คือตอนแรกๆเลยก็ไม่ได้เกลียดหรอกค่ะ อายุห่างกันก็ไม่มาก แต่พอมันเริ่มโตขึ้น มันเริ่มมีแต่ปัญหา เรียนจบแค่ ม.3 แล้วออกไปอยู่กับญาติที่ภาคใต้ แล้วก็ไม่ได้เรียนต่อนานพอสมควร  จนพ่อแม่ได้ตามให้กลับมาอยู่บ้าน แล้วก็ทำตัวไร้สาระไปวันๆ มีวันนึงมันเกิดอยากไปเรียนที่ ม.กรุงเทพ พ่อแม่ก็ตามใจ แต่ใช้เวลานานมาก ประมาณ 4-5 ปี สุดท้ายก็คว้าน้ำเหลว เรียนไม่จบ มีจดหมายจาก ม.กรุงเทพรายงานผลการเรียนมา บอกเลยว่าแย่มากๆ  แต่แม่ยังไม่รู้ว่าจดหมายมาถึงบ้าน คือเราเก็บไว้ก่อน กลัวแม่เสียใจ แต่มันก็ยังโทรมาขอเงินจากแม่ไปเดือนละ 5000+  จนวันนึง พ่อจากไปด้วยโรคหัวใจ แต่ก็ไม่ได้ทำให้มันกลับตัวกลับใจเลย ยังคงไม่มีงานทำอยู่กรุงเทพไป  คือไม่รู้ว่ามันอยู่กรุงเทพ ทำไรบ้าง รู้แต่ว่าโทรมาของเงินแม่ทุกเดือน เลยเดาว่าน่าจะไม่มีงานทำ หรือมีแต่เงินไม่พอใช้  จนในที่สุด กลับบ้านอยู่บ้านจริงจัง พร้อมกับเสื้อผ้าและ ของใช้  รถมอไซค์ที่พ่อเคยซื้อไว้ให้ขายไปแล้วที่กรุงเทพ  ตอนอยู่บ้าน ไม่มีมอไซค์ เราเลยต้องเอาของเราให้มัน แล้วใช้เงินเดือนอันน้อยนิด ซื้อมอไซค์มือ 2 มาใช้เอง มันกลับมาบ้านเราก็รวบรวมความกล้า เข้าไปคุย เข้าไปช่วยเหลือ ยื่นมือช่วยหางานให้มันทำ แต่มันไม่ทำ พร้อมกับพูดว่า "ไม่ต้องมายุ่งกับกู" ประโยคนี้ทำให้เราเสียความรู้สึกมาก จากน้องคนนึงที่อยากทำให้พี่ชายทำไรบ้าง นอกจากอยู่บ้านเฉยๆ  หลังจากนั้นมาเราก็ไม่พูดกันมานานมาก และชอบมีปากเสียงให้คนข้างบ้านนินทาบ่อยๆ  แม่ก็เหนื่อยใจที่พี่น้องทะเลาะกัน  แต่เราเหนื่อยใจกว่าก็ตรงที่ มันมีแต่นอนในห้องแอร์ทั้งวัน ไม่ทำอะไร ไม่กระตือรือร้นที่จะหางานทำ ไม่สงสารแม่และเรา ที่ทำงานหนัก เพื่อมาจ่ายค่าไฟ ค่าเนต มันกลับนอนสบายในห้องแอร์ทั้งวันทั้งคืน ในห้องของมัน  แถมได้เงินใช้วันละ 200 ด้วย แล้วอีกอย่าง แม่แทบจะไม่เคยด่ามันเรื่องใดๆเลย  แต่กลับเป็นเราที่ดูแลแม่ พาแม่ไปนั่น นี่ แต่พอเราเหนื่อยจากการทำงาน ผลัดวันเป็นวันถัดไป กลับถูกด่า ไม่ทำงานบ้านก็ถูกด่า ไม่ต้องพูดถึงเรื่องเงิน ต้องยอมกินข้าวราคาถูกเพราะเงินเดือนน้อย และต้องหาเงินจ่ายค่าเรียน ป.บัณฑิต อีก 3 หมื่น  

มันยุติธรรมแล้วเหรอ กับ คนที่ดูแลแม่ อยู่กับแม่ตลอด แต่ก็ถูกด่าตลอด หาเงินใช้เอง พยายามทำให้แม่ภูมิใจ แต่ก็ไม่เคยมีค่ามากกว่า พี่ชายอีกคนเลย
อ้อลืมบอกไป  แม่ซื้อบ้านให้มันหลังนึงด้วย เอาไว้ทำธุรกิจ แล้วเราล่ะ ? ได้อะไรบ้าง นอกจากรถยนต์คันเดียวและคำด่า.....  แล้วแบบนี้จะให้เรารู้สึกดีกับพี่ชายเราได้ไง ?  ไม่ได้ซีเรียสเรื่องทรัพย์สินเงินทองเท่าไหร่ เพราะเราก็ทำงานหนัก พอมีเงินเก็บบ้าง

บางที เราอาจจะเลวไปก็ได้ ถ้าคิดถึงขึ้นให้พี่แท้ๆของตัวเองตาย  แต่ความจริงคือ เราสองคนอยู่ร่วมกันไม่ได้จริงๆ ไม่รู้จะมีวิธีแก้ยังไงแล้วค่ะ เปิดใจคุยกัน ก็เถียงกันตลอด  อยู่ใครอยู่มัน วันดีคืนดี มันก็เอาเพื่อนผู้ชายมานอนด้วย  แล้วความเป็นส่วนตัวของเรากับแม่คืออะไร  นี่บ้านหรือว่าหอพัก ?

ใครมีปัญหาครอบครัวร้ายแรงกว่าเราไหมคะ  เหนื่อยใจ ท้อใจ จนบางทีก็ไม่อยากอยู่ค่ะ..... แต่ก็ยังอยู่เพื่อแม่ คนที่รักเราน้อยกว่าพี่