลาไม่ถึงนาที ผมรู้สึกว่าเธอมือเบามากครับ คนไข้ไม่สะดุ้งเลย ผมนี่ดีใจแทนคนไข้ของเธอจริงๆ อาการของคนไข้ไม่ดีมั้งครับ เธอเลยนั่งรถพยาบาลไปส่งคนไข้ที่ รพ ผมได้แต่รอเธอกลับมาครับ จริงๆแล้วผมได้แต่สังเกตการทำงานนะครับ คือผมชื่นชมในการทำงานที่รวดเร็วแต่นุ่มนวล การพูดคุยกับคนไข้ของเธอ เธอพูดเพราะ หวานๆ ผมเคยอ่านหลายๆกระทู้ที่เกี่ยวกับพยาบาลนะครับว่าเป็นวิชาชีพที่เสียสละมาก ดูแลคนไข้ แต่ไม่ค่อยได้ดูแลตัวเองกับครอบครัว วันหยุดไม่ได้หยุด เพราะคนไข้ก็ไม่เคยหยุดป่วยเช่นกัน  ผมสงสารและเห็นใจวิชาชีพนี้มากนะครับ แต่ก็แอบอิจฉาเพราะการทำงานเป็นการทำบุญด้วย
         วันนี้เธออยู่หน่วยทั้งวัน ผมก็เดินถ่ายรูปป้วนเปี้ยนอยู่แถวนั้น เห็นเธอเรียกพวกบัณฑิตมากินน้ำหวานเย็นๆท่ามกลางอากาศร้อนๆ ผมเลยได้มีโอกาสเดินไปเอาน้ำที่เธอแจกด้วยครับ มองเธอใกล้ๆ เธอยิ่งน่ารักครับ รู้สึกถึงความใจดี 5555 แอบเหลือบไปเห็นบัตรเธอ ดูชื่อไม่ทัน แต่รู้ว่าทำงานที่ รพ ม.บูรพา
      คืออยากเจออีก ไม่รู้ว่าวันจริงเธอจะทำงานรึป่าว?